Πηγή: http://korinthia.net.gr
Σήμερα, 27 Ιανουαρίου 2020, γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Έξι εκατομμύρια άνθρωποι -Εβραίοι, Ρομά, Ομοφυλόφιλοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά- χάθηκαν στα κρεματόρια του Άουσβιτς, του Νταχάου και του Μαουτχάουζεν.
Μία οικογένεια όμως Εβραίων, η οικογένεια Καμχή, κατάφερε να σωθεί χάρη στην ανθρωπιά και την αλληλεγγύη που έδειξαν οι κάτοικοι στο Κρυονέρι Κορινθίας.
Πριν από έναν ακριβώς χρόνο, στο Κρυονέρι, έγινε μια πολύ συγκινητική εκδήλωση, στην οποία τιμήθηκαν οι απόγονοι δυο κατοίκων του χωριού κατά την περίοδο της Κατοχής: του ιερέα Νίκου Αθανασούλη και του Θανάση Δημόπουλου, οι οποίοι διέσωσαν στην Κατοχή μια εβραϊκή οικογένεια. Αυτή είναι η ιστορία τους.
Η ιστορία της διάσωσης της οικογενείας Αβραάμ Καμχή ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1943, όταν το ΕΑΜ Αθήνας έστειλε την οικογένεια (συνολικά επτά ανθρώπους: τον Αβραάμ Καμχή και την σύζυγό του Φρίντα, τα δύο παιδιά τους, Γεχεέλ και Ρίφκα, τα δυο αδέλφια του Αβραάμ και την μητέρα τους) στο χωριό Μάτσανι (όπως λεγόταν τότε το Κρυονέρι), το οποίο προσφερόταν για την διάσωσή τους, αφού βρισκόταν υπό την κυριαρχία του ΕΛΑΣ.
Τα μέλη της οικογένειας είχαν εφοδιαστεί με πλαστές ταυτότητες που τους παρουσίαζαν ως Χριστιανούς. Όταν έφτασαν στο χωριό, έπιασαν την καλύβα που έμενε ο γιατρός του χωριού, ο οποίος είχε φύγει για την Αθήνα.
Την πρώτη Κυριακή που ήταν στο Ματσάνι ο Αβραάμ και η Φρίντα πήγαν στην εκκλησία, θέλοντας να δώσουν το παράδειγμα ως καλοί… Χριστιανοί. Όταν έφτασε η ώρα για το κήρυγμα της ημέρας ο παπα-Νίκος στράφηκε στο εκκλησίασμα και είπε:
“Όλοι ξέρετε πως εδώ και λίγες ημέρες είναι στο χωριό μας μια οικογένεια απο την Αθήνα. Μένουν στην καλύβα του γιατρού. Αυτή η οικογένεια είναι Εβραίοι. Όταν ξανάρθουν οι Γερμανοί, μπορείτε να τους παραδώσετε σε αυτούς και να πάρετε μια μεγάλη αμοιβή.
Αλλά ύστερα εγώ θα σας διώξω από το χωριό και δεν θα ξαναπατήσετε στην εκκλησία. Και μετά θα σας κάψω το σπίτι…“.
Το χωριό, φυσικά, δέχτηκε τους καταδιωκόμενους και τους έκρυψε με αυταπάρνηση και κίνδυνο της ζωής των κατοίκων του, ως την απελευθέρωση, τον Οκτώβρη του 1944. Οι Γερμανοί επέδραμαν 17 φορές στο χωριό, αλλά ποτέ, κανείς, δεν πρόδωσε την οικογένεια. Κάθε φορά που συνέβαινε αυτό, τους μετέφεραν σε μια σπηλιά, έξω από το χωριό και τους κρατούσαν εκεί μέχρι να τελειώσει η έρευνα των Ναζί.
Την ιστορία διηγήθηκε η Ρίφκα Καμχή, η κόρη της διασωθείσας οικογένειας, η οποία είχε έρθει στο χωριό, μαζί με κάποια απο τα δέκα (!) παιδιά της και συνάντησε τους απογόνους των ανθρώπων που την έσωσαν. Όπως είπε, “το βραβείο το αξίζει όλο το χωριό, γιατί όλο το χωριό κινδύνεψε για να μας σώσει…”.
Κι είναι αλήθεια! Γιατί δεν ήταν μόνο οι «απειλές» του παπα-Νικόλα, ήταν και το δικό τους ήθος, η δική τους αντίσταση στους ναζί εγκληματίες, η δική τους αγάπη για τους βίαια και άδικα κυνηγημένους, που τους όπλισε με σθένος και κατήγαγαν αυτήν την περήφανη νίκη κατά της βαρβαρότητας.
