(ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI)
Υπάρχουν δυο τρόποι να βλέπεις τη ζωή. Ο ένας είναι με τα μάτια των πολιτικών. Οι μισοί, της συμπολίτευσης, τον βλέπουν σαν Παράδεισο. Κι οι άλλοι μισοί, της αντιπολίτευσης, τον βλέπουν σαν Κόλαση. Δεν βγάζεις άκρη…
Ο άλλος τρόπος να δεις τη ζωή είναι μέσα από τα μάτια των πρωταγωνιστών της. Των απλών, καθημερινών αγωνιστών της ζωής. Που βιώνουν την αδικία, το ψέμα, την ιδιοτέλεια και την ανισότητα κάθε μέρα στο πετσί τους.
Οι πολιτικοί έχουν βήμα. Οι κυβερνητικοί ασφαλώς μεγαλύτερο και πλουσιότερο. Όλα τα κανάλια είναι δικά τους.
Οι αντιπολιτευόμενοι σε εποχή κυβέρνησης Μητσοτάκη, είναι αλήθεια δεν έχουν το ίδιο βήμα με τους κυβερνητικούς. Έχουν όμως κι αυτοί τρόπο, έστω και πιο αδύναμο, να μεταδίδουν τα μηνύματά τους. Ακόμη κι αν αυτά καλύπτονται από την πανίσχυρη κυβερνητική προπαγάνδα, πάντα κάτι μένει…
Εκείνοι που δεν ακούγεται ποτέ και καθόλου η φωνή τους, είναι οι πρωταγωνιστές της ζωής, οι απλοί πολίτες.
Γι’ αυτό και αυτά τα Χριστούγεννα το βήμα ανήκει στους σιωπηλούς, καθημερινούς πολίτες.
Ο Στάθης είναι 75 χρονών. Μια ζωή στο μεροκάματο, έφτασε στην τρίτη ηλικία να ζει με μια μικρή σύνταξη. Ίσα ίσα που τα βγάζει πέρα κάθε μήνα. Αλλά πάντα με αξιοπρέπεια και χωρίς να φορτώνεται σε κανένα.
Τον Στάθη τον χτύπησε λίγο καιρό πριν ο καρκίνος.
Η διάγνωση έγινε στα εξωτερικά ιατρεία ενός δημόσιου νοσοκομείου που εφημέρευε. Όπου αφού τον εξέτασαν, τον έστειλαν σε ένα άλλο, εξειδικευμένο νοσοκομείο για τα περαιτέρω.
Η Οδύσσεια του Στάθη ξεκίνησε από αυτό το δεύτερο νοσοκομείο. Του είπαν ότι το πρώτο διαθέσιμο ραντεβού για να τον εξετάσουν ήταν μετά από 3 μήνες. Κι όταν τον είδαν να κοντοστέκεται και να ψελλίζει κάτι για το επείγον της κατάστασής του, του απάντησαν ότι κάθε μέρα που θα περνά το πρώτο διαθέσιμο ραντεβού θα μακραίνει ακόμη περισσότερο.
Γιατί οι ασθενείς σαν και τον Στάθη, με επείγοντα και σοβαρά προβλήματα υγείας, είναι πολλοί περισσότεροι από όσους μπορεί να εξυπηρετήσει το συγκεκριμένο νοσοκομείο, με τη συγκεκριμένη πενιχρή στελέχωση σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.
Εκεί που ήταν έτοιμος να ζητήσει να του κλείσουν το πρώτο διαθέσιμο ραντεβού, άκουσε και το… καλύτερο. Μπορούν να του κλείσουν, λέει, ραντεβού σε απογευματινό ιατρείο σε 1,5, αντί για 3 μήνες μετά.
Θα πρέπει, όμως, ο Στάθης να πληρώσει γι’ αυτό, στο δημόσιο νοσοκομείο με την κατά τα άλλα δωρεάν υγεία, 180 ευρώ. Ένα ποσό που αν το δώσει, δεν θα έχει μετά να πληρώσει νοίκι, ρεύμα και σούπερ μάρκετ μέχρι τον επόμενο μήνα.
