ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ!

Του Γιάννη Πανούση

Η ζωή

πίσω από τη μάσκα του φόβου

ξανακτίζει αρχές και αξίες

και τη θέαση των πραγμάτων αλλάζει

Θ.Βλασσόπουλος, Πανδημία

Ακούς τους εκπροσώπους των κομμάτων (δεν έχει σημασία αν ανήκουν σε μεγάλους ή μικρούς σχηματισμούς) να μιλάνε στα Media για την Πανδημία και νομίζεις ότι ζουν σε ένα άλλον, γυάλινο ίσως, κόσμο όπου οι αχτίδες του ήλιου της πραγματικότητας για κάποιον μυστήριο λόγο δεν υπεισέρχονται.

«Θωρακισμένοι» μέσα σε πανοπλίες έωλων επιχειρημάτων, με πλήρη ανοσία στη λογική και στην πολιτική ηθική, υπερασπίζονται χαμένες υποθέσεις με μια άνεση που σε κάνει να πιστεύεις πως είτε είναι τυφλοί φανατικοί είτε ταλαντούχοι ηθοποιοί.

Πιάνουν μια και μόνον άκρη των στατιστικών στοιχείων και συγκροτούν ολόκληρη θεωρία[συνωμοσίας ή πλεκτάνης] που θα έκανε τους σοφούς των νόμων της σχετικότητας ή του χάους να σκίζουν τα χαρτιά τους.

Κι όμως, μέσα σε αυτή την ιδεολογική θολούρα και την κοινωνική σύγχυση, αυτά τα κόλπα εξακολουθούν να πιάνουν. Να πείθουν, να φοβίζουν ή να αποπροσανατολίζουν ένα [ευτυχώς μικρό] μέρος του λαού.

Οι κομματικοί μικρόκοσμοι, οι ποντικοί των γραφείων, οι ιλουστρασιόν χαρτογιακάδες και οι λαμπεροί δημοσιογραφοπολιτικολογούντες συγκροτούν ένα διαπέραστο τοίχος ημιμάθειας, ημιαλήθειας και ημιευθύνης που επιβιώνει μέσω διαρροών, επιλεκτικών συκοφαντιών ή διαπλεκόμενων ανταλλαγών πληροφοριών ακόμα και στην περίοδο όπου ο Κορονοϊός θέτει σε κίνδυνο ζωές.

Δεν θα πέσω στην παγίδα του να κάνω το σοφό ,τον παντογνώστη ή τον προφήτη. Αφήνω τους ρόλους αυτούς στους πολιτικούς. Θεωρώ όμως υποχρέωσή μου ως πολίτη να καταθέσω κάποιες σκέψεις κοινής λογικής.

1. Πριν μεταρρυθμίσεις το Κράτος ή το χώρο της δημόσιας υγείας πρέπει πρώτα να τους έχεις ρυθμίσει, δηλαδή να έχεις θέσει σταθερούς και αποδεκτούς θεσμικούς κανόνες οργάνωσης και λειτουργίας, να’ χεις προσδιορίσει τα όρια της διακριτικής ευχέρειας και της νομιμότητας και να’ χεις πετύχει έναν υψηλό βαθμό κοινωνικής συναίνεσης.

Πιστεύουμε ότι στη χώρα μας υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις; Ή μήπως εξαγγέλλουμε ή και κάνουμε «μεταρρυθμίσεις» επί τη ευκαιρία, οι οποίες επειδή δεν θα υποστηριχθούν από κανένα (θεσμό ή πολίτη) μετά την κρίση, γρήγορα θα εγκαταλειφθούν ή θα πέσουν σε αχρησία; Δεν χτίζονται σταθερές και μόνιμες μεταρρυθμίσεις ή διαρθρωτικές αλλαγές πάνω σε πολιτική αντιπαράθεση και κοινωνική ανομία.

• Μερικοί ισχυρίζονται ότι μπορούν να προστατευθούν τα δικαιώματα των ανθρώπων και των πολιτών χωρίς να υπάρχει ευνομούμενο Κράτος. Με άλλα λόγια από τη μια υπονομεύουν το Κράτος κι από την άλλη διαμαρτύρονται που τα δικαιώματα δεν γίνονται συχνά σεβαστά (όχι μόνον από τους δημόσιους λειτουργούς αλλά και από τον διπλανό συμπολίτη). Υπάρχει άραγε κάποιο προηγούμενο, τουλάχιστον στη Δύση, όπου η καχυποψία, η ανομία, η ατομική παράβαση, η ανυπακοή, η αυτοδικία συνιστούν μέσα προάσπισης των δικαιωμάτων όλων;
• Μπορεί ένας λαός να επιβιώνει δίχως ιστορική ταυτότητα και δίχως εθνική οντότητα; Ή μ.Κ [μετά Κορονο’ι’ό] εποχή θα ενισχύσει ή θ’αποδυναμώσει τις απόψεις των αποδομιστών, τις σχετικοποιήσεις των μετανεωτεριστών και τις διχαστικές αντιλήψεις των ιδεοληπτικών; Το υπαρξιακό κενό της Ελλάδας δεν οφείλεται μόνο στο γενικό αναθεωρητισμό [ιδεών, πράξεων και ανθρώπων] αλλά και στην αφροσύνη της πελατειακής και της ισοπεδωτικής πολιτικής.

Άρα υπάρχει πολλή δουλιά για την ανασυγκρότηση εκτός από την ανόρθωση της οικονομίας. Δουλιά που μπορεί όμως να στηριχθεί στην ομοψυχία και την ομογνωμία που επιδείξαμε άπαντες κατά τη διάρκεια της κρίσης.

Υ. Γ.: Γιατί ορισμένοι προτιμούν το ένα βήμα πλάι από το ένα άλμα μπρος;

Πηγή: https://www.anoixtoparathyro.gr/