Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Ο δρόμος ήταν πάντα το πεδίο διεκδικήσεων της Aριστεράς. Εκεί θα κατέβαιναν το προλεταριάτο, ο λαός, οι εργαζόμενοι και η αριστερή διανόηση να διαμαρτυρηθούν. Η αστική τάξη είχε τις δουλειές της να κοιτάξει και η αστική της ευγένεια δεν της επέτρεπε να ουρλιάζει συνθήματα σε διαδηλώσεις. Όταν η Αριστερά έγινε gauche caviar, Αριστερά του χαβιαριού, εξαργυρώνοντας τους αγώνες της με θέσεις εξουσίας, απεσύρθη από τους δρόμους για να απολαύσει τα αγαθά του καπιταλισμού και της αστικής κουλτούρας που τόσο μισούσε.
Ο δρόμος ως πεδίο διεκδικήσεων δεν θα έμενε άδειος. Στη θέση της Αριστεράς εμφανίστηκαν τα παιδιά της, η άκρα Αριστερά, οι αναρχικοί και κάθε είδους παρακμιακή κοινότητα που πλέον δεν θα διαδήλωναν μόνο, αλλά θα βανδάλιζαν, θα κατέστρεφαν, θα έκαιγαν και θα βιαιοπραγούσαν με μίσος και βία.
Οι ομάδες αυτές μονοπώλησαν επί δεκαετίες το πεδίο διαμαρτυρίας. Ακόμη κι αν οι διαδηλώσεις ενίοτε οργανώνονταν από άλλους φορείς, με αριστερό πρόσημο επίσης, οι ομάδες αυτές φρόντιζαν να καπελώσουν την όποια διαμαρτυρία και να γυρίσουν τη συζήτηση από τα αιτήματα στα σπασίματα και στις καταστροφές.
Το φασιστικό κίνημα των ομάδων αυτών, σε πλήρη ανάπτυξη σε όλη τη Δύση, όχι μόνο σε εμάς, ήταν μία ένδειξη ότι ο δυτικός κόσμος εκβαρβαρίζεται, δεν εκπολιτίζεται. Αντί, ωστόσο, να μπει φρένο στη νέα αυτή μορφή φασισμού, όλο το σύστημα, πολιτικοί και ΜΜΕ, είτε αδιαφόρησαν μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο είτε αγκάλιασαν τους τραμπούκους στοργικά αποκρύπτοντας τα ποινικά τους αδικήματα και χαϊδεύοντάς τους ωσάν να πρόκειται για αγγέλους και όχι για βανδάλους.
Η gauche caviar έχυσε τόνους μελάνι για να υπερασπίζεται τον αντιφασισμό, τον αντιρατσισμό και άλλα θέματα της μοδός. Ουσιαστικά υπερασπίζεται έναν νεοφασισμό που εκφράζει το άκρο της, το παιδί της, αυτό που άφησε στο πόδι της εγκαταλείποντας τον δρόμο και μετακομίζοντας στα σαλόνια της μπουρζουαζί.
Την προηγούμενη εβδομάδα στην πλατεία Βικτωρίας έγινε και η αποκάλυψη όλου αυτού του σκηνικού. Πλέον στον δρόμο βρίσκονταν αστοί, οι «μισητοί» νοικοκυραίοι, διεκδικώντας την αξιοπρέπειά τους ως πολίτες. Αυτή η συγκέντρωση κατοίκων, στην οποία συμμετείχαν άνθρωποι όλων των πολιτικών αποχρώσεων, λοιδωρήθηκε από την gauche caviar όσο δεν παίρνει. Η gauche caviar από το σαλονάκι της συντάχθηκε με τους τραμπούκους και πέταξε τόνους λάσπη στους δικαίως διαμαρτυρομένους.
Το αφήγημά της, όμως, αυτήν τη φορά δεν πέρασε. Και δεν πέρασε γιατί η αστική τάξη συνειδητοποίησε ότι όταν ο κόσμος εκβαρβαρίζεται δεν μπορείς να παριστάνεις την Αντουανέτα. Αν το κάνεις, απλά θα έχεις την τύχη της.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
Πηγή: http://polis24.gr/
