ΣΤΗΝ ΕΝΗΛΙΚΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΝ ΕΓΩΪΣΜΟΙ!

Από ftzivel

‘Να επιδιώκεις το μαζί, εμπερικλείοντας και εμπλουτίζοντας τη σχέση από τη διαφορετικότητα του άλλου.’ ‘Δεν επικοινωνούμε, δε με καταλαβαίνει, δε με ακούει, δε με νοιάζεται.’

Οι παραπάνω φράσεις, είναι από αυτές που ακούμε συχνά σε παρέες αντρών και γυναικών.
Οι άνθρωποι εκείνη τη στιγμή, κατακλύζονται από συναισθήματα θυμού, απογοήτευσης, παραίτησης και αδικίας, με αποτέλεσμα να υψώνουν έναν αόρατο τοίχο, ανάμεσα σε εκείνους και στους συντρόφους τους. Με αυτό τον τρόπο, χάνουν τη δυνατότητα για μια ουσιαστική επικοινωνία και για μια ευχαριστιακή συντροφική σχέση.

Τί είναι αυτό όμως που οδηγεί πολλά ζευγάρια στην απομόνωση;

Καταρχάς, κανένας άντρας και καμία γυναίκα, όταν ξεκινούν μία σχέση, δεν επιθυμούν να φτάσουν σε αδιέξοδο. Αντιθέτως, λαχταρούν μία σχέση που θα τους λυτρώσει, θα τους ανυψώσει και θα τους ευτυχήσει. Το πρόβλημα εντοπίζεται, στο ότι θεωρούν δεδομένο και αυτονόητο, ότι εφόσον ο σύντροφος τους, τους αγαπάει, θα τους παρέχει όλα αυτά που επιθυμούν. Μεταθέτουν τη δική τους ευτυχία στον άλλον και στη σχέση, παραβλέποντας το γεγονός, ότι η ατομική ευτυχία, είναι πάνω από όλα προσωπική ευθύνη. Έτσι, είναι ζήτημα χρόνου ότι θα απογοητευτούν…

Στην αρχή της σχέσης, όλα λειτουργούν με ένα «μαγικό» τρόπο.

Οι δύο σύντροφοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, επιδιώκουν να καλύψουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες του άλλου, να ανταποκριθούν στις προσδοκίες του, έχοντας την αίσθηση ο καθένας, ότι βρήκε το «άλλο του μισό». Η έννοια του «άλλου μισού», παγιδεύει πολλά ζευγάρια στην πεποίθηση, ότι εφόσον ο άλλος μου μοιάζει τόσο πολύ, θα με καταλαβαίνει χωρίς να χρειάζεται να εξηγώ, θα συμφωνεί μαζί μου σε όλα και τελικά θα μου χαρίζεται. Πώς είναι δυνατόν όμως, δύο άνθρωποι να είναι πανομοιότυποι, όταν προέρχονται από διαφορετικές οικογένειες, με διαφορετική κουλτούρα και με διαφορετικά βιώματα και εμπειρίες.

Ο κάθε σύντροφος, κουβαλάει μέσα στη σχέση του, τη δική του προσωπική ιστορία. Καθώς η σχέση προχωράει, αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτες διαφορές και οι πρώτες παρεξηγήσεις και συγκρούσεις. Η εικόνα που είχε πλάσει ο ένας για τον άλλον καταρρέει και αποκαλύπτεται ο «πραγματικός άλλος». Η απόλυτη σύμπνοια, αυτή η «μαγική» αίσθηση, αρχίζει να εξανεμίζεται και απειλητικά γκρίζα σύννεφα, προβάλλουν στον μέχρι τότε καθαρό ουρανό. Αυτή η στιγμή είναι κρίσιμη για κάθε ζευγάρι, γιατί τότε καλείται ο καθένας να συσχετιστεί με τον άλλον, σαν πρόσωπο και όχι με την εικόνα που είχε αρχικά πλάσει. Μόνον έτσι έχουν τη δυνατότητα να χτίσουν μία ουσιαστική, αυθεντική και ευχαριστιακή σχέση.

H προϋπόθεση μιας καλής συντροφικής σχέσης, είναι η ικανότητα του ζευγαριού, να επικοινωνεί γνήσια και ουσιαστικά.

