Η Χάρη του Πανορμίτη μας, μας έδωσε το παιδί μας πίσω!!!
Ονομάζομαι Νικόλαος Σταματικός και είμαι εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια μόνιμος κάτοικος Αμερικής. Με το γράμμα μου αυτό θέλω να σας περιγράψω ένα ολοζώντανο θαύμα του Πανορμίτη, που έγινε στην οκτάμηνη μικρή μου κόρη την Άννα, το καλοκαίρι του 1969.
Τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς, εγώ με την σύζυγό μου Ελένη, την κόρη μου Άννα και την μητέρα μου, ήρθαμε για μια εβδομάδα στον Πανορμίτη. Ο λόγος ήταν ότι μετά από λίγο διάστημα θα έφευγα μετανάστης στην Αμερική και ήθελα να πριν φύγω να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στις διάφορες εργασίες της Μονής, για να έχω έτσι την ευλογία του Ταξιάρχη μας στην καινούργια ζωή μου.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από την Ρόδο που καταγόμαστε, με τον θείο μου Γιώργο Καλαϊτζή και τις οικογένειές μας για το Μοναστήρι. Από την πρώτη ημέρα κιόλας άρχισαν οι πειρασμοί. Μαζί μας είχαμε ένα ραδιόφωνο για να ακούμε τις ειδήσεις. Βάζοντάς το στην πρίζα κάηκε, γιατί το ρεύμα ήταν διαφορετικό από αυτό που ήταν στις προδιαγραφές του. Την επόμενη ημέρα, χωρίς να αντιληφθώ πώς, έχασα το ρολόι του χεριού μου.
Την τρίτη ημέρα δουλεύαμε στο Μύλο της Μονής. Μόλις τελειώσαμε, επιβιβασθήκαμε στη βάρκα που μας έβγαλε απέναντι, ακριβώς μπροστά στα σκαλιά του Καμπαναριού. Ο θείος μου κατευθύνθηκε προς το καφενείο της Μονής, γιατί εκεί είχαμε σκοπό να καθίσουμε για να φάμε. Εγώ συνέχισα τό δρόμο μου πρός το κτίριο μου μέναμε, προκειμένου να πάρω την γυναίκα μου με το παιδί και να κατεβούμε. Μπαίνοντας στο κελί πήγα πρώτα να δω το μωρό που βρισκόταν ξαπλωμένο στο κρεβατάκι του. Τα ματάκια της Αννούλας μου ήταν ανοικτά και μόλις την φώναξα μου γελούσε. Μάλιστα σήκωνε τα χεράκια σαν να ήθελε να την πάρω αγκαλιά.
Εγώ στη συνέχει πήγα στην κουζίνα που βρισκόταν η γυναίκα μου Ελένη. Της είπα για τήν ννα συνεννόησή μας με τον θείο και ότι μας περίμενε για φαγητό κάτω. Η γυναίκα μου που εκείνη την ώρα έπλενε τα πιάτα συμφώνησε και λίγα λεπτά αργότερα, τελειώνοντας με την κουζίνα, κατευθύνθηκε προς το μωρό, για να το πάρει μαζί μας. Εγώ ήμουν ήδη έτοιμος και περίμενα, όταν άκουσα ξαφνικά την γυναίκα μου να φωνάζει απεγνωσμένα. Άννα, Άννα!!!
Πλησίασα και βλέπω το κορμάκι του παιδιού αναίσθητο και ακίνητο σαν ξύλο. Αρπάζει το μωρό η γυναίκα μου και αρχίζει να τρέχει πρός την έξοδο με τις γοερές κραυγές. Ο θείος μου και όλος ο κόσμος που ήταν εκείνη την ώρα εκεί, έτρεχε ς προς το μέρος μας. Ψύχραιμος ο θείος μου παίρνει το παιδί στα χέρια του και αρχίζει τεχνητές αναπνοές και μαλάξεις, δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα. Την ώρα εκείνη έρχεται κοντά μας κι ένας γιατρός που έτυχε να βρίσκεται στη Μονή, προερχόμενος από τον Πειραιά. Κι αυτός προσπαθεί να επαναφέρει το παιδί που πια είχε αρχίσει να μαυρίζει, από έλλειψη οξυγόνου αλλά τίποτα. Στο μεταξύ ήρθαμε και πάλι στο δωμάτιο. Εγώ δεν έχω λόγια να περιγράψω τα συναισθήματά μου. Ένα ρίγος με διαπερνούσε, αφού νόμιζα ότι το παιδί μου ήταν πια νεκρό.
