από Angelo Karageorgos
Μου φαίνεται πως υπάρχει μεγάλη έλλειψη νοήματος στους ανθρωπους σήμερα γενικά μιλώντας. Φοβάμαι ότι όσο ο καιρός περνάει γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως γίνεται περισσότερο γενικευμένο. Τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες φαίνεται να λειτουργούν πάρα πολύ παθητικά καθοδηγούμενοι από μία πολύ πεσιμιστική νοοτροπία κ κάνουν μονάχα μέχρι ότι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν όπως για παράδειγμα μία δουλειά ούτως ώστε να έχουν χρήματα για στέγαση και ενδεχομένως για να αγοράσουν μερικά ρούχα και για διασκέδαση. Και μάλιστα για το τελευταίο δεν είμαι και σίγουρος.
Σπάνια βλέπεις κάποιον να έχει πραγματικό σκοπό σε αυτό που κάνει είτε στα περισσότερα πράγματα με τα οποία ασχολείται ή ακόμα και σε όλα καθόλη τη διάρκεια της ημέρας. Για παράδειγμα είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον να μιλάει για την εργασία του παρότι συνήθως όταν κάποιος είναι ενθουσιασμένος με αυτό που κάνει ψάχνει και την παραμικρή ευκαιρία να μιλήσει για αυτό. Και παρότι οι ώρες δουλειάς είναι πολλές, ο χρόνος μετά από αυτή και έξω από αυτήν ξοδεύεται σε άσχετες δραστηριότητες χωρίς νόημα όπως τηλεόραση ή ανόητοι ιστότοποι στο διαδίκτυο και γενικότερα χωρίς επιδράσεις που να μας εξελίσσουν σαν ανθρώπους ή έστω να μας ικανοποιούν βαθύτερα από το αμοιγώς επιφανειακό επίπεδο.
Η Κατάθλιψη σαν συνέπεια της σημερινής κατάστασης των ανθρώπων.
Είναι φυσική συνέπεια, λοιπόν, ότι υπάρχει μία έξαρση αυτού του φαινομένου σε προσωπικό επίπεδο το οποίο είναι η ασθένεια που λέγεται κατάθλιψη. Τα επίπεδα κατάθλιψης έχουν φτάσει σε απίστευτα υψηλό βαθμό στο δυτικό κόσμο την τελευταία δεκαετία και αυτό είναι μάλιστα ακόμα πιο ανησυχητικό αν λάβουμε υπόψιν ότι δεν καταγράφονται όλοι όσοι έχουν κατάθλιψη. Αντίθετα με ένα πρόβλημα φυσιολογίας του σώματος το πρόβλημα που έχει να κάνει με ψυχολογία πολλές φορές παραμένει κρυμμένο. Μιας και πολλοί άνθρωποι είτε δεν το έχουν αντιληφθεί ή δεν θέλουν να το παραδεχτούν.
Από ό,τι έχω παρατηρήσει ένας άνθρωπος φτάνει στο σημείο να απευθυνθεί σε έναν επαγγελματία όταν δεν μπορεί να αντέξει άλλο την κατάσταση του. Δυστυχώς όμως σε αυτό το σημείο κυρίως λόγω της απόγνωσης στην οποία βρίσκεται λόγω της πόνου που τον διακατέχει ψάχνει την εύκολη λύση, η οποία το μόνο που θα μπορέσει να κάνει είναι να κρύψει το πρόβλημα κάτω από την επιφάνεια. Αυτό μπορεί να γίνει με ένα χάπι για παράδειγμα ή κάτι παρεμφερές.
Αυτογνωσία
Αναμφίβολα είναι δύσκολο αυτή την πολύ δύσκολη στιγμή να ξεκινήσει να κοιτάει κάποιος μέσα του και να διαγνώσει ποιους λάθος τρόπος σκέψης και σαν συνέπεια τρόπους που ένιωθε τον έχουν οδηγήσει στην κατάσταση αυτή. Και αυτό γίνεται ακόμα δυσκολότερο αν δεν έχει συνηθίσει να το κάνει αυτό γενικότερα σε όλη του τη ζωή. Αυτό που ισχυρίζομαι όμως εδώ είναι ότι ίσως ο δυναμικότερος τρόπος να καταπολεμήσει κάποιος την κατάθλιψη είναι με το να ρίξει φως προς τον πραγματικό του εαυτό, να κατανοήσει τις αυθεντικές του τάσεις. Και επιτέλους να ξεκινήσει άμεσα να κυνηγά αυτές.