Ο Στάθης δεν είναι πολιτικοποιημένος. Έκανε πάντα τη δουλειά του ήσυχα και σωστά, χωρίς να ασχολείται με συνδικαλισμούς και με δημόσια κριτική. Πάντα πίστευε στον άνθρωπο. Αν δουλέψεις, θα ζήσεις αξιοπρεπώς. Αυτό ήταν πάντοτε το πιστεύω του.
Τώρα, όμως, ήταν η πρώτη φορά που η κατάσταση είχε ξεφύγει.
Ο Στάθης θύμωσε. Και σκέφτηκε τα χιλιάδες ένσημα που πλήρωνε στον ασφαλιστικό του οργανισμό τόσα χρόνια, από τα οποία δεν αξιοποίησε ποτέ ούτε ένα ευρώ.
Και τώρα που χρειάστηκε για πρώτη φορά να πάρει κάτι πίσω για να δώσει την κρίσιμη μάχη της ζωής του, τον έχουν τρεις μήνες στο περίμενε. Όχι για να τον θεραπεύσουν, αλλά για να μάθει τι ακριβώς έχει και σε τι στάδιο βρίσκεται ο καρκίνος. Προκειμένου να του δώσουν στη συνέχεια το επόμενο ραντεβού για τις θεραπείες.
Ποιος ξέρει πόσους μήνες μετά…
«Κι αν δεν αντέξω μέχρι τότε; Κι αν προχωρήσει η κατάσταση και εντωμεταξύ, μέχρι να φτάσω να κάνω θεραπείες, γίνει μετάσταση; Που είναι η δημόσια και δωρεάν φροντίδα που μας υπόσχονταν;» ήταν οι τελευταίες του κουβέντες στη συζήτησή μας, πριν οδηγηθεί ξανά στη μοναξιά και τη σιωπή της πενιχρής του σύνταξης…
Αν αυτή είναι η συνθήκη για έναν απόμαχο της ζωής, η κατάσταση για ένα νέο παιδί δεν είναι καθόλου καλύτερη.
Ο Παναγιώτης είναι 25 χρονών. Έμεινε ορφανός, αυτός κι η αδελφή του, από γονείς εδώ και 10, κοντά, χρόνια. Μόνο τους στήριγμα η γιαγιά, η οποία ξενοδουλεύει και πλένει σκάλες για να ζήσει τα δυο εγγόνια της. Χωρίς ένσημα και γι’ αυτό και δεν παίρνει σύνταξη, παρά το προχωρημένο της ηλικίας της.
Ο Παναγιώτης ήταν πάντα καλός μαθητής. Πρώτος στα μαθήματα, με εξαιρετικές επιδόσεις στα μαθηματικά και στη φυσική. Αποφάσισε, λοιπόν, τελειώνοντας το λύκειο, να δοκιμάσει τον εαυτό του για να μπει στο Πολυτεχνείο, που πάντα ήταν το όνειρό του.
Θυμάται τη μητέρα του που του έλεγε να αποκτήσει ένα καλό πτυχίο, όπως αυτό του μηχανικού, για να μην εξαρτάται από κανέναν στη ζωή του.
Ο Παναγιώτης πέρασε, πράγματι, στο Πολυτεχνείο, αλλά όχι στην πόλη όπου ζει με τη γιαγιά και την αδερφή του.
Γράφτηκε αμέσως στη Σχολή και έψαξε για φοιτητική στέγη. Όμως τα πράγματα ήταν εξαιρετικά δύσκολα γι’ αυτόν. Οι φοιτητικές εστίες ήταν γεμάτες. Είναι πολλοί αυτοί με την οικονομική κατάσταση του Παναγιώτη, του είπαν οι αρμόδιοι και δεν χωρούν όλοι να βρουν δωμάτιο.
Όσο για τα διαμερίσματα, το ενοίκιο που ζητούσαν ήταν απλησίαστο για την οικογένεια του νέου φοιτητή.
Αποφάσισαν έτσι, από κοινού με τη γιαγιά και την αδερφή του, να μένει στο σπίτι τους και να πηγαινοέρχεται στην πόλη όπου βρίσκεται το πανεπιστήμιο, όποτε αυτό είναι αναγκαίο. Τρεις ώρες απόσταση με το λεωφορείο δεν είναι απαγορευτική για μια τέτοια επιλογή.
