Γράφει η Ελισάβετ Ιακωβίδου *
Αν και ανήκω στους μεγάλους, στις “ευπαθείς ομάδες, όπως μας αποκαλούν, θα ήθελα να συστηθώ σαν μια ολοζώντανη και λαχταριστή ύπαρξη, καθόλα ενεργή, ακολουθώντας τη σοφή ρήση, “νους υγιής εν σώματι υγιεί”, για τα οποία ομολογουμένως φροντίζω με περισσή έννοια, ώστε να παραμένω και στα δύο επίπεδα υγιής.
Παθολογικά και νοητικά λοιπόν, χαίρω άκρας υγείας. Το μυαλό μου δουλεύει καλύτερα και από ένα καλοκουρδισμένο ρολόϊ. Επινοεί, φαντάζεται, σκέφτεται λογικά, κάνει μαθηματικούς υπολογισμούς, ξενυχτάει πάνω από βιβλία σοφών, βοηθάει στη συγγραφή βιβλίων, βλέποντας θεαματικές ταινίες να εξελίσσονται μπροστά στα μάτια του.
Ζυμωμένο αυτό το μυαλό από μικρή ηλικία μέσα στη γνώση και τη μάθηση, την ελεύθερη διανόηση και δημιουργική σκέψη. Μέσα στην εκπαίδευση που υπηρέτησα πάνω από τριάντα χρόνια. Οι έφηβοι γαρ, σου δημιουργούν πάντα αυτήν την ψευδαίσθηση της συνομηλικίας…! Φροντίζω λοιπόν, τόσο για την εσωτερική μου ομορφιά μέσα από την συνεχή εκγύμναση του νου, τη δημιουργία και την ενασχόληση μου με υψηλά ιδανικά και την απελευθέρωση της ψυχής, όσο και για την εξωτερική μου ομορφιά μέσα από άθληση και υγιεινή διατροφή, ώστε να βρίσκομαι πάντα σε εγρήγορση για το “απρόσμενο και το απροσδόκητο”.
Για όλα τα ωραία που μου επιφυλάσσει ακόμη η ζωή. Συναναστρέφομαι κυρίως με άτομα νεότερης μου ηλικίας ή με κάτι ωραία φωτεινά μυαλά χωρίς ηλικία. Σπάνια με συνομήλικους μου που πολλοί από αυτούς είναι ήδη γερασμένοι.
Είμαι όντως ένα άτομο “τρίτης ηλικίας” που βρίσκεται όμως σε άλλη συχνότητα. Τρέμω, όχι λόγω Πάρκινσον φυσικά, αλλά να ομολογήσω τη βιολογική μου ηλικία, γιατί δε συμβαδίζει ούτε καν στο ελάχιστο με την τωρινή μου. Η μητέρα μου που έφυγε στα ενενήντα χορεύοντας και τραγουδώντας, χωρίς να γνωρίσει τη γεύση από κάποιο χάπι και χωρίς να έχει χάσει ένα επεισόδιο από τη ζωή, με συμβούλευε να μην λέω την ηλικία μου, για να “γλιτώσω από το κακό το μάτι.”
Σοφή η μητέρα, μόνο που εγώ δεν μπορώ να την κρύψω, γιατί τα χρόνια μου τα έζησα και τα ζω ακόμη και νιώθω πολύ γεμάτη, ευλογημένη θα έλεγα. Και ούτε που το κατάλαβα πώς πέρασαν γιατί δεν είχα χρόνο να πλήξω. Γεμάτα και εποικοδομητικά, μοναδικές εμπειρίες. Παρόλο που υπήρξαν και μεγάλες ανατροπές και με γύρισαν για λίγο πίσω, δεν μου ανέτρεψαν ωστόσο την όρεξη για ζωή ώστε να την βλέπω πάντα με άλλα μάτια, κάνοντας μεγάλα βήματα και ρίχνοντας πίσω όλα τα βάρη του παρελθόντος. Πάντα τρελή και ονειροπόλα, αμετανόητη και αχόρταγη για εκείνα που θα έρθουν. Γιατί πάντα πιστεύω ότι έρχονται πράγματα για όσους τα περιμένουν.
Πώς είναι λοιπόν δυνατό, βάσει αυτών των δεδομένων, να περιοριστώ, σύμφωνα με τον τάδε νόμο στο σπίτι, συμβουλεύοντας με, “γιαγιά μείνε σπίτι ανέπαφη”, ούτε πιστωτική να ήμουνα, και “να πλένεις τα χέρια σου καλά”;
Εμείς οι μεγάλοι λοιπόν, οι πλήρως παραγωγικοί και ωφέλιμοι για το γενικότερο σύνολο, που βρισκόμαστε πάντα σε θέση μάχης να προσφέρουμε για τον πλησίον μας, δεν θα γεράσουμε πριν την ώρα μας.
Ας φυλακιστούν οι νέοι, πιο επικίνδυνοι από εμάς, που κάθονται και θρέφουν νιάτα, χωρίς όμως δράση αλλά απόδραση μόνο! Ας φυλακιστούν οι υπερήλικες της Βουλής που το μυαλό τους έχει μπει σε στάδιο αποσύνδεσης. Ας φυλακιστούν οι μεγάλοι μη παραγωγικοί, που για τους οποιοδήποτε λόγους δε μπορούν πλέον να παράγουν έργο.
Γιατί “οι αιώνιοι έφηβοι” δε φυλακίζονται, δεν μπαίνουν σε “καραντίνα” παρά μόνο για ανεφοδιασμό για μια νέα αρχή. Αυτό είναι και το μότο τους. Γιατί “οι ελεύθερες ψυχές” που υπάρχουν ίσως σε γερασμένα κορμιά, δεν υποδουλώνονται, γιατί δεν έχουν ηλικία, εφόσον η βιολογική τους ηλικία είναι απλά μια κουκίδα στο στατιστικό μόνο χάρτη. Γιατί “οι καλλιτεχνικές φύσεις”, υπερβαίνουν τα ηλικιακά σύνορα εφόσον η δημιουργία κατοχυρώνει την ύπαρξη και ακυρώνει τη φθορά του σώματος.
Ως εκ τούτου για να μην σηκώσω το λάβαρο της επανάστασης με κάτι φίλες μου εβδομηντάρες φευγάτες και κουκλάρες, που είναι χειμερινές κολυμβήτριες, χαίρουν άκρας υγείας και ζωτικότητας και απολαμβάνουν τη ζωή καλύτερα από νεότερες τους, ήδη πεθαμένες και οικτρά συμβιβασμένες μέσα στη ρουτίνα και την κατάθλιψη, θα σας παρακαλούσα να αναθεωρήσετε τις αποφάσεις σας περί “τρίτης ηλικίας” και “ευπαθών ομάδων”.
Φυσικά και θα δραπετεύσω από τη φυλακή που μου επιφυλάσσετε τώρα ή στο μέλλον, αποπλανώντας τους φύλακες με την ακαταμάχητη γοητεία μου ή κολυμπώντας βαθιά στο ανοιχτό πέλαγος…για να γλιτώσω από τους επίγειους καρχαρίες…! Ευτυχώς δεν τρελάθηκα, δεν έχω γεροντική άνοια, απέχω πολύ πριν το τέλος. Είμαι γεμάτη ζωή, παλμούς και χυμούς. Πάντα με μια καλή ευχή, θετική ενέργεια και μπόλικο χιούμορ!
* Η Ελισάβετ Ιακωβίδου είναι εκπαιδευτικός, συγγραφέας
Πηγή:https://www.fractalart.gr
