- Αναδημοσίευση από το προσωπικό της Facebook
.jpg)
Ο ακροβάτης
Σαν ακροβάτης την ζωή μου περνώ,
μ ένα πόδι στο τώρα κι ένα πόδι στο χθες
ισορροπία ψάχνω να βρω.
Ετούτο το τσίρκο δεν το θέλησα εγώ.
Αγαπούσα τους κλόουν, μοναχά να κοιτώ.
Δεν μ άρεσαν τα φώτα κι η προβολή,
Δεν ζητούσα ποτέ μου, την προσοχή.
Δυο μάτια μελενια, όλη μου η ζωή !
Σαν μελισσουλα στον κήπο τριγυρνούσα εγώ,
Πετούσα χαρούμενα πότε από κει, πότε από δω.
Να χαρίσω χαρά σ' αυτούς π αγαπώ,
να γελάσω μαζί τους, είχα μόνο σκοπό.
Η κυψέλη μου βουιζε βράδυ πρωί,
γεύσεις κι αρώματα, χαρούμενα χρώματα,
όλη μου η ζωή.
Τραγούδια ψιθυριζα με φάλτσα φωνή.
Η ευτυχία δεν κρύβεται, κάνει κρότο πολύ !
Με ζήλεψε ο ήλιος, ή τάχα τα πουλιά;
Μια μέρα τ Αυγούστου, μου κόπηκε η λαλιά.
Δίχως φτερά στους ώμους, τώρα τριγυρνω
ισορροπία παλεύω και πάλι να βρω.
Η κυψέλη μου σίγησε για τα καλά,
στέρεψε από μέλι, δεν βουιζει πια η χαρά.
Ακροβατώντας πάνω στο σκοινί, γλιστρω.
Δεν είχα μάθει ποτέ πριν, να ισορροπώ.
Το γέλιο χαμένο, μαζί κι η χαρά
πέταξαν, πάνε πέρα μακριά.
Το χέρι απλώνω, κρατώ το σκοινί,
μα μόλις το πιάσω, εμφανιζεσαι εσύ...
Τα πόδια μου τρέμουν, φτερουγίζει η καρδιά,
τα χάνω, γλιστράω μες την πεθυμια.
Κι εκεί που γλιστράω τελευταία στιγμή,
μάτια λατρεμένα, με τραβούν στην ζωή.
Έτσι τραμπαλιζομαι σαν τα παιδιά,
που παίζανε κάποτε στην γειτονιά.
Λειψό το χαμόγελο, λειψή κι η χαρά,
ολάκερη η θλίψη κι η μοναξιά.
Τα πόδια μου σέρνω, τραβώντας μπροστά,
η ψυχή μου βογκαει στην ανηφορια.
Κι εκεί που όλο λέω "δεν αντέχω άλλο πια",
η φωνή σου στ αυτί μου,
φωνάζει δυνατά: "Μπορείς!",
και μου δίνει άλλη μία σπρωξια !
Έτσι βρίσκω την δύναμη και προχωρώ,
που θα πάει, θα μάθω να ισορροπώ!
Δεινός ακροβάτης θα γίνω κι εγώ,
σε τούτο το τσίρκο χωρίς τελειωμό.
ΧΣ
(Φωτογραφία από το διαδίκτυο)
