ΕΛΕΝΗ ΜΑΚΑΝΤΑΣΗ: ΑΝΟΙΞΗΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ!

ΑΠΟ IRAKLIS3

Εδώ στου κό­σμου τη στρο­φή

μες στη ρωγμή του χρό­νου

Ξη­μέ­ρω­σε μια Άνοι­ξη

σα να σου κλεί­νει το μάτι.

Πλα­νεύ­τρα τούτη η εποχή

Γυ­ναί­κα – στον καιρό της –

με χείλη κα­τα­κόκ­κι­να

να σου χα­μο­γε­λά­ει.

Ο ήλιος μοιά­ζει αμαρ­τω­λός

Η νύχτα να ξε­χνιέ­ται

Γεννά άστρα και όνει­ρα

και σου θυ­μί­ζει εσένα

κά­πο­τε που ήσουν έφη­βος

και ήθε­λες να πε­τά­ξεις

να δώ­σεις μια

με τη γρο­θιά

τον κόσμο για ν’ αλ­λά­ξεις.

Ω γλυκύ μου έαρ

ήλιε και άνεμε γλυκέ

και ευω­διές αγίες

Φου­σκώ­σα­νε το στέρ­νο σου

ως από πε­ρη­φά­νια

Κι ήρθε εκεί­νη η βροχή

με τις χο­ντρές στα­γό­νες

όμοιες με, δά­κρυα στα μά­γου­λα

όταν την χαι­ρε­τού­σες

κι εκεί­νη χά­θη­κε με μιας

σ’ ένα θολό τοπίο

χωρίς να δεις τα μάτια της

αν ήτανε θλιμ­μέ­να.

Πριν να προ­λά­βεις

να της πεις:

Κα­νέ­νας δεν αλ­λά­ζει

χωρίς θυσία, δά­κρυα

τον πόνο και το αίμα…

Θα ‘ρχε­ται όμως

Άνοι­ξη, Πρω­το­μα­γιά και Πάσχα

γι’ αυ­τούς που ονει­ρεύ­ο­νται

τους πιο απελ­πι­σμέ­νους.

Τώρα πια τ’ αντι­λή­φθη­κες

Άνοι­ξης, προσ­δο­κία

– χά­ρι­σμα δε σου δί­νε­ται –

Αυτή η παν­δαι­σία

Σάβ­βα­το κι Ανά­στα­ση

Πρω­το­μα­γιά και χάρη

Ανώ­δυ­να δε δί­νο­νται

ποτέ και σε κα­νέ­ναν

Αν δεν πε­ρά­σει «Και­σα­ρια­νή»

Κι από τα Άγια Πάθη.

Πηγή: https://atexnos.gr/