Φεύγει, λοιπόν, νωρίς το πρωί με τα ΚΤΕΛ, φτάνει στις 9.00’ στο πανεπιστήμιο, δίνει εξετάσεις και επιστρέφει στη συνέχεια το βράδυ, πάλι με το ΚΤΕΛ, στο σπίτι του. Όποτε χρειάστηκε να μείνει για δεύτερη συνεχόμενη μέρα, τον φιλοξένησαν κάτι συμμαθητές του από το σχολείο που νοικιάζουν διαμέρισμα.
Όσο για τα καλοκαίρια, ο Παναγιώτης πηγαίνει για «σαιζόν» στα νησιά, για να μαζέψει τα χρήματα που του χρειάζονται το χειμώνα για να συντηρηθεί και να σπουδάσει.
Ο Παναγιώτης φέτος δεν πέρασε χαρούμενα Χριστούγεννα. Γιατί του είπαν στη Σχολή ότι αν δεν τελειώσει, λέει, τις σπουδές του μέχρι τον επόμενο Σεπτέμβριο, θα διαγραφεί από το πανεπιστήμιο.
Η κυβέρνηση, λέει, θέλει η Ελλάδα να γίνει μια σύγχρονη χώρα. Και γι’ αυτό ξεκαθαρίζει τα αρχεία των πανεπιστημίων από τους… αιώνιους φοιτητές. Από όσους, δηλαδή, δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους σε 7,5 χρόνια για το Πολυτεχνείο, στο οποίο οι σπουδές είναι πενταετείς.
Κι όταν προσπάθησε να εξηγήσει ότι εργάζεται τα καλοκαίρια για να ζήσει και να σπουδάσει τον χειμώνα, του ζήτησαν να φέρει τα ένσημα από την εστίαση, όπου δουλεύει γκαρσόν, για να του δικαιολογήσουν μια παράταση της διαγραφής του.
Μόνο που οι περισσότεροι που δουλεύουν σαιζόν δεν παίρνουν ένσημα. Ή τουλάχιστον δεν παίρνουν ένσημα για όλο το διάστημα της εργασίας τους. Το μεγαλύτερο μέρος της οποίας είναι αυτό που λένε «μαύρα».
Ο Παναγιώτης φέτος τα Χριστούγεννα βλέπει το όνειρο της ζωής του, να γίνει μηχανικός, να διαλύεται κάτω από μια ανεξήγητη, γι αυτόν, απόφαση της κυβέρνησης. Από την άλλη, βλέπει τους συμφοιτητές του που σπουδάζουν κανονικά γιατί έχουν και πληρώνουν ενοίκιο, να τελειώνουν και να προχωρούν για μεταπτυχιακά. Που, όπως του είπαν, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, αν και σε δημόσιο πανεπιστήμιο, έχουν δίδακτρα…
Ο… αιώνιος φοιτητής Παναγιώτης και ο καρκινοπαθής συνταξιούχος Στάθης είναι θύματα του ίδιου άδικου νεοφιλελεύθερου συστήματος που κυβερνά τη χώρα τα τελευταία χρόνια.
Ένα σύστημα που δεν παρέχει δημόσια υγεία και δημόσια παιδεία στους φτωχούς.
Καλά Χριστούγεννα σε όλες και όλους. Εκτός από τον… αιώνιο φοιτητή Παναγιώτη και τον καρκινοπαθή συνταξιούχο Στάθη, όπως και όλες και όλους που είναι στην ίδια κατάσταση με αυτούς.
Αντί γι αυτούς, φέτος θα κάνουν Χριστούγεννα οι ιδιωτικές κλινικές και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια…
*Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου, Καθηγητή, πρώην Πρύτανη ΑΠΘ, Επικεφαλής παράταξης «ΑΛΛΑΓΗ στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας»
Πηγή: https://tvxs.gr/apopseis/arthra-gnomis/giannis-mylopoylos-christoygenniatikes-istories-neofileleytheris-sklirotitas-2/
