Της Στεύης Τσούτση
Στη ζωή υπάρχουν άνθρωποι κι άνθρωποι.
Ή κι ανθρωπάκια. Αν θες το λες κι έτσι, πάλι μέσα θα πέσεις.
Άνθρωποι καλοί, φιλότιμοι, που ξέρουν να φέρνουν στη ζωή σου φως. Ξέρουν να ανοίγουν τον κόσμο τους και να σε βάζουν μέσα. Κι είναι αυτή η δροσερή αύρα τους που σε παρακινεί να κάνεις το ίδιο. Αυτούς τους ανθρώπους τους θέλεις κάθε στιγμή δίπλα σου. Θα σου σταθούν και θα σταθείς κι εσύ. Θα μοιραστείτε όνειρα, στόχους, βιώματα. Θα μπερδέψετε γέλια και δάκρυα…τόσο που δε θα ξεχωρίζεις ποια είναι δικά σου και ποια δικά τους.
Ανθρωπάκια, ανθρωποειδή, ανθρωπάρια. Όπως θες εκφράσου. Εκείνοι κάπου στην πορεία έχασαν τον εαυτό τους. Αντικατέστησαν τα ομορφότερα χαρακτηριστικά που τους έδωσε ο Πλάστης, όπως η συμπόνοια, καλοσύνη, ενδιαφέρον για τον διπλανό, ειλικρίνεια, με άλλα…
Εκείνοι πίστεψαν πως με τα “άλλα” θα μπορούσαν να προκόψουν περισσότερο. Κι ίσως και να τα κατάφεραν.
Το θέμα είναι πως αυτούς τους ανθρώπους δεν τους θέλεις δίπλα σου. Δε θέλουν κι ούτε μπορούν να σε στηρίξουν. Και δεν έχει νόημα να τους στηρίξεις κι εσύ. Το μόνο που αξίζει γι’αυτούς είναι ο εαυτός τους. Κι αν εσύ είσαι εμπόδιο στο δρόμο τους, δε θα έχουν κανέναν ενδοιασμό να σε τσακίσουν.
Αυτοί οι άνθρωποι σπάνια σε κοιτούν για παραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα στα μάτια. Ψυχρά, υπολογιστικά, θα σε κοιτάξουν μια στιγμή κι ύστερα θα στραφούν αλλού. Σαν να τους καίει η επαφή.
Κι εσύ τους αναγνωρίζεις κι όμως τους ανέχεσαι. Μπορεί να μην τους αντέχεις αλλά είναι πολλές οι φορές που προσποιείσαι το βλάκα. Ξέρεις ότι πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα και τις επιδείξεις συμπάθειας και υποστήριξης σου σκάβουν το λάκκο. Δεν τρως κουτόχορτο.
Ίσως κάποτε. Τότε που παρθένος ακόμη από προδοσίες πίστευες με τυφλή αφοσίωση στα αγνά συναισθήματα των ανθρώπων. Μα οι καιροί αυτοί πέρασαν. Κι εσύ γέμισες από τα σημάδια των δήθεν καλών φίλων, των συναδέλφων, των υποστηρικτών.
Πλέον ξέρεις. Ξέρεις να εντοπίζεις τους υποκριτές. Μυρίζεις τα ψέματα τους. Κι όταν μπροστά στα μούτρα τους συγκατανεύεις σε ότι λένε, όσο απίθανο κι αν είναι, από μέσα σου γελάς.
Γελάς με την κατάντια εκείνων που πίστεψαν πως μπορούν να ζήσουν μέσα στο ψέμα.
Με την κατάντια αυτών που έκαναν δεύτερη φύση τους την υποκρισία και κυκλοφορούν ανερυθρίαστα.
Ανθρωπάκια ρε φίλε. Μην ασχολείσαι… Πεταμένος χρόνος, πεταμένα αισθήματα, πεταμένα λόγια.
Δεν αξίζουν.
Αυτούς εδώ, που το “άνθρωπος” το έχουν μόνο για την κατηγοριοποίηση του είδους, διώξε τους από κοντά σου. Μήτε γνωρίζουν, μήτε και θα μάθουν ποτέ πως το να είσαι “άνθρωπος” κερδίζεται, δεν παραχωρείται γονιδιακά.
Διώξε τους πριν σε δηλητηριάσουν με όλη την κακία που κρύβουν μέσα τους. Δεν τα θέλεις τα σκοτάδια τους. Δε σου αρέσουν, δε σου ταιριάζουν.
Εκείνοι επέλεξαν αλλιώς. Εσύ κάποτε διάλεξες πως είσαι παιδί του φωτός. Κι ας σε λένε κουτό καμιά φορά, όσοι δεν ξέρουν. Κι ας σε θεωρούν αφελή και θύμα. Έτσι διάλεξες κι έτσι πορεύεσαι. Και δε μετανιώνεις, παρά τις πληγές του παρελθόντος.
Εσύ αγαπάς το φως.
Μα πάνω από όλα, αγαπάς να είσαι άνθρωπος, όχι ανθρωπάκι.
Στεύη Τσούτση
Μηχανολόγος Μηχανικός Ε.Μ.Π για τον μπαμπά, καλλιτέχνις για την ηρεμία της ψυχής της. Πνεύμα ανήσυχο και βαθιά συναισθηματικό. Πιστεύει στην καλή πλευρά των ανθρώπων κι ας την πατάει συχνά πυκνά. Κάθε της σκέψη, όνειρο κι ελπίδα τα μετουσιώνει σε λέξεις από τότε που έπιασε πρώτη φορά μολύβι στα χέρια της. Θα τη δεις να χορεύει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, να σκαρφίζεται από το πουθενά ιστορίες και να ονειρεύεται… Κι αποδείχτηκε πως δίκαια πιστεύει ότι τα όνειρα, όπως κι ο έρωτας, πάντα βρίσκουν το δρόμο τους. Λίγο μετά τα τριάντα, μπορεί να καμαρώνει πως κάτι κατάφερε από όσα τόλμησε να ονειρευτεί: Επιμελήτρια εκδόσεων, συγγραφέας, αρχισυντάκτρια των Αναπνοών και τυχερή κόρη, αδερφή και σύζυγος. Moto της; Όλα γίνονται αρκεί να τα πιστέψεις και να παλέψεις γι’αυτά.
Πηγή: https://www.anapnoes.gr
