Γιάννης Θ. Διαμαντής
Συχνά σε περιπτώσεις μεγάλων και καταστροφικών πυρκαγιών στην Ελλάδα, προσφιλέστατος ισχυρισμός της εκάστοτε κυβέρνησης και μεγάλης μερίδας της κοινωνίας, είναι ότι για την καταστροφή ευθύνονται τούρκοι κατάσκοποι και παρακρατικοί που προχωρούν σε εμπρησμούς για να προκαλέσουν αποσταθεροποίηση στη χώρα.
Είναι γεγονός πως, κατά καιρούς, ακόμα και τουρκικές πηγές έχουν αφήσει να εννοηθεί ότι έχουν υπάρξει τέτοιες ενέργειες, όμως η αλήθεια είναι ότι ο ισχυρισμός αυτός έχει χρησιμοποιηθεί από πολιτικούς και πολίτες κατά κόρον, χωρίς τις περισσότερες φορές να στοιχειοθετείται κάτι τέτοιο.
Εξίσου δημοφιλείς ένοχοι σε περίπτωση πυρκαγιών είναι οι καταπατητές που καίνε δασικές εκτάσεις ώστε αργότερα, εκμεταλλευόμενοι διάφορα παραθυράκια του νόμου αλλά και την ηθική αδυναμία ορισμένων στελεχών δασικών και πολεοδομικών υπηρεσιών, να χτίσουν και να θησαυρίσουν πουλώντας εξοχικές κατοικίες.
Θα ήταν πολύ βολικό σε κάθε καταστρεπτική πυρκαγιά να ευθύνεται κάποιος άγνωστος μυστικός πράκτορας ή κάποιος πανίσχυρος καταπατητής όμως, στην πραγματικότητα, πάρα πολύ συχνά υπεύθυνοι είμαστε εμείς, η αδιαφορία και η ανευθυνότητά μας.
Aπό χθες, 40.000 στρέμματα και χιλιάδες μικρά ζώα έχουν ήδη καεί στην ευρύτερη περιοχή του Σχίνου, επειδή, όπως ανακοίνωσαν οι αρχές, κάποιος αποφάσισε, με ανέμους 8 μποφόρ, να κάψει διάφορα υλικά σε ελαιώνα.
Στην τραγωδία στο Μάτι, πάνω από 100 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους επειδή λίγη ώρα νωρίτερα ένας κάτοικος της περιοχής Νταού Πεντέλης, σε μια μέρα που πάλι φυσούσε πολύ, αποφάσισε να κάψει ξερά κλαδιά.
Τα παραδείγματα είναι πολλά και τραγικά.
Οι τρόποι που μπορεί να ξεσπάσει μια πυρκαγιά σε δασική έκταση είναι τόσο απλοί και συγκεκριμένοι που αναφέρονται και επεξηγούνται επαρκέστατα σε δύο σελίδες βιβλίου του Δημοτικού Σχολείου.
Το πρόβλημα είναι ότι όσο εύκολα μαθαίνουμε τι να κάνουμε και τι να μην κάνουμε σε σχέση με εμάς και το δάσος όταν είμαστε μαθητές, τόσο απλά το ξεχνάμε όταν ενηλικιωνόμαστε.
Δεν θέλει πολύ μυαλό για να κατανοήσει κανείς ότι, μήνα Μάιο, η καύση κλαδιών ή άλλων υλικών κοντά σε δάση και μάλιστα με δυνατό αέρα είναι μια πράξη που το πιθανότερο είναι πως θα οδηγήσει σε καταστροφή.
Επίσης, εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε, ότι ανοίγοντας το παράθυρο του αυτοκινήτου για να ρίξει ο καθένας από εμάς το αθώο σκουπιδάκι του, ή αφήνοντάς τα πίσω μας καθώς φεύγουμε από τη βόλτα μας στο δάσος, εκτός του ότι ρυπαίνουμε σοβαρά το φυσικό μας περιβάλλον, έχουμε αφήσει το μέρος που είχε την ατυχία να υποστεί την παρουσία μας γεμάτο από εύφλεκτα υλικά.
Κάθε χρόνο οι ιδιοκτήτες εξοχικών κατοικιών και οικοπέδων, θεωρητικά τουλάχιστον, έχουν την υποχρέωση να καθαρίζουν και να αποψιλώνουν τις ιδιοκτησίες τους από ξερή και εύφλεκτη βλάστηση.
Την ίδια υποχρέωση βέβαια έχουν οι δήμοι και οι περιφέρειες για όλα τα σημεία ευθύνη τους.
Σε αρκετούς δήμους, στην αρχή της άνοιξης, ίσως πετύχεις συνεργεία να κλαδεύουν και να κόβουν θάμνους, το όνειρο όμως δεν κρατάει για πολύ.
Οι μήνες περνούν, οι ζέστες σφίγγουν και, κατακαλόκαιρο πια, τα κομμένα κλαδιά παραμένουν ακριβώς εκεί, στο σημείο που έπεσαν την στιγμή που κόπηκαν. Κι έτσι εύχεσαι να μην είχαν καν κοπεί, γιατί πλέον αποτελούν τεράστιους σωρούς από πρώτης τάξεως προσανάμματα.
Αυτό είναι το κακό όταν δεν υπάρχει εμπρηστής, ο μόνος που μπορείς να κατηγορήσεις είναι ο εαυτός σου και αυτός που ψήφισες για δήμαρχο και περιφερειαρχή.
Κι έτσι, χωρίς να έχουμε εμπρηστές να κατηγορήσουμε, και με τον ουρανό, όπως χθες να «βρέχει» στάχτη, οι στίχοι του Καβάφη μοιάζουν αρκετά ταιριαστοί.
Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.
Πηγή: https://www.in.gr/
