Ελεύθερος με όρους ο δάσκαλος που έστελνε sms σε παιδάκια καθώς την «ελευθερία του» επιτρέπει το σύστημα. Άραγε τύποι που κάνουν τα ίδια διαβάζουν «το ελεύθερος» και μέσα στην ανωμαλία τους εφησυχάζουν;
Αθηναϊς Νέγκα
Ο Έλληνας πολίτης, κάθε φορά που ακούει για έναν εμπρηστή που συλλαμβάνεται και ξαναβγαίνει και καίει, για έναν σταρ που βίαζε και κυκλοφορεί αναμεσά μας, για έναν ληστή που δεν έχει κάνει μια μέρα φυλακή ή για βαρυποινίτες που «κάπως βγήκαν», νιώθει θυμό και αγανάκτηση που έχει μάθει να καταπίνει.
Ακόμη και εκείνος που μπορεί να μην υπήρξε θύμα ληστείας, να μη βιάστηκε, να μη κάηκε ζωντανός, έχει γευτεί, στο ποσοστό που του αναλογεί εφόσον υπήρξε «τόσο» τυχερός, το τι θα πει «βρίσκω το δίκιο μου»…
Ο ίδιος βέβαια ο Έλληνας δεν αγαπά τους κανόνες- να το πούμε αυτό, γιατί συμβάλει στην περιρρέουσα κουλτούρα και αν και είναι λάθος να κάνουμε γενικεύσεις, υπάρχουν δείκτες αναμφισβήτητοι που μαρτυρούν αυτό που ξέρουμε όλοι: Θέλουμε δικαιοσύνη κι ας μην είμαστε οι πλέον νομοταγείς!
Τεχνικά έχουμε νόμους ένα σωρό, δικαστές ικανότατους και από εκεί και πέρα το πράγμα χωλαίνει και δεν χρειάζεται να μπούμε στα περίπλοκα σενάρια. Η δικαιοσύνη δεν είναι απλή γραφειοκρατία του δημοσίου, να εμφανιστεί ένας Πιερρακάκης, να κάνει μαγικά και να βγαίνουν ηλεκτρονικά οι αποφάσεις. Το πρόβλημα, είναι βαθύτερα ριζωμένο στην κουλτούρα μας και στο τιμωρητικό χάος που έχουμε μάθει να υπομένουμε… διότι υπομένουμε. Όλο και πιο στωικά.
Τα έχουμε όλοι βιώσει. Αν σε κλέψουν και οι δράστες βρεθούν, θα χρειαστεί να ξοδέψεις χρόνο, χρήμα-εσύ ο έντιμος – για να τους δεις, έπειτα από χρόνια και ενώ μάλλον έχουν κλέψει κι άλλους -να τη σκαπουλάρουν πανηγυρικά.
Έτσι λειτουργεί η δικαιοσύνη και δεν πιστεύει κανείς πως στην δικαιοσύνη αρέσει να είναι τόσο αδύναμη, όμως σαφώς προτιμά να νιώθει ασφαλής αν και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις μεγάλες της στιγμές.
Στην καθημερινότητα ωστόσο ένα τερατώδες σύστημα με αναβολές που κρατάνε χρόνια αλλά και απαρχαιωμένα αργό ,λες και ζούμε σε χωριουδάκι δεν είναι δυνατόν να μας τραβάει συνέχεια πίσω.
Κάπου όλοι αναρωτιόμαστε, επειδή ευτυχώς δεν είμαστε νομικοί και τα κριτήρια μας είναι απλούστερα και πιο κοινωνικά, αν επαρκούν οι ίδιοι μηχανισμοί της δικαιοσύνης, έτσι όπως η ζωή μας εξελίσσεται και αλλάζει μαζί με τους παιδεραστές, το οργανωμένο και ανοργάνωτο έγκλημα.
Διαβάζουμε: «Ελεύθερος με περιοριστικούς όρους ο δάσκαλος που έστελνε sum σε παιδάκια» καθώς την «ελευθερία του» επιτρέπει το σύστημα μας. Άραγε οι τύποι που κάνουν τα ίδια, διαβάζουν το ελεύθερος και μέσα στην ανωμαλία τους εφησυχάζουν;
Κάποτε δεν υπήρχε τόση πληροφόρηση, όλα ήταν πιο μικρά.
