Μαντώ Μάκκα
Η ζωή κύλησε χωρίς εμένα.
Ναυαγός έγινα, πέτρα για να προσπερνάει γύρω της αλλά ποτέ μέσα της.
Σε κάθε ταξίδι, ψιθύρους άκουγα όχι ολάκερες προτάσεις.
Το νόημα εγώ το έφτιαχνα, μήτε σωστό μήτε λάθος.
Έρμαιο στα καπρίτσια της, με σμίλεψε όπως αυτή ήθελε.
Τεντωμένη μεν, τσακισμένη δε.
Όταν το παραμύθι τέλειωσε, διαβάστηκε από όλους.
Άλλοι κλάψανε, άλλοι γελάσανε μα όλοι συμφωνήσανε.
Κακώς πέτρα έγινα, χώμα έπρεπε, να ταξιδεύω πλάι της.
Να διάλεγα εγώ τα λάθη και τις επαναστάσεις μου.
Έτσι, να σπάσω αποφάσισα, να χωριστώ πολλάκις.
Να σώσω τα μικρότερα, να τα ελευθερώσω.
Να γίνουνε κουρσάροι, να έχουν μια ευκαιρία.
Νέα λόγια να ακούγονται, χαρούμενες ιστορίες.
Άλλα βιβλία να γραφτούν για τα ταξίδια μόνο.
Χωρίς καλούς, χωρίς κακούς ούτε γελωτοποιούς.
Μονάχα ανθρώπους αληθινούς.
Πηγή: https://www.ewoman.gr/