Πρώτον και κυριότερον χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε αυτογνωσία. Πολλές φορές οι άνθρωποι, για παράδειγμα, μπορεί να βλάπτουν άλλους όμως μετά ισχυρίζονται ότι έτσι είναι και δεν έχουν κανένα λόγο να αλλάξουν τους εαυτούς τους. Όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει εαυτός, ο εαυτός είναι μία παραίσθηση και η ύπαρξη του φυσικού σώματος είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο οι ανθρώπινες αισθήσεις εξομοιώνουν τον τρισδιάστατο κόσμο μέσα σε αυτή τη μάζας ενέργειας η οποία υπάρχει στο σύμπαν.
Το ξεκαθαρίζω λοιπόν επειδή ο τρόπος που μιλάμε πολλές φορές επηρεάζει τον τρόπο που λειτουργούμε και με το να προσπαθούμε απλά να υπηρετήσουμε τους εαυτούς μας πολλές φορές λειτουργούμε εγωιστικά οπότε η αυτεπίγνωση είναι απλά μία λέξη επειδή δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να περιγράψουμε με μία λέξη αυτό το θέμα. Η αυτογνωσία στην πραγματικότητα είναι η διαδικασία που βλέπεις πέρα από την αίσθηση του εαυτού καταλαβαίνοντας τι βρίσκεται πίσω από αυτό, τι θα ήμαστε πραγματικά αν δεν υπήρχε η αντίληψη της εξομοίωσης του εαυτού, πώς μπορούμε να είμαστε ανιδιοτελείς πραγματικά, πώς η εξομοίωση του εαυτού μας επηρεάζει σε εγωιστικές σκέψεις και πράξεις.
Οπότε τώρα που έχει αρχίσει και γίνεται πιο ξεκάθαρο ας ξεκινήσουμε να βλέπουμε πώς η αυτογνωσία μπορεί να διώξει την κατάθλιψη ή αλλιώς πως η έλλειψη αυτογνωσίας επέτρεψε να έλθει η ασθένεια από την πρώτη στιγμή. Αλλά ακόμα και αν αυτό που εννοώ ως αυτογνωσία δεν ήταν τόσο ξεκάθαρο ως τώρα, σύντομα θα γίνει κατανοητό μετά από τις αναλύσεις στη συνέχεια.
Η Ιδέα ότι πρέπει πάντα να έχουμε στόχους
Λοιπόν, στο δυτικό κόσμο κυρίως λειτουργούμε μέσα από τη διαδικασία των στόχων. Πιστεύουμε ότι χρειάζεται πάντα να έχουμε ξεκάθαρους στόχους και να κυνηγάμε αυτούς. Παρότι πολλές φορές κάποιο τέτοιου είδους κίνητρο λειτουργεί σαν πυξίδα και φαίνεται πολύ φυσιολογικό να έχουμε κάποιον σκοπό συχνά το παρακάνουμε. Χρειαζόμαστε κάποια ιδέα να περιμένουμε για το μέλλον για κάποιο επίτευγμα ούτως ώστε να έχουμε την ελπίδα ότι κάποτε θα φύγουμε από την μη ικανοποιητική κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα και όταν θα επιτύχουμε αυτό και θα συμβεί κάτι τέτοιο θα φτάσουμε σε ένα σημείο ικανοποίησης.
Κυνηγώντας στόχους σύμφωνα με τις ιδέες του περιβάλλοντος μας
Αυτή λοιπόν η υπερβολική τάση ανοίγει εμφανώς την πόρτα της κατάθλιψης με δύο διαφορετικούς τρόπους έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι. Πρώτον και κυριότερον αυτές οι ανάγκες που κυνηγάμε πολλές φορές είναι επιρροές του περιβάλλοντος. Στην πραγματικότητα θέλουμε να έχουμε αυτό που η κουλτούρα μας και ο περίγυρος μας έχει διδάξει ότι υποτίθεται θα μας σώσει. Ψάχνουμε για λύσεις σύμφωνα με τις ιδέες που έρχονται από άλλους όμως με αυτό τον τρόπο οι περισσότεροι παίζουμε στην ουσία στο ίδιο στάδιο και προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τους άλλους σε πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά χωρίς να λαμβάνουμε υπ’όψην τα προσωπικά μας χαρακτηριστικά τα οποία υποτίθεται πως μας περιγράφουν.
