Η εικαστικός Μαρία Οικονομοπούλου.
Μαρία Κατσουνάκη
Το νήμα που συνδέει την εικαστικό Μαρία Οικονομοπούλου με την «Καθημερινή» δεν είναι σχήμα λόγου. Πάνω στα φύλλα της εφημερίδας «κεντάει» τις δικές της σκέψεις και παρεμβάσεις, δημιουργώντας πλέγματα μνήμης, αισθήσεις, εικόνες. Στη σειρά «Wallpapers» (2013), σηματοδοτεί «ένα χώρο ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό, την προσωποποίηση του δημόσιου, την υποκειμενική ερμηνεία της πληροφορίας», σύμφωνα με την κριτικό και επιμελήτρια Γκέλυ Γρυντάκη.
Για την ίδια την καλλιτέχνιδα η ιδέα αρχίζει να διαμορφώνεται στη δεκαετία του ’80, όπως μας διηγήθηκε πέρυσι, συμμετέχοντας στο βίντεο με τους αναγνώστες για τα 100 χρόνια της «Κ»: «Από τη στιγμή που μετανάστευσα και αποφάσισα να ζήσω στην Ολλανδία, το 1985, η μητέρα μου θέλησε, νομίζω, να κρατήσω μια σχέση με τη χώρα και με τα πράγματα της Ελλάδας και μου έστελνε το ένθετο “Τέχνες” της κυριακάτικης Καθημερινής. 'Εκανε ένα πακετάκι με τέσσερα κάθε μήνα, έβαζε και μια κορδέλα και το έστελνε. 'Οταν το άνοιγα στο Ρότερνταμ, η χαρά μου ήταν μεγάλη. Ηταν και λίγο η μυρωδιά της μαμάς μου ας πούμε, ήταν το σπίτι, μύριζε σαν την Καλλιθέα…».
Από τον Σεπτέμβριο η Mulier Mulier gallery στο Knokke του Βελγίου φιλοξενεί μια μεγάλη αναδρομική έκθεση της Μαρίας Οικονομοπούλου, με τίτλο «To-Date», η οποία ολοκληρώνεται την ερχόμενη Κυριακή 25 Οκτωβρίου. 'Εργα των τελευταίων 25 χρόνων μαζί με νέα, που προμηνύουν έναν καινούργιο κύκλο δουλειάς, συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον του κοινού, παρά τις δύσκολες συνθήκες λόγω πανδημίας. «Αφορμή για αυτή την επιλογή ήταν η έκδοση της μονογραφίας Anthology που δίνει μια συνολική εικόνα από τα θέματα που με απασχολούν, φωτίζοντας και τις σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ τους», λέει η εικαστικός. «Στην έκθεση, που συν-επιμελήθηκε η Γκέλυ Γρυντάκη, βλέπει κανείς 25 έργα από προηγούμενες ενότητες που εμπεριέχουν τον προβληματισμό σχετικά με την έννοια του “ορίου”, ο οποίος κυριαρχεί στην καινούργια ενότητα με 35 έργα». Τι περιλαμβάνουν; Και πάλι ένα ταξίδι, διαφορετικό αυτή τη φορά, ήταν η έμπνευση: «Καλεσμένη το 2008 για ένα σεμινάριο στο Μεξικό, από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Queretaro, πέρασα εκεί έναν μήνα».
Πάνω στα φύλλα της «Καθημερινής» η εικαστικός κεντάει μοτίβα από σιδεριές που έχει καταγράψει με τον φακό της μηχανής.
Η Μ. Οικονομοπούλου παρατηρούσε τις πολύ όμορφες εσωτερικές αυλές των σπιτιών με τα φροντισμένα φυτά. Από την άλλη, «η πρόσοψη των σπιτιών τους ήταν ερμητικά κλειστή, παράθυρα και πόρτες ήταν ενισχυμένα με αριστοτεχνικά σμιλευμένα μεταλλικά κάγκελα. Ψάχνοντας κάτι άλλο λοιπόν, αυτά τα κιγκλιδώματα τράβηξαν την προσοχή για δύο λόγους: την εξαιρετική ομορφιά τους, δαντέλες από σίδερο, και το απόλυτο μήνυμά τους. 'Εξω είναι έξω και μέσα είναι μέσα, ο διαχωρισμός ήταν απόλυτα σαφής. Τα επόμενα χρόνια κατέγραψα με τη φωτογραφική μου μηχανή πολλές υπέροχες λαϊκές σιδεριές στις περιπλανήσεις μου στην Αθήνα και στο Ρότερνταμ. Ο προβληματισμός γύρω από τη σημασία των συνόρων, το άνοιγμα, το κλείσιμο, το στένεμα, συνεχίστηκε…».
Συνέχεια και επιστροφή στις πρώτες ύλες της. Αναμόχλευση με τα υλικά της, σε δημιουργίες νέες και απρόβλεπτες. Κάπως έτσι, συνθέτοντας και ανασυνθέτοντας το παλιό με το καινούργιο, πορεύεται η Μ. Οικονομοπούλου: «Στην εφημερίδα κεντάω μοτίβα από σιδεριές που έχω καταγράψει με τον φακό της μηχανής».
Στο σύμπαν της υπάρχουν οι λαβύρινθοι αλλά και ο μίτος που οδηγεί, χωρίς να περιορίζει. Διαδρομές ατέρμονες και ρευστές, κυματιστές. Πειραματίζεται διαρκώς ανανεώνοντας τη δουλειά της. Κι αυτό είναι το μόνο της «όριο».
Πηγή: https://www.kathimerini.gr/
