- Αναδημοσίευση από το προσωπικό της Facebook
Πετούν οι σκέψεις σαν πουλιά
σ' ανθρώπους και σε μέρη αλαργινά.
Στέκονται λίγο μόνο δα,
κι ανοίγουν πάλι γρήγορα φτερά.
Σαν πεταλούδες τριγυρνούν,
τις όμορφες στιγμές κορφολογουν.
Πετούν χαρούμενα δεξιά κι αριστερά,
κλέβουνε χρώματα κι αρώματα ακριβά.
Θαλασσι βαθύ, απ' την αμμουδιά,
πράσινο τ ελάτου, απ' την βουνοπλαγιά,
κίτρινο του ήλιου φωτεινό
κόκκινο της δύσης, φτιάχνουν
στην στιγμή ονειρεμένο σκηνικό.
Πόσο τις ζηλεύω, πόσο τις φθονω !
Να μπορούσα μόνο να πέταγα κι εγώ!
Πάνω από θάλασσες κι από στεριές,
ν άφηνα πίσω στενάχωρες στιγμές.
Να τους κοιτούσα όλους από κει ψηλά
σαν τα μυρμηγκακια μέσα στην φωλιά.
Κάθε μου πέταγμα να ταν μια γιορτή,
μακριά από λόγια, κι άλλα συναφή.
Μα να πετάξω, τί κρίμα,
δεν μπορώ, κάθομαι και μονολογω...
Και ψάχνω μέσα μου την δύναμη να βρω,
με την ψυχή μου οδηγό.
Και, μα τον Δία, ώρες ώρες
νιώθω να πετώ !
Τα πόδια μου πατούν την γη,
μα η ψυχή πετάει, όπου ποθεί!
Αφήνω πίσω μου κουβέντες
και κακές στιγμές,
πρόσωπα και πράγματα
με βάρη απ' το χθες.
Ανάλαφρη κι ελεύθερη, κι εγώ
σαν τα πουλιά,
τίποτα απ' αυτά δεν με αγγίζει
τώρα πια.
Φρέσκο αέρα μοναχά αναζητώ,
μ αυτόν ανασαίνω, και προχωρώ.
Όπου τον βρίσκω, εκεί σταματώ,
κουράστηκα πια ν ασφυκτιώ.
Ψεύτικες σχέσεις, πρόσωπα πλαστά,
μασάνε τον αέρα μας, σαν τρωκτικά.
Φρέσκο αέρα και ζέστη καρδιά
μόνο αυτά χρειάζεται,
για να φυτρώσουν
στις πλάτες σου φτερά!
ΧΣ
(Εικόνα από το διαδίκτυο)
