Γράφει ο Χρήστος Παντελέου
Μπορεί να έλαχε στην γενιά μου να γευτεί τον επίγειο παράδεισο αλλά και την κόλαση μαζί.
Έζησε την περίοδο των παχέων αγελάδων που τα υλικά αγαθά ήταν τόσο εύκολο να αποκτηθούν που πιθανόν να μας ζήλευαν και οι παροικούντες τον Παράδεισο.
¨Κατάφερε¨ όμως να ζήσει ως ένα βαθμό και την κόλαση, μιας και δεν είμαστε σίγουροι για το μέγεθος αλλά μόνο την διάρκειά της, [ατέλειωτη] και που θα φτάσουμε, αφού κάθε μέρα ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις και διαπιστώνουμε πως και στην κόλαση υπάρχουν βαθμίδες.
Πληρώνουμε το τίμημα της πλαστής ευδαιμονίας, που μοιραία κάποια στιγμή θα ερχόταν ο λογαριασμός να πληρώσουμε.
Κατρακυλάμε καθημερινά και σε πιο κολασμένες καταστάσεις. Η φτωχοποίηση γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα.
Γκρεμίστηκαν αρχές, καταπατήθηκαν θεμελιώδεις κατακτήσεις, που κερδήθηκαν με κόπο, αγώνες, αίμα αλλά και ζωές, στο βωμό της Ελευθερίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά και του αλτρουισμού.
Λέω ¨καταφέραμε¨ γιατί όντως θέλει πολύ αναισθησία και ωχαδερφισμό να αφήνεις τέτοιες ιερές παρακαταθήκες των προγόνων μας να χάνονται στα ορμητικά λασπόνερα της λήθης και της καλοπέρασης.
Δίνοντας μας δανεικά όνειρα για σωσίβια, κολυμπήσαμε ανέμελα σε μια επιφανειακά ήρεμη θάλασσα πλην όμως γεμάτη καρχαρίες λίγο πιο βαθιά μας, σχεδόν η κοιλιά μας ακουμπούσε τα πτερύγια τους, για μια σκάρτη 20 ετία.
Στην περίοδο της Ευφορίας άρχισε σιγά- σιγά μεταξύ τυρού και αχλαδιού να χάνουμε δικαιώματα αλλά και ζωτικά όργανα.
Για αρχή αν θυμάστε μας πήραν την σκέψη.
Πως;
Αυτός ο θησαυρός που λέγεται Ελληνική γλώσσα άρχισε να κατακρεουργείται. Τυχαία υπήρχαν οι τόνοι;
Γράφοντας παλιά μια λέξη αμέσως το μυαλό έμπαινε σε λειτουργία και σκεφτόσουν αν θέλει ψιλή ή δασεία. Οξεία ή περισπωμένη. Καταργήθηκαν και το χέρι πλέον γράφει μηχανικά, το δε μυαλό δεν συμμετέχει και μοιραία αδρανεί. Θα μου πείτε ποιος να ασχοληθεί με κάτι που θα κάνει τα παιδιά μας να μην κουράζονται και δεν θα χρειαστεί να μπει το μυαλό τους σε λειτουργία και κουραστεί; Το βάρος μας είχε πέσει στα πολιτιστικά κέντρα, που έσφυζαν ζωής μέχρι τις πρωινές ώρες. Όλη η Ελλάδα ήταν... η Παραλιακή. Ένα μεγάλο σκυλάδικο. Ένα πολιτιστικό ¨Βατερλό¨ γινόταν με την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος που εύστοχα παρομοιάστηκε χειρότερη της Μικρασιατικής καταστροφής.
Σαν να μην έφτανε αυτό στα δίσεκτα χρόνια που επακολούθησαν άρχισαν να μπαίνουν και τα λατινικά γράμματα στην θέση των Ελληνικών και με την βούλα του κράτους αφού όλα τα ΜΜΕ κρατικά και μη χρησιμοποιούν τις λέξεις με λατινικούς χαρακτήρες. Ποιος να αντιδράσει; Η αρχή μη γίνει μετά όλα είναι ντόμινο.
Σειρά πήρε η οικογένεια. Άλλο μεγάλο εμπόδιο και σημαντικό οχυρό για μια υγιή κοινωνία.
Η νοικοκυρά-μάνα απεμπόλησε αυτό το ιερό καθήκον και βγήκε στη βιομηχανική παραγωγή. Άφησε την ανατροφή των παιδιών σε άγνωστα και ξένα χέρια και μπήκε στη διαδικασία οικονομικής συνεισφοράς στον οικογενειακό προϋπολογισμό.