Για να γίνει αυτό, πρέπει και οι δύο να αποδεχτούν τη βασική αρχή, ότι «Συναντιόμαστε με βάση τις ομοιότητες μας και αναπτυσσόμαστε με βάση τις διαφορές μας». Οι ομοιότητες, παρέχουν στο νέο ζευγάρι την ασφάλεια μια οικείας κατάστασης και οι διαφορές, (αν το ζευγάρι ξέρει να τις αξιοποιήσει) δημιουργούν νέες ευκαιρίες, για να εμπλουτιστούν οι ίδιοι σαν ξεχωριστά άτομα, αλλά και η μεταξύ τους σχέση. Με το να περιορίζεται το ζευγάρι μόνο στις ομοιότητες του, καταλήγει στην ανία. (Virginia Satir).

Πώς όμως επιτυγχάνεται, η ουσιαστική επικοινωνία στο ζευγάρι;

Καταρρίπτοντας αρχικά τον μύθο, «Δεν είχα να δω τίποτα πια από εκείνον/εκείνη» και καλλιεργώντας την επικοινωνία με τον σύντροφο μου.

Μερικά συστατικά καλής επικοινωνίας είναι τα ακόλουθα.

Επιθυμώ να συσχετισθώ, με τον σύντροφο μου.

Ενδιαφέρομαι για την άποψη του και εμπιστεύομαι τη γνώμη του. Ξέρω ότι θα κερδίσω από αυτόν.

Σχετίζομαι με τον «πραγματικό άλλον» και όχι με την εικόνα που έχω πλάσει για εκείνον, αλλιώς είναι ζήτημα χρόνου το πότε θα απογοητευτώ.

Ακούω προσεκτικά και είμαι ενήμερη με τα συναισθήματα μου. Αν κάτι μου προκαλέσει δυσαρέσκεια, είτε επειδή κατάλαβα κάτι λάθος, είτε επειδή ειπώθηκε λανθασμένα, ζητώ από τον σύντροφο μου διευκρινίσεις. Έτσι αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις.

Γίνομαι σύμμαχος του, κατανοώντας τις δυσκολίες που έρχονται να τον ζορίσουν από το παρελθόν, αναγνωρίζοντας τα καλά του και αναδεικνύοντας τα.

Προσέχω τη δική μου στάση όταν μεταφέρω ένα μήνυμα. Αν ξεκινήσω με κατηγόριες και παράπονα, το πιθανότερο είναι να προκαλέσω αντίδραση στο σύντροφο μου, ενώ αν του μιλήσω για τη δική μου δυσκολία, ανάγκη, ή επιθυμία, το πιθανότερο είναι να με ακούσει.

Επικοινωνώ όχι μόνο με λέξεις. Ένα τρυφερό βλέμμα, ένα χάδι, μία αγκαλιά, πολλές φορές αρκούν.

Μιλάω όταν έχω κάτι να πω και όχι για να περάσει η ώρα. Η επικοινωνία βασίζεται στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα.

Εκτίθεμαι μιλώντας όχι μόνο για τα καλά μου κομμάτια, αλλά και για όσα με δυσκολεύουν, γιατί και αυτά αποτελούν μέρος μου. Έτσι δίνω τη δυνατότητα στο σύντροφο μου να με γνωρίσει.

Στην ενήλικη ζωή δεν χωρούν εγωισμοί

‘Oταν ένας σύντροφος κρατά μούτρα και περιμένει από τον άλλον να τον πλησιάσει, χάνει τη δυνατότητα να ορίζει εκείνος τις καταστάσεις και αφήνεται στο «μοιραίο», χάνει τη δυνατότητα να καμαρώσει τον ενήλικο εαυτό του, αυτόν που αναζητά και που προτείνει λύσεις και τελικά χάνει τη δυνατότητα να είναι ερωτικός απέναντι στον εαυτό του, απέναντι στο σύντροφο του και απέναντι στη ζωή.

o-klooun.com

Kυριακή Γενούζου

Κοινωνική Λειτουργός- Εξειδίκευση στην Οικογενειακή Θεραπεία

drosostalida.com

Πηγή: https://www.astros-kynourianews.gr/