Υπνωτισμένοι από το μίσος σε μια ετερο/αυτοκαταστροφική πτώση
“Έχεις ακούσει για αυτόν τον τύπο που έπεσε από τον ουρανοξύστη; Καθώς έπεφτε, έλεγε συνέχεια για να καθησυχάσει τον εαυτό του ”Ως εδώ, καλά, ως εδώ, καλά..”. Σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η προσγείωση!”. Ένα απόσπασμα από την εiσαγωγή της ταινίας ”Το Μίσος”, που αντικατοπτρίζει τη πτώση μιας ολόκληρης κοινωνίας. Πέφτουμε, πέφτουμε, πέφτουμε… Όλα καλά, μέχρι να μην είναι, και τότε αντιδράμε. Μόνον όταν η νοσηρότητα φτάσει στο τέλμα. Αυτό γιατί βολευόμαστε σε μια ”κανονικότητα”-φαύλο κύκλο. Η νοσηρότητα αυτή, θρέφει το μίσος και εξυπηρετεί πολιτικά συμφέροντα, προωθεί την πόλωση.
Πηγή Eικόνας: BGMT
Το μίσος εκφράζει το δικό μας ανικανοποίητο
Πιανόμαστε στην ατέρμονη φάκα του ”διαίρει και βασίλευε”. Χάνουμε χρόνο στο να μισιόμαστε βασισμένοι στις σεξουαλικές μας προτιμήσεις και στο χρώμα. Χάνουμε χρόνο στο να μισιόμαστε βασισμένοι στο ποδόσφαιρο, το τρόπο διασκέδασης, μέχρι το τρόπο που ντυνόμαστε. Και τα περισσότερα από αυτά δεν αποτελούν παρά μια κενή αφορμή να ξεράσουμε τη δυστυχία μας, να ξεσπάσουμε το πόσο ανικανοποίητοι είμαστε από τη ζωή που ζούμε. Το μίσος που επικρατεί μεταξύ των ανθρώπων είναι η πασιφανής απόδειξη του πόσο εγκλωβισμένοι νοιώθουμε σε έναν προδιαγεγραμμένο-κατευθυνόμενο κυκεώνα. Ο κυκεώνας που βιώνουμε συμφέρει αυτούς που επιθυμούν μια κοινωνία ως ελεγχόμενη μάζα. Το μίσος φέρει ταραχή και η ταραχή θολώνει τη κρίση, σου δείχνει το δέντρο. Όχι το δάσος. Και τώρα πες μου, τι θα κάνεις όταν πέσεις με αυτούς που σε έπεισαν να μισείς;
Μόνο ένα δυνατό συναίσθημα δύναται να θολώσει τη κρίση
Όταν το μίσος πολιτικοποιείται, δημιουργείται μια γενικότερη τάση στη κοινωνία, μια ιδεολογία ενάντια μιας κοινωνικής ομάδας και τότε ο λαός διαιρείται σε ομάδες. Οι ομάδες πληρούν χαρακτηριστικά, στα οποία αν μια άλλη ομάδα δεν ανταποκρίνεται, τότε αυτός είναι λόγος σύγκρουσης (λεκτικής ή και σωματικής), τότε αυτός είναι λόγος απόρριψης. Αλλά είναι όντως αυτός ο λόγος; Άραγε είμαστε τόσο ανασφαλείς που θέλουμε να επιβεβαιώνουμε την ορθότητα μας μέσω της ομοιότητας μας με τους άλλους; Αν ακολουθεί και ο άλλος αυτό που πιστεύω ή κάνω, τότε είναι σωστό, τότε είναι μια κανονικότητα… Αφού το κάνει και ο άλλος. Αν δεν το κάνει, αυτός είναι λάθος, όχι εγώ, άρα ας επιτεθώ για να επιβάλλω τη δική μου κανονικότητα. Διαφορετικά, απειλείται η υπόσταση και η αξιοπιστία μου. Η παραπάνω συλλογιστική πορεία καθρεφτίζει τη πλειοψηφία του κοινωνικού μας περίγυρου.
Ο ανασφαλής φωνάζει διότι δεν έχει αναλύσει τα πιστεύω του -> Έλλειψη επιχειρημάτων
Οι αντιλήψεις που επικρατούν, είναι οι αντιλήψεις του δυνατού. Οι άνθρωποι θέλουν να νιώσουν ισχυροί μέσα σε μια κοινωνία, ανήκοντας στους επικρατέστερους-αυτούς που κουβαλούν τις πιο διαδεδομένες ιδεολογίες. Η εσωτερική μας ανασφάλεια και αίσθηση ανεπάρκειας οδηγεί στο μίσος και τη σύγκρουση, καθώς το διαφορετικό εκλαμβάνεται (λανθασμένα) ως μια έμμεση απόρριψη της δικής μας πραγματικότητας. Ένας ανασφαλής εγωισμός πληγώνεται και τριγκάρεται συστηματικά από ”ομάδες” στις οποίες δεν ”ανήκει”. Αυτό γιατί το ίδιο το άτομο δεν αξιοποιεί τη κριτική του σκέψη για να καταλάβει γιατί πρεσβεύει αυτά που πρεσβεύει, έτσι ώστε να νιώσει ασφάλεια και οικειότητα με τις ιδέες του. Ακολουθεί τυφλά τον όχλο για να μην μείνει μόνο. Αποτέλεσμα; Το μίσος σε μορφή ρατσισμού, σεξισμού, οπαδισμού κ.α.
