ΟΙ ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ!

Γελασμένοι όσοι πιστεύουν ότι ο Δεκέμβρης του 2008 είναι παρελθόν

 Γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

Κάποιοι από τους πιτσιρικάδες που διαδηλώνουν σήμερα μπορεί να ήταν μωρά (και οι σημερινοί φοιτητές νήπια) 16 χρόνια πριν όταν ο δεκαπεντάχρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεφτε νεκρός από σφαίρα αστυνομικού και στη συνέχεια η χώρα αντιμετώπισε μια χωρίς προηγούμενο κοινωνική έκρηξη, με μπροστάρη τη νεολαία.

Και εάν κατεβαίνουν στο δρόμο δεν είναι μόνο για λόγους «μνήμης». Αλλά γιατί η νεολαία εξακολουθεί να είναι «στο στόχαστρο».

Και μην μου πείτε, όπως μας έλεγαν όταν ήμασταν εμείς πιτσιρικάδες «μα τι τους λείπει;».

Γιατί η απάντηση είναι ότι τους λείπουν πολλά.

Έχουν μπροστά τους ένα σχολείο που αλλεπάλληλες «μεταρρυθμίσεις» δεν κατάφεραν να το κάνουν να μην φαντάζει ξένο προς τη πραγματική ζωή, ούτε να προσφέρει βαθιά γνώση και ουσιαστική μόρφωση.

Έχουν μπροστά τους κάθε λογής δοκιμασίες, ξεκινώντας από αυτές των πανελλαδικών, αυτή την ψυχοφθόρα, ακριβή και βασανιστική διαδικασία που επιμένουμε να τη θεωρούμε «αξιολόγηση».

Έχουν μπροστά τους πλήθος αδικίες, ιδίως όταν θα αρχίσουν να βλέπουν περισσότερο εύπορους συμμαθητές να αποκτούν πτυχία δια της πλαγίας οδού των «μη κρατικών» πωλητηρίων τίτλων σπουδών.

Έχουν μπροστά τους την εκρηκτική αντίφαση να είναι οι πιο μορφωμένες και οι πιο μορφωμένοι εργαζόμενοι που περπάτησαν πάνω στη γη και ταυτόχρονα να αντιμετωπίζονται από τους εργοδότες, ιδίως στην αρχή, στην καλύτερη περίπτωση σαν κάποιοι που πρέπει να τα κάνουν όλα και να μην κοστίζουν τίποτα.

Έχουν μπροστά τους τη βεβαιότητα ότι όταν φτάσουν στα 50 τους μεγάλο μέρος του πλανήτη θα είναι αβίωτο εξαιτίας της κλιματικής καταστροφής.

Έχουν μπροστά τους, μια αστυνομία που τους αντιμετωπίζει πάντα με καχυποψία και τους αντιμετωπίζει κυρίως ως παραβάτες.

Έχουν μπροστά τους ένα κράτος που μιλάει διαρκώς για «ασφάλεια» αλλά όταν κλήθηκε να προσφέρει το αυτονόητο, δηλαδή την εγγύηση ότι ένα τρένο φτάνει στον προορισμό του με ασφάλεια, όχι μόνο απέτυχε τραγικά αλλά και προσπάθησε – και προσπαθεί… – κυνικά να συγκαλύψει την ευθύνη του.

Και έχουν μπροστά τους, τους «μεγαλύτερους» πάντα να τους «δείχνουν με το δάκτυλο», να τους αντιμετωπίζουν υποτιμητικά και απαξιωτικά.

Όλα αυτά δεν είναι παρά εκρηκτικά υλικά που συσσωρεύονται διαρκώς.

Το πότε θα εκραγούν ξανά δεν είναι δεδομένο.

Αλλά θα είναι γελασμένος όποιος πιστέψει ότι δεν θα εκραγούν…

Πηγή: https://www.in.gr/2024/12/06/editorial/oi-ekrikseis-tis-neolaias-den-stamatoun/