Πρέπει να γλιτώσουμε από την παθογένεια του να μην γίνεται τίποτα, να μην νικάμε ποτέ το κακό και επειδή δεν το νικάμε να το βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας και έπειτα να νιώθουμε μεγάλη ανασφάλεια αναμασώντας τα γνωστά: «Δεν τους κάνουν τίποτα. Δεν θα γίνει κάτι .Η αστυνομία δεν μπορεί. Δεν τους βάζουν φυλακή.»
Πέρα από τις κουβέντες του καφενείου ο Έλληνας θα ωφεληθεί αν ωριμάσει. Όχι, δεν μπορούμε να ρίχνουμε βίαιους κακοποιούς σε μπουντρούμια για 300 χρόνια, δεν μπορούμε σε ευνομούμενη χώρα να εκτελούμε τους παιδεραστές στο Σύνταγμα.
Έχουμε όλοι ακούσει αναλύσεις νομικών για τον ποινικό κώδικα και την ελαστικοποίηση του: Δεν έχει νόημα να κλείνεις έναν εγκληματία στη φυλακή για δεκαετίες. Δεν έχει νόημα να γεμίζουν οι φυλακές και είναι θεωρητικά καλύτερο να σωφρονίσεις, να «θεραπεύσεις», όλος ο πολιτισμένος κόσμος εξάλλου πορεύεται με ελαστικότερους νόμους, εδώ όμως είναι Βαλκάνια και ίσως αυτή είναι η διαφορά που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε και αυτό είναι καταστροφικό.
Βρισκόμαστε σε μια ενδιάμεση, «γεωγραφική κατάσταση», μεταξύ εκσυγχρονισμού και μαύρης τρύπας όπου το έγκλημα είναι και εισαγόμενο και δρα με κανόνες βγαλμένους αλλού, περνάει τα σύνορα με τα πόδια ενώ αυξάνεται και μειώνεται , αντιστρόφως ανάλογα με τους δείκτες ευμάρειας-σχεδόν παγκόσμια πατέντα δηλαδή .Όμως και πάλι δεν μπορούμε να ζούμε κλειδαμπαρωμένοι και εξαρτημένοι από συστήματα συναγερμού και περιφράξεις κήπων τύπου ΝΑΤΟ.
Η εύκολη απόδοση της εγκληματικότητας μόνο στους μετανάστες, είναι καραμέλα με «επικάλυψη» πατριωτισμού που πουλάει. Μετανάστες υπάρχουν και στο Mayfair του Λονδίνου και η βασική τους διαφορά με τους μετανάστες στην Ομόνοια είναι πως οι πρώτοι είναι πλούσιοι. Δεν το πολύπαραδεχόμαστε αλλά μετράει το περιβάλλον και το πλαίσιο, η τάξη, οι νομοί και η κοινωνία που υποδέχεται τη μετανάστευση.
Και για να καταλάβουμε πόσο ειδική περίπτωση αποτελούμε διεθνώς, μέσα σ όλα υπάρχουν και οι προτεραιότητες της αστυνόμευσης, η διάθεση περιπολικών και των αστυνομικών για δουλειές εκτός της τήρησης της τάξης όπως η φύλαξη αμφιβόλου σημαντικότητας VIP, που πρόσφατα είδαμε στην επικαιρότητα – ένα επίσης ελληνικότατο πρόβλημα που δεν μπορούμε να φανταστούμε πως ενδέχεται να υφίσταται τόσο εκτεταμένα, στη Γαλλία για παράδειγμα. Άραγε τα σκεφτόμαστε όλα αυτά όταν συζητάμε μεταξύ μας;
Τα λαμβάνουν υπ’ όψιν τους οι επιστημονικοί φορείς, το υπουργείο Δικαιοσύνης που δείχνει τέτοια διάθεση προόδου; Εκείνοι εξάλλου έχουν όλα τα στοιχεία για το αν αφελείς επιείκειες πολύ προχωρημένες, όπως αυτές του νόμου Παρασκευόπουλου, έχουν επιτυχία στην δική μας Φλόριντα των Βαλκανίων!
Πηγή: https://www.in.gr/