Μερικά περιστατικά μίσους
Η Rankine στο βιβλίο της ”Citizen” αναφέρεται σε ποικίλα περιστατικά έμμεσης (λεκτική και ψυχολογική βία) ή άμεσης βίας ενάντια σε Αφροαμερικανούς, ένα ιδιαίτερα συχνό φαινόμενο στην Αμερική, το οποίο πηγάζει ξανά από το μίσος . Ένα από αυτά συμβολίζει την ανάγκη της επικράτησης του ισχυρού μέσω της συστηματικής αδικίας στα αθλήματα. Σε αυτό το σημείο, παρουσιάζεται έντονα το ασύστολο σαμποτάζ που δεχόταν στους αγώνες της η Αφροαμερικανή αθλήτρια του τενις, Serena Williams, κάτι που οδήγησε και την ίδια στην αγανάκτηση. Ακόμα και στον χώρο της άθλησης το μίσος κυριαρχεί, ενώ αυτοί που κινούν τα ινία, εκμεταλλεύονται τη θέση εξουσίας τους για να προωθούν τους ”δικούς τους”, οι οποίοι κατά βάση είναι οι λευκοί. Επίσης, το βιβλίο ξαναφέρνει στην επιφάνεια το περιστατικό με τον 17χρονο Trayvon Martin ο οποίος δολοφονήθηκε. Ο George Zimmerman σκότωσε τον Trayvon Martin, πυροβολώντας τον. Ο Zimmerman αθωώθηκε από το δικαστικό σύστημα. O Trayvon δολοφονήθηκε. To μίσος τώρα κάπου θα περάσει.
Πηγή Εικόνας: Crime Stoppers
Πρόσφατα, ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι στη Ρώμη δέχθηκε επίθεση στο μετρό από έναν άνδρα, ενώ πήγαιναν να φιληθούν. Το γεγονός προκάλεσε αντίδραση στην Ιταλία, σημάδι θετικό, αλλά είναι ακόμα πιο προβληματικό όταν η διεκδίκηση της δικαιοσύνης και η υποστήριξη της ελευθερίας αποτελεί ακόμα μια ”ευχάριστη έκπληξη”. Θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη. Είναι μια μάχη, όχι ο πόλεμος, ας μην εφησυχάζουμε, έχουμε δρόμο ακόμα. Στην ”δημοκρατική” μας Ελλάδα, μετά τις συγκρούσεις στη Ν. Σμύρνη, ο Άρης Π. σε συνέντευξή του περιγράφει την απαγωγή του και τα βασανιστήρια που δέχτηκε, σύμφωνα με εκείνον, στο κτήριο της ΓΑΔΑ. Προς τι όλος αυτός ο αγώνας εξαθλίωσης και υπονόμευσης ενός ταμπελοποιημένου ”αντιπάλου”; Που σταματάει όλο αυτό; Στο μαχαίρι του Ρουπακιά; Στη μολότοφ ενός αναρχικού; Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Το μίσος μένει, γιατί είναι εύκολο.
Τίποτα δεν δικαιολογεί το μίσος
Οι αντιλήψεις μας, πολιτικές ή μη, μαρτυρούν τη ψυχοσύνθεσή μας. Όταν οι πολιτικές αντιλήψεις μετατρέπονται σε κοιτίδα του μίσους και της βίας, τότε κάτι δε πάει καλά μέσα μας, είτε αυτό είναι ναρκισσισμός είτε μια γενικότερα διαταραγμένη αντίληψη των πραγμάτων. Όταν αγαπάς το μίσος, ό, τι θρέφεις, θερίζεις. Νιώθεις μίσος για κάποιον, το εκφράζεις και ανάπαλιν. Κανένας σταθερά ψυχικά άνθρωπος δεν θα δεχόταν να υποδουλώσει και να υπονομεύσει μια ομάδα με βάση το χρώμα ή τη θρησκεία. Μία ολόκληρη οικονομία και κοινωνική χειραγώγηση έχει επενδύσει στο συναίσθημα του μίσους. Κανένας σταθερός ψυχικά άνθρωπος δεν θα χτυπούσε τα παιδιά ή τη γυναίκα του. Κανένας σταθερός ψυχικά άνθρωπος δεν θα θεωρούσε φυσιολογικό να εκτοξεύει χημικά μέσα στον κόσμο. Πρέπει να ξεκινήσουμε από μέσα μας, το βράδυ που μπορούμε να σκεφτούμε μόνοι, να αναλύσουμε, να καταλάβουμε εμάς για να μπορέσουμε να καταλάβουμε και τους άλλους. Άλλωστε όπως είπε και ο ILL BILL ”Tell me what’s wrong with the world, I’ll tell you what’s wrong with you”.
Λίγα λόγια για τον συντάκτη
Φοιτήτρια Αγγλικής Φιλολογίας που αρέσκεται να γράφει.
Πηγή: https://www.maxmag.gr/
