- Αναδημοσίευση από το προσωπικό του Facebook
ΑΝΕΥ
Έγειρε η μέρα.
Ο χρόνος μας τελείωσε
και τα λουλούδια σταυρώνονται
επάνω στους φράχτες.
Το υπέργηρο πιάνο
φτύνει τα σάπια του πλήκτρα
και ανάπηρο το φεγγάρι
δεν έχει καμμιά διάθεση να ξεμυτίσει.
Τα χείλη σου αφίλητα καιρό τώρα.
Βρέχει.
Πως στην ευχή να συνθηκολογήσω
με ότι μου στέρησες.
Ανάβω σαλιωμένο τσιγάρο
και πνίγομαι στις αβεβαιότητες.
Μια νυχτερίδα προσπαθεί ν' αυτοκτονήσει
κοιτάζοντας κατάματα
το κιτρινωπό φως της λάμπας του πεζοδρομίου.
Τραβώ το συρτάρι του γραφείου
και φυτεύω παγωμένη σφαίρα
στην καρδιά του ποιήματος
που ήθελα να γράψω.
Σπαρταρά ακόμη.
Ποιός είπε πως τα ποιήματα
δεν έχουν ψυχή.
κδ