Γράφει η Άρτεμις Πολυκάρπου
Είμαι απόλυτα σίγουρη πως κάπου έχεις ή είχες μια γυναίκα γύρω σου που δεν ζητάει πολλά, μα σου προσφέρει μέσα σε κάθε ευκαιρία ότι πιο αγνό υπάρχει μέσα της. Πολλές φορές το προσπερνάς βιαστικά και ούτε ευχαριστώ δεν λες γιατί συνήθισες την προσφορά της και το πήρες για δεδομένο.
Αγαπημένε μου αναγνώστη, δεν είναι, ούτε θα είναι τίποτα δεδομένο στην ζωή μας και όποια πράξη ή συμπεριφορά εμπεριέχει καλοσύνη δεν πρέπει να μην εκτιμιέται.
Το πρωί θα σου έχει έτοιμο το καφέ σου, το βράδυ ένα δείπνο με το αγαπημένο σου φαγητό, όση κούραση και να νιώθει θα σε φροντίσει και με ένα χαμόγελο θα σε ρωτήσει αν χρειάζεσαι κάτι άλλο. Η ομορφιά μέσα σ’ αυτές τις απλές πράξεις είναι ότι το κάνει χωρίς να γκρινιάζει μέσα στο μυαλό της, χωρίς να σκέφτεται πως ίσως εσύ να μην την φρόντισες ποτέ. Η μεγαλύτερη παγίδα όμως δεν κρύβεται εδώ, υπάρχει στα άλλα, στα βαθύτερα, στα δυσκολότερα…
Εκεί που βάζει προτεραιότητα το δάκρυ σου όταν την χρειάζεσαι, στις τόσες φορές που αψήφησε τις δίκες της ανάγκες για να είναι διπλά σου. Εκεί που σου χαρίζει μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη ενώ ξέχασε τι σημαίνει να την αγαπούν και να της το δείχνουν. Εκεί που δεν αναγνωρίζει πλέον πόσο μοναδική είναι γιατί το άνθος που έχει στην καρδιά της περνιέται για δεδομένο…συνηθισμένο. Όσο πιο πολύ καταλαβαίνει τον εαυτό της τόσο πιο λίγα ζητάει γιατί ξέρει τι σημαίνει να μην σε «φροντίζουν» και θα τρέξει να προλάβει να μην το νιώσουν όσοι αγαπάει.
Επίσης έμαθε από τα ματιά σου κάθε φορά που έτρεξε, πως η πιο όμορφη ένδειξη κατανόησης και συμπόνιας είναι να προλάβει ο άλλος να σε νιώσει πριν το ξεστομίσεις. Είναι απόδειξη πως ο άλλος δεν σε προσπερνάει επιφανειακά. Όταν νοιάζεσαι φεύγεις από τον μανδύα του «εγώ», βλέπεις τον άλλο ουσιαστικά γιατί στα μικρά και στα μεγάλα φανερώνονται οι λέξεις που δεν σου λέει. Είναι αυτό που κάνει εσένα χαρούμενο γιατί ένας άνθρωπος σε νιώθει και γαληνεύει μαζί σου ότι σου επιβαρύνει την ψυχή. Λες αυτή να μην το χρειάζεται; Λες αυτή να μην στερεύει; Να μην θέλει μια φορά κάποιος να προλάβει;
Δεν ζητάει πολλά, μα κατά βάθος τα ματιά της ζητάνε να προλάβεις και εσύ μια φορά δίχως να ρωτήσεις. Τις χρωστάς πράξεις όχι μια ανακοίνωση σε στιγμή θεατρικής παράστασης «ευχαριστούμε που ήρθατε». Μπορεί αυτή η γυναίκα να κρύβεται πίσω από το ρόλο της μητέρας, της αδελφής, της φίλης, της συντρόφου, σίγουρα κάπου γύρω σου υπάρχει και ποτέ δεν την «κοίταξες». Αν το αναγνώρισες και το αφήνεις έτσι τότε λυπάμαι που η καρδιά σου δειλιάζει να κάνει όσα δεν έκανε. Να θυμάσαι όμως πως μια τέτοια γυναίκα ποτέ δεν θα εκμεταλλευτεί ότι βγαίνει από την καρδιά, το σέβεται και το προστατεύει σαν κομμάτι δικό της. Να την «κοιτάζεις» και να της τραγουδάς πίσω την μελωδία της καρδιάς της για να αντέχει όταν δεν είναι ουσιαστικά κάνεις εκεί μαζί της, ούτε καν εσύ!
Υ.Γ Όποιος δίνει χωρίς να ζητάει ξέρει το τίμημα της στέρησης, είναι έγκλημα οι πράξεις υπέρβασης και αγάπης να θεωρούνται δεδομένες. Η αγάπη μεγαλώνει όταν την μοιράζεσαι και ο πόνος μηδενίζεται όταν αγκαλιάζεται. Να «κοιτάτε» τους ανθρώπους γύρω σας, κάποιοι ίσως να είναι ιδιαίτερα υπέροχοι.
Πηγή: loveletters.gr