Και τολμώ να πω ότι αυτές οι ιδέες προωθούνται μαζικά από τα δημοφιλή μέσα ενημέρωσης τα οποία ελέγχονται από την Ελίτ το οποίο και σημαίνει ότι στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι εμείς να βοηθάμε αυτούς να αυξάνουν τον έλεγχό τους πάνω μάς. Ένα ξεκάθαρο παράδειγμα είναι η ιδέα της υπερκατανάλωσης. Θέλουμε λοιπόν να αποκτήσουμε όλο και περισσότερα χρήματα ούτως ώστε να καταναλώσουμε περισσότερα πράγματα και να κάνουμε αγορές για να νιώσουμε καλύτερα ενώ στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο είναι μάταιο να το πιστεύουμε. Μιας και με αυτό τον τρόπο δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουμε ικανοποιημένοι σε μακροχρόνιο επίπεδο ενώ λειτουργώντας έτσι μεγάλες πολυεθνικές αλυσίδες γίνονται πιο κερδοφόρες.
Οπότε όχι μόνο σπαταλάμε το χρόνο και την ενέργεια μας να αποκτήσουμε κάτι που δεν χρειαζόμαστε τελικά στην πραγματικότητα αλλά ίσως φτάσουμε μετά και στο σημείο μιας τεράστιας απογοήτευσης. Στην περίπτωση που πάρουμε αυτό για το οποίο είχαμε βάλει τις ελπίδες μας και τότε κατανοήσουμε ότι δεν ήταν ποτέ φτιαγμένο για να μας ικανοποιήσει. Πραγματικά αυτό ανάλογα και με το μέγεθος της προσπάθειας και της ανάγκης μπορεί να είναι ένα τρομερό γεγονός. Και τότε είναι πολύ ευκολότερο να πέσουμε σε κατάθλιψη καθώς αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τη ματαιότητα των προσπαθειών μας και μάλιστα αισθανόμαστε ότι έχουμε φτάσει σε κάποιο σημείο που δεν υπάρχει καμία έξοδος διαφυγής από εκεί. Αντιθέτως αν έχεις κοιτάξει προς τον πραγματικό σου εαυτό τότε θα κυνηγούσες αυτό που πραγματικά σε κάνει χαρούμενο σε βάθος χρόνου που μάλιστα τις περισσότερες φορές είναι και πιο εύκολο να το αποκτήσεις καθώς δεν ειναι πολύ δημοφιλές.
Απομακρυνόμενος από την τωρινή στιγμή
Το δεύτερο πρόβλημα με την προαναφερθείσα νοοτροπία είναι του συνεχούς κυνηγιού στόχων το οποίο είναι αυτό που οδηγεί και στην τάση να χάσεις και την σύνδεσή σου τελικά με την τωρινή στιγμή. Πάντα κυνηγάς κάτι μακριά από το τώρα. Μία γενική και αόριστη ιδέα, ένα δημιούργημα της σκέψης που δεν έχει καμία σχέση με βίωμα κιόλας. Με αυτό τον τρόπο γίνεσαι αγνώμων για τη ζωή σου.