Εκείνη ακριβώς την ώρα, με πιάνει από το χέρι μαι άγνωστη γριούλα πού για μένα ήταν ο καλός λυ άγγελος και με την φωνή της με βγάζει από τόν λήθαργό που ζούσα. "Τάξε παιδί μου στο Ταξιάρχη μας", μου λέει. Χωρίς να σκεφθώ, είπα αυθόρμητα το ίδιο δευτερόλεπτο " Όσα κιλά είναι το παιδί, τόσα κιλά θα στέλνω κάθε χρόνο". Η γριούλα με ξανατινάζει και μου λεέι: "Άλλο πράγμα τάξε". Εγώ έταξα ότι εάν αποκτήσουμε αγόρι θα το ονομάσουμε Μιχαήλ. Ώ του Θαύματος!!! Εκείνη την στιγμή η Αννούλα άνοιξε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα, Τό θαύμα έγινε και ήταν ολοζώντανο. Η Χάρη του Πανορμίτη μας, μας έδωσε το παιδί μας πίσω. Δεν μπορώ να περιγράψω την χαρά μας καθώς και την χαρά όλου του κόσμου που έζησε το θαυμαστό περιστατικό. Ο γιατρός που ήταν παρών ομολόγησε το Θαύμα. Οι υπόλοιπες μέρες κύλησαν ηρεμα στη Μονή και επιστρέψαμε στη Ρόδο. Λίγους μήνες μετά φύγαμε για την Αμερική. Η δύναμη και η αγάπη του καλού Θεού μας και του Ταξιάρχη μας, μας βοήθησαν και φτιάξαμε μια καλή χριστιανική οικογένεια.
Το 1975 η γυναίκα μου έμεινε έγκυος. Δεν γνωρίζαμε βέβαια το φύλο του παιδιού που θα έφερνε στον κόσμο. Έτσι σκεπτόμασταν εάν ήταν κορίτσι να το ονομάζουμε Βασιλεία, όπως έλεγαν και την πεθερά μου. Εάν ήταν αγόρι θα το βαπτίζαμε Μιχαήλ αλλά και Γιώργο. Όταν η εγκυμοσύνη μετρούσε επτά μήνες, βλέπω ένα ολοκάθαρο όνειρο. Βλέπω έναν γνωστό μου Μιχάλη, ο οποίος με πλήσιάζει και μου λέει επιτακτικά: "Ήρθα για να πάρψ το δώρο που μου έταξες! Να μην ξεχάσεις αυτό που μου έταξες!!! Ξυπνάω και την ίδια ώρα ξύπνησα και την γυναίκα μου. Της διηγήθηκα το όνειρο και συμπεράναμε ότι σίγουρα το παιδί που σε λίγο θα γεννιόταν θα ήταν αγόρι και καταλήξαμε ότι το όνομα θα ήταν Μιχαήλ και μόνο Μιχαήλ.
Η γέννηση με το καλό επιβεβαίωσε το συλλογισμό μας. Ο γιός μας βαπτίστηκε και πήρε το όνομα Μιχαήλ, του μεγάλου του Προστάτη. Από μικρός είχε την βοήθεια του Πανορμίτη μας και με τη Χάρη Του σήμερα διαπρέπει ως Επιστήμων σε υψηλές θέσεις Αμερικανικών Πανεπιστημίων. Του έχουμε βέβαια μιλήσει για την προέλευση του ονόματός του και ο ίδιος αισθάνεται μεγάλη χαρά, που έχει Προστάτη τόν μεγάλο και θαυματουργό Αρχάγγελο της Σύμης.
ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ
ΘΑ ΣΑ ΠΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΥΝΕΒΕΙ ΠΡΙΝ 3 ΧΡΟΝΙΑ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΞΙΟΠΕΡΙΕΡΓΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ.
ΗΤΑΝΕ 4 ΩΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΟΤΑΝ ΕΠΕΣΤΡΕΦΑ ΑΠΟ ΡΟΔΟ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΕΡΙΠΟΥ 45 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΚΑΙΡΟΣ, ΜΕ ΑΣΧΗΜΕΣ ΚΑΙΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ. ΞΑΦΝΙΚΑ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΜΟΥ ΧΑΛΑΣΕ ΚΑΙ ΞΕΜΕΙΝΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΕ ΦΑΛΙΡΑΚΙ.Ο ΑΕΡΑΣ ΗΤΑΝΕ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟΣ,ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΜΑΞΙ,ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΜΕΙΝΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ ΑΝΟΙΓΑΝ ΣΤΗΣ 8 ΕΙΠΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ.ΕΙΧΕ ΜΕΓΑΛΗ ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΕΤΟΥΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΞΩ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ.
ΟΠΩΣ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΒΛΕΠΩ ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑΛΑΚΙ,ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΑΖΟΥΝΕ ΑΓΙΑΣΜΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ,ΜΙΣΟ ΒΗΜΑ ΠΙΟ ΕΚΕΙ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕ ΛΑΔΙ,ΚΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΠΛΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΞΥΛΙΝΟ ΣΤΑΥΡΟ.ΤΑ ΜΑΖΕΨΑ ΚΑΙ ΕΙΞΑ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΠΑΝΩ ΕΓΡΑΦΕ <<ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ>>. ΕΙΠΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝΕ ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΣΥΜΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΤΑ ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΔΩΣΩ.ΟΠΩΣ ΣΑΣ ΕΙΠΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΕ ΓΙΑ ΘΑΥΜΑ ΑΛΛΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΟΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟ ΟΤΙ 3 ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΣΗ ΜΕΓΑΛΗ ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ ΤΑ ΕΒΓΑΛΕ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΟ ΜΕΤΡΟ,ΚΑΙ ΤΑ 3 ΜΑΖΙ , ΤΟ ΟΤΙ ΧΑΛΑΣΕ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΜΟΥ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΖΗΤΩ.
Για περισσότερα θαύματα, διαβάστε εδώ:
Πηγή: http://thavmatapanormiti.blogspot.com/
