ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
Αν κάποιος συγκρίνει το πάθος με το οποίο γίνονται οι συζητήσεις για την εξωτερική μας πολιτική και το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, θα διαπιστώσει ότι υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα. Θα περίμενε κανείς ότι, με δεδομένες τις εξωτερικές απειλές που αντιμετωπίζει η χώρα, θα μοιάζαμε... λίγο με το Ισραήλ. Δεν εννοώ να γίνουμε ακριβώς Ισραήλ, αλλά να μοιάζουμε.
Τι σημαίνει αυτό; Να υπάρχει στη χώρα μια «κουλτούρα ασφάλειας» που θα διέπει τον κρατικό μηχανισμό, το πολιτικό σύστημα, την ίδια την κοινωνία. Εδώ βαλθήκαμε για πολλά χρόνια να τα διαλύσουμε όλα. Τα κόμματα και ο άρρωστος συνδικαλισμός μπόλιασαν ακόμη και τις μυστικές υπηρεσίες.
Ξοδέψαμε δισεκατομμύρια σε εξοπλισμούς και αφήσαμε πίσω ελάχιστα πράγματα από έρευνα και παραγωγή στην αμυντική βιομηχανία. Όταν οι συμμαχικές δεσμεύσεις επέβαλαν να στείλουμε μία φρεγάτα κοντά σε μια επικίνδυνη ζώνη, προκλήθηκε τεράστιο ζήτημα. Ένα κομμάτι του κρατικού μηχανισμού άρχισε να «ΔΕΚΟποιείται», με ολέθρια αποτελέσματα. Η αξιολόγηση έγινε ανάθεμα ακόμη και σε ευαίσθητους τομείς του σκληρού πυρήνα του κράτους.
Χρειάσθηκε να περάσουν χρόνια για να αποκτήσουμε ένα Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας. Οι πραγματικά ειδικοί σε τουρκικές ή βαλκανικές υποθέσεις είναι ελάχιστοι. Όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν. Θα χρειασθούν χρόνος, χρήμα και αποφασιστικότητα. Ευτυχώς οι επιλογές που έχουν γίνει για θέσεις-κλειδιά στο στράτευμα και αλλού είναι, κατά κοινή ομολογία, εξαιρετικές. Είναι σημαντικό να έχεις ανθρώπους με γνώση και σύνεση σε καίρια πόστα τέτοιες ώρες.
Έχουμε όμως δρόμο για να ωριμάσουμε ως κοινωνία και να αρχίσουμε να σοβαρευόμαστε. Για να καταλάβουμε ότι πατριωτισμός δεν είναι ούτε οι κουβέντες του καφενείου ούτε οι τζάμπα μαγκιές και κραυγές, αλλά ο επαγγελματισμός, η συστηματική προετοιμασία και ο σχεδιασμός.
Πηγή:https://www.kathimerini.gr