Εκ των πραγμάτων αποδέχεσαι ότι είσαι σε μία μίζερη κατάσταση αυτή τη στιγμή και ποθείς να φύγεις μακριά από δω που είσαι και δεν ζεις τελικά μιας και δεν έχεις κάτι άλλο εκτος της τωρινής στιγμής. Με αντάλλαγμα μία φαντασία μιας μελλοντικής στιγμής πουλάς αυτή τη μοναδική αξία. Πώς μπορείς να είσαι ικανοποιημένος και χαρούμενος με μία τέτοια νοοτροπία λοιπόν;
Αν όμως σταθείς λίγο και απομακρύνεις τις αρνητικές σκέψεις και ξεκινήσεις να αντιλαμβάνεσαι ότι όπου κι αν είσαι τώρα σε όποιο σημείο και αν βρίσκεσαι ήταν φτιαγμένο και έχει το νόημα να είναι έτσι και δεν χρειάζεται να είσαι αγνώμων. Aντιθέτως να είσαι πολύ ευγνώμων όπως ένα μωρό για την τωρινή στιγμή γιατί ήταν εδώ για να σε διδάξει όταν σε δυσκόλεψε. Ή υπερέβαλλες και έδωσες μεγάλη αξία σε ανούσια πράγματα. Τότε ακόμα και το πλήγωμα δεν είναι μάταιο; Η στιγμή λοιπόν ήταν εκεί για ένα συγκεκριμένο σκοπό και είναι μέρος της διαδικασίας να γίνει σοφότερος. Αυτή η αυτεπίγνωση θα καλλιεργήσει σταθερά συναισθήματα αυτό αποδοχής και πάλι και θα γίνεις ευγνώμων για οτιδήποτε έχεις και μάλιστα θα το θαυμάσεις κιόλας. Θα γίνεις και πιο υπομονετικός με οτιδήποτε σου έχει φέρει η ζωή ως και με αυτό τον τρόπο στέλνεις και την κατάθλιψη πάρα πολύ μακριά.
Κανένας δεν σε δίδαξε να εξερευνείς
Είναι ξεκάθαρο τουλάχιστον με τον τρόπο που το βλέπω ότι το να έχεις αυτογνωσία δεν είναι μία συνηθισμένη πρακτική της σήμερον ημέρα. Αντιθέτως φαίνεται πως είμαστε αφοσιωμένοι στο να κοιτάμε τι κάνει η πλειοψηφία και θεωρεί σημαντικό και ενδιαφέρον, το οποίο, όπως προείπα, είναι δημιουργημένο από τους ελεγκτές της πληροφορίας. Αυτός ο έλεγχος της πληροφορίας έχει πολλά πόδια που είναι η εκπαίδευση του σχολείου και των πανεπιστημίων, είναι τα δημοφιλή διαδικτυακά sites είναι η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και οι πολιτικοί είναι μερικά από τα στοιχεία τα οποία δημιουργούν αυτή την κατανόηση που έχουμε για την πραγματικότητα. Την ίδια στιγμή οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να μη διαφωνούν με αυτό που νομίζουν ότι νομίζει η πλειοψηφία μιας και φοβούνται μη θεωρηθούν περίεργοι.
Δεν μπορεί να αποφευχθεί λοιπόν το γεγονός ότι, όχι απλά δεν αφοσιωνόμαστε στο να κυνηγήσουμε τις τάσεις μας σαν ανθρώπινα όντα, οι οποίες είναι ξεχωριστές για τον καθένα αλλά ούτε καν ποτέ μαθαίνουμε να κοιτάμε μέσα μας. Και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ούτε καν έχουν ενδιαφερθεί ποτέ για κάτι τέτοιο.
Πόσοι είναι τελικά αυτοί οι οποίοι κάνουν κάτι που τους κάνει πραγματικά ενθουσιασμενους; Πόσοι είναι αυτοί οι οποίοι χάνουν τον έλεγχο του χρόνου στο μεγαλύτερο μέρος της ημέρας επειδή είναι τόσο πολύ παθιασμένοι με τις δραστηριότητες που καταπιάνονται; Ποιοι έχουν ύψιστη έμπνευση πάνω στη δουλειά που κάνουν και θέλουν να την κάνουν συνέχεια και τους αρέσει τόσο πολύ η ιδέα να την προσφέρουν; Και πόσοι είναι αυτοί που έστω γνωρίζουν ποιές δραστηριότητες μπορούν να τους κάνουν να αισθανθούν όπως περιέγραψα; Καταλαβαίνοντας το παραπάνω εύκολα συμπεραίνεις πως μια ζωή γεμάτη απόγνωση μπορεί να είναι αναπόφευκτη.
Αυτή η άμεση ικανοποίηση του να θεωρηθούμε “φυσιολογικοί” ανταλάσσεται και χάνουμε τη μακροχρόνια ικανοποίηση, τη γεμάτη ζωή που είναι φτιαγμένη από εμάς σαν ένα κομμάτι τέχνης το οποίο είναι αποτέλεσμα της δικής μας δημιουργικότητας. Μιλάμε για χιλιάδες ώρες βαρετές και γεμάτες από μη ικανοποιητικές δραστηριότητες. Μιλάμε για χρόνια που ζεις χωρίς κανένα σκοπό. Μιλάμε ