Οδυσσέας Ιωάννου
Υπάρχουμε εμείς οι άνθρωποι και οι επιλογές μας. Τίποτα δεν είναι γραμμένο στη φύση
Υπάρχουν δύο παράλληλοι κόσμοι που συνυπάρχουν στον πλανήτη. Οι χώρες που είναι πολύ πιθανό να δεις στην τηλεόραση τη βίαιη πτώση της κυβέρνησής τους και οι άλλες που είναι σχεδόν απίθανο. Πέρα από την οικονομική διάκριση που τις χωρίζει σε σχετικά πλούσιες και σε τριτοκοσμικές, το γεγονός πως σε ορισμένες μπορεί να δεις σε ζωντανή σύνδεση ακόμη και το λιντσάρισμα ενός ηγέτη, είναι αρκετό για να συνειδητοποιήσουμε πως ο κόσμος είναι ένα λούνα παρκ αστάθειας, για να μην πω αρένα.
Ανεξάρτητα από το πώς μοιράζει ο καθένας μας την ευθύνη και ποιοι είναι εκείνοι – και από τους δύο κόσμους – που τζογάρουν σε αυτή την αστάθεια, η φρίκη έχει γίνει ένα προϊόν σαν όλα τα προϊόντα. Μπορεί να παρουσιαστεί με διαφημιστικά διαλείμματα, να δραματοποιηθεί με επικές μουσικές και επιβλητικό σπικάζ, να εκβιάσει συγκίνηση ή αποστροφή.
Αν καθίσουμε και μετρήσουμε σε πόσες χώρες του πλανήτη είναι πιθανό ανά πάσα στιγμή να δούμε εικόνες σαν εκείνες του Τσαουσέσκου, του Σαντάμ, του Καντάφι ή του καθεστώτος Ασαντ, θα δούμε πως είναι η πλειονότητα.
Έχουμε δει τον Σαντάμ να κλωτσάει τον αέρα και τον Καντάφι κατακρεουργημένο σε καρότσα αγροτικού. Το αγαθό της πληροφορίας εδώ και καιρό δεν έχει ηθική, μόνο μία ψευδεπίγραφη ανάγκη ενημέρωσης του κοινού. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Το θέμα είναι πως ο κόσμος για να κάνει ένα βήμα μπροστά φτύνει το γάλα της μάνας του ενώ για τα πίσω αρκούν πολύ λιγότερα. Είναι πολλοί εκείνοι που υποστηρίζουν εύκολα έναν αφορισμό που λέει ότι θα πρέπει να αποδεχτούμε οριστικά πως πολλοί λαοί – για διάφορους ιστορικούς, πολιτισμικούς ή και θρησκευτικούς λόγους – δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν κουλτούρα Δημοκρατίας, θα τους είναι πάντα κάτι ξένο και ένα ρούχο που δεν θα το φορέσουν ποτέ.
Ως εκ τούτου, αυτές οι ειδήσεις και αυτές οι εικόνες θα είναι για πάντα μέρος της Ιστορίας τους.
Αναγνωρίζω τις βαθιές πολιτισμικές διαφορές ανάμεσά μας, αλλά πολλές από αυτές τις βρίσκω και ιδιαίτερα γοητευτικές. Δεν ευθύνονται αυτές οι διαφορές, κυρίως όταν μιλάμε για διαφορές φιλοσοφίας. 'Οσο συνεχίζουμε να αφήνουμε έξω από το κάδρο των ευθυνών την Οικονομία, θα κρύβουμε το κεφάλι στο χώμα και θα καθαρίζουμε τη συνείδησή μας με μαντιλάκια.
Λαοί με στοιχειώδη οικονομική ανεξαρτησία, ισονομία και δίκαιη κατανομή εισοδήματος δεν έχουν και πολλούς λόγους – πέρα από τους διαταραγμένους φανατικούς – να σφάζονται με όπλα στους δρόμους και να λεηλατούν δημόσια κτίρια. Μόνο η θρησκεία – και φυσικά τα οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων χωρών – μπορεί να πυροδοτήσει τέτοιο μίσος και διχασμό. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να μοιραστεί ανάμεσα στους ανθρώπους.
Ακόμη κι αν παραδεχτούμε πως το δυτικό μοντέλο Δημοκρατίας δεν μπορεί να εφαρμοστεί παντού λόγω διαφόρων ιδιαιτεροτήτων, μου είναι αδύνατον να δεχτώ πως κάποιοι είναι νομοτελειακά γραμμένο να σφάζονται εσαεί. Δεν υπάρχει τέτοια νομοτέλεια. Υπάρχουμε εμείς οι άνθρωποι και οι επιλογές μας. Τίποτα δεν είναι γραμμένο στη φύση.
Πηγή: https://www.tovima.gr/print/opinions/i-nomoteleia-tis-frikiscr/
