Κάτι τελειώνει. Πες το, νιώσε το μια φορά και κράτησε την ψυχραιμία, τους παλμούς της αγωνίας σου και τους χτύπους της στεναχώριας σου σε επίπεδο αυτοελέγχου. Δύσκολο. Αυτό το κάτι τελειώνει χωρίς εξηγήσεις, ξαφνικά κι εσύ στη μέση του πουθενά, περιπλανώμενος μεταξύ ενός σωρού άπειρων σεναρίων κι άλλων τόσων που πλάθουν τα ερωτηματικά σου. Πιο δύσκολο, σκληρό έως ανέφικτο να περάσει εύκολα.
Κι εσύ που τα έζησες όλα αυτά γνωρίζεις πιο πολύ απ’ τον καθένα πως το να περιπλανιέσαι σ’ ένα χάος, το να πνίγεσαι στην ανασφάλεια των υποθέσεών σου, ακουμπά τα όρια της τρέλας, μιας και ψυχικά υγιές μια φορά, δεν είναι. Το κεφάλι σου κουράστηκε. Μαζί του κι εσύ. Έχεις κουραστεί να αναιρείς συνεχώς όλα τα όμορφα που έδωσες, μα κυρίως έχεις κουραστεί να πρέπει να αναιρείς όσα σου είπαν, όσα είχες για χρόνια φυλακτό και καταφύγιο κι έχουν γίνει ξαφνικά η παγωνιά σου.
Πέρασαν μέρες, μήνες ολόκληροι που ο κόσμος, η ζωή σου έμοιαζαν ένα με το χάος, οι προτεραιότητες, οι στόχοι σου, προφανώς ανύπαρκτοι, σου υπενθύμιζαν όμως πόσο πίσω συνεχίζεις ακάθεκτα να πορεύεσαι κι όλα αυτά γιατί θυσίασες το μέλλον σου στο βωμό των ερωτηματικών. Ό,τι ζητούσες ήταν δυο κουβέντες ξεκάθαρες. Κι ας σε έσκιζαν, τουλάχιστον θα ήξερες ποια πληγή έχεις να επουλώσεις, ποιον πόνο να επιλέξεις. Ποια στιγμή να βρίσεις, να ξεθυμάνεις και τι ακριβώς να πεις. Δεν είχες λάβει τις εξηγήσεις που ζητούσες, που στην τελική δικαιούσουν. Θα ήταν μια αμοιβή δική σου ως αντίτιμο των συναισθημάτων που καλώς ή κακώς επένδυσες. Μα δεν ήρθαν ποτέ κι αντί γι’ αυτές έπρεπε ν’ αρκεστείς σ’ ένα πανάσχημο, ανούσιο κενό, σε μια αηδιαστική και μακράς διάρκειας, σιωπή.
Πέρασες αναμφισβήτητα δύσκολα, προκλητικά για τις αντοχές σου, βασανιστικά για τη σκέψη σου που δεν έβρισκε για καιρό καμιά ευθεία να προχωρήσει. Τόσος καιρός πάει πια, μα είσαι και πάλι εδώ, στο δικό σου εδώ, στις δικές σου νεοσύστατες και πάλι σταθερές. Ήταν δύσκολο μα τα κατάφερες. Και δεν ήταν που ξέχασες, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσεις. Όσο υπάρχουν στιγμές που σε σημάδεψαν, ανάσες που σε αναστάτωσαν και δυο μάτια που σε ζάλιζαν ακατάπαυστα, δε θα ξεχάσεις ποτέ.
Αναγκάστηκες όμως να παραμερίσεις για λίγο την υπέρτατη επιθυμία σου στο όνομα μιας ανάγκης μεγαλύτερης. Να είσαι καλά και να το αφήσεις το παρελθόν να σβήσει στη φωτιά του, μιας κι οι στάχτες το κατέστησαν απλά άχρηστο. Κι ας σου πήρε καιρό, εντούτοις αποφάσισες να δεις μόνο μπροστά, το μέλλον. Σου έλειψες κιόλας, το χαμόγελό σου χάθηκε κι είχες ξεχάσει πόσο όμορφο είναι για σένα και τους γύρω σου. Στα τσακίδια κι οι εξηγήσεις και τα όσα δικαιούσαι. Γιατί αν είναι κάτι που δικαιούσαι, αυτό είναι κυρίως το μετά», το υγιές και ευτυχισμένο για εσένα «μετά».
Κι αν εκεί που όλα φτιάχνουν, η μοίρα σε παίζει ύπουλα, κι αν εκείνες όλες οι εξηγήσεις που ζητούσες έρχονται και σε βρίσκουν σε ανυποψίαστο χρόνο καιρό μετά, εσύ δεν τις χρειάζεσαι. Δεν τις χρειάστηκες όταν ήσουν στα χειρότερά σου, σαφώς και πρέπει να σου είναι αδιάφορες όταν η ζωή σου προχώρησε κι όταν η ηρεμία σου επανήλθε. Χρειάστηκαν υπεράνθρωπες προσπάθειες επαναφοράς σε μια πραγματικότητα που θα μπορούσες να επιβιώσεις, ώστε να τις διαλύσεις για χάρη κάποιων άκυρων εξηγήσεων! Εξηγήσεις που άργησαν, είναι εξηγήσεις που φανερώνουν δειλία, επιπολαιότητα κι ακράδαντο εγωισμό.
Δεν τις θέλουμε τις εκπρόθεσμες εξηγήσεις σας! Τις μεγαλύτερες εξηγήσεις άλλωστε τις έχει δώσει στο παρελθόν τόσες φορές η σιωπή επιβεβαιώνοντας πως, στην τελική, αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Όσοι δεν έχουν την ευγενή ευχέρεια να παραμένουν άνθρωποι στο τέλος, να σωπαίνουν για πάντα, κυρίως να μένουν μακριά απ’ όσους κάποτε διέλυσαν. Τον εγωισμό, την επιπολαιότητά σας και δρόμο!
Γράφει η Ήβη Παπαϊωάννου
Πηγή: https://www.anapnoes.gr