Η πλειονότητα των οικογενειών μοιραία έγινε μονογονεϊκή. Ένα το πολύ δυο παιδιά και μετά τέλος. Κοιτάζουμε πως θα τα μορφώσουμε και όχι πως να τα κάνουμε ευτυχισμένους ανθρώπους με αρχές και ιδανικά. Φθίνουμε σαν έθνος και δεν απασχολεί κανέναν υπεύθυνο. Μάλλον έχουν λύσει το πρόβλημα και δεν τους απασχολεί. Φέρνουν απίθανες φυλές που είναι στην κατάσταση τη δική μας πριν 100 χρόνια. Τότε που κάθε Ελληνική Οικογένεια αν είχε 5 παιδιά ήταν λίγα. Τουλάχιστον 8 με 10. Αυτές οι φυλές λοιπόν που πέρα από την τεκνοποίηση άλλο δεν κατέχουν έρχονται ως μάννα εξ ουρανού για να μας αντικαταστήσουν…
Ποιος όμως θα αναλάβει αυτό το βαρύ φορτίο της μόρφωσης;
Το σχολείο;
Ένα σύστημα που παράγει εσκεμμένα παπαγάλους;
Πρότυπα πατέρα ή μάνας πολλά παιδιά στερούνται!
Όταν τα παιδιά γυρίζουν από το σχολείο και μένουν μόνα τι να κάνουν;
Παιδιά είναι μπορούν εύκολα να παρασυρθούν και μετά λέμε φταίνε τα παιδιά.
Πρώτη φορά το λέω και θα το διαβάσει μαζί με σας. Η γυναίκα μου μόρφωσε τα παιδιά μας και έφτασαν εκεί που έφτασαν. Εννοώ τις στέρεες βάσεις από το νηπιαγωγείο ως το δημοτικό. Εκεί που χτίζονται τα θεμέλια της μόρφωσης, γνώσης αλλά και της ανθρωπιάς. Αν τα είχε παρατήσει στο έλεος του σχολείου το πολύ στο Καζίνο θα δούλευαν ή σε καμιά καφετέρια…
Το άλλο θεμέλιο που εντέχνως δυναμιτίστηκε, η θρησκεία.
Όταν αγνοείς βασικά πράγματα είναι εύκολο να μη σε απασχολεί αν θα γιορταστεί το Πάσχα, τα Χριστούγεννα.
Όταν αγνοείς πως για να ξεσηκωθούμε από τη σκλαβιά των 400 χρόνων οι Φιλικοί δεν είχαν που αλλού να ορκίσουν τους μυημένους παρά στο Ευαγγέλιο!
Αυτό και μόνο καθιστά τη θρησκεία αναπόσπαστο κομμάτι από την ύπαρξη της Ελλάδας.
Τι έλεγε ο Κολοκοτρώνης στους φοβισμένους άτακτους Έλληνες;
Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την Ελευθερία και δεν την παίρνει πίσω!
Όταν ο σταυρός φεύγει από το ιερό σύμβολο, τη σημαία τι μήνυμα θέλεις να περάσεις στον απλό πολίτη;
Να απαξιώσει την θρησκεία;
Μη προκαλούμε! Δεν λέω να γίνουμε κληρικοί αλλά μια μεγάλη γιορτή μη τη στερείτε στον κοσμάκη.
Εθνικές γιορτές! Άλλη τραγωδία!
Ημέρες ορόσημο όχι μόνο για τον Ελληνισμό αλλά και όλο τον κόσμο. Μπαίνουν στον πάγο. Μια ολοκληρωτική απαξίωση στην Ιστορία μας και τον εορτασμό της. Είπαμε η αρχή μη γίνει μετά θα μας κακοφανεί αν αρχίσουμε να τις ξανά τιμούμε. Έτσι είμαστε, ξεχνάμε γρήγορα.
Δεν ξέρω αλλά αυτή η φωτογραφία που τραβήχτηκε σήμερα 12 η ώρα το μεσημέρι έξω από τη ΔΕΗ Κορίνθου δείχνει την εικόνα της Ελλάδας. Δυστυχώς τράβηξα και το πρωί που ο κόσμος που ήταν στην αναμονή ήταν διπλάσιος αλλά δεν βγήκε καλή.
Θα επανέλθουμε στις σόμπες, τις γκαζιέρες και μαγκάνια. Ήδη στερούμαστε βασικά αγαθά όπως τον ηλεκτρισμό. Θα γλιτώσουμε από τον κορόνα ιό και θα πάμε από τις αναθυμιάσεις, τα κρυοπαγήματα και την πείνα.
