ΛΙΤΣΑ ΚΑΡΑΜΠΙΝΗ
Ακόμη και τα ζωντανά που ζέσταιναν με την ανάσα τους το μικρό κορμάκι σου, απόψε δεν θα έρθουν. Όπου και να γεννηθείς. Εγκλωβισμένα και αυτά στην γραμμή παραγωγής, με τα σώματά τους γεμάτα δηλητήρια και σωματότροπους ορμόνες, δεν μπορούν να σύρουν τα ποδάρια τους μέχρι τη φάτνη σου να σε ζεστάνουν.
Όσο για το άστρο της Βηθλεέμ, πώς να βρει το δρόμο του να φωτίσει τη θεία γέννησή σου, ανάμεσα από καταχθόνια ντρόουνς που υποδύονται αστρικούς τρομοκράτες, και από πολεμικές ιπτάμενες μηχανές που σκορπούν στους λαούς το θάνατο! Φοβάμαι, πως, αν το άστρο, σε τέτοιους σκοτεινούς καιρούς, φωτίσει της ζωής σου τη γέννηση, τα σκοτάδια θα ξεφυτρώσουν από τα σάπια και διεστραμμένα τους μυαλά για να ρουφήξουν το φως του. Όχι να φωτιστούν, μα να το ξεράσουν πάνω στο αίμα που αχνιστό κυλάει.
Α, είναι και οι Μάγοι! Άσε τους αυτούς, μην τους περιμένεις. Οι Μάγοι χάθηκαν στο πέρασμά τους από σύνορα σε σύνορα. Σύνορα παντού. Στις χώρες, στις πόλεις, στα σπίτια, στις ψυχές και στο νου. Ένα περίεργο πράγμα. Όσο απλώνει ο κόσμος, τόσο στενεύουνε τα σύνορα. Τύραννοι και δαίμονες κατέκλεισαν τη γη. Ηγέτες άφρονες, ανίκανοι και ψεύτες οδηγούν τη μοίρα των ανθρώπων.
Μην σε ξεγελούν λαμπιόνια και στολίδια. Κούφιοι θόρυβοι, κούφιες χαρές, παγωμένα Χριστούγεννα. Εσύ δεν χωράς πουθενά στον νέο τους ψηφιακό κόσμο. Ούτε κι εμείς χωράμε, γι’ αυτό και μας αλλάζουν. Σταδιακή μετάλλαξη σε μετανθρώπους. Σου πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό, τότε που επέτρεψες να σε σταυρώσουν;
Σήμερα καινούριες τεχνολογίες, καινούριοι ηθικοί περιορισμοί, καινούριοι κανόνες, καινούριες κοσμοθεωρίες. Για τη μεταφορά από τη μια ανθρώπινη υπόσταση στην άλλη, μας περνούν μέσα από την κόλαση. Πόλεμοι, αρρώστιες, φτώχεια, εξαθλίωση, φόβος, απώλειες, μοναξιά. Κάποιες αίολες υποσχέσεις μόνο μας κρατούν στην ζωή, παρόλο που κι αυτές, ξέρουμε, δεν αναχαιτίζουν τον κατήφορο. Έναν κατήφορο που ίσως τον αξίζουμε. Από τη μια γιορτάζουμε ευλαβικά τη γέννησή σου κάθε χρόνο και από την άλλη, αμέσως μετά, κάνουμε αναμνηστικές δόσεις διαστροφής και κακίας για να μην απαγκιστρωθούμε από τον παλιό διεφθαρμένο εαυτό μας. Ποιος νοιάζεται όταν πάνω από μισό δισεκατομμύριο συνάνθρωποι στον πλανήτη ζουν κάτω από τα όρια της φτώχιας; Ποιος διεκδικεί το ψωμί του φτωχού, το δίκαιο του; Ποιος θυμάται πια το «αγαπάτε αλλήλους»; Επικίνδυνη ιδεοληψία θεωρείται από τους άφρονες του νέου κόσμου. Τους κακούς, τους μοχθηρούς, τους κατέχοντες τον πλούτο. Γι’ αυτό σου λέω, μην γεννηθείς ξανά στη γη, κινδυνεύεις.
Κι ας χάσουμε κι εμείς οριστικά το όνειρο για τη χαρά, την ελπίδα και το φως που πηγάζει από τη γέννησή σου.
Μα ναι, Χριστούλη μου, καθώς οι καμπάνες ακούγονται βραχνές όσο εσύ γυρεύεις τόπο για να γεννηθείς, βρήκα μια ιδέα. Μέσα στην ψυχές των ανθρώπων, βαθειά, εκεί, δίπλα στο αμόνι που σφυρηλατούν τα καρφιά της σταύρωσής σου, θα βρεις μια γωνιά αδειανή, αλλού μεγάλη, αλλού μικρή, να γεννηθείς. Θα είναι η φάτνη σου αυτή. Εκεί, στα σκοτεινά της ανθρώπινης ψυχής. Κι ας μαζέψουν και οι άνθρωποι τ΄ απόβλητα μιας ολόκληρης ζωής όπου έχουν στοιβαγμένα, για να σου κάνουν χώρο. Κάθε ψυχή και μια καινούρια γέννηση. Κάθε ψυχή και μια αναγέννηση.
Για να γεμίσει η γης με φως, δικαιοσύνη και αγάπη μέσα από τις οδύνες της γέννησης του κάθε νέου Εαυτού.
Για να αντέξουν οι άνθρωποι την σταύρωση που έρχεται, διεκδικώντας την ανάσταση.
Για να μην γίνουν οι άνθρωποι, μετάνθρωποι.
Για ν’ αποχτήσει βαθύτερο νόημα η γέννησή σου, Χριστούλη μου, που κάθε χρόνο την κρατάμε στον αφρό με λαμπιόνια και με μπιχλιμπίδια.
karalitsa2@gmail.com
Πηγή: https://www.attikovima.gr/profile/mia-fatni-gia-to-theio-vrefos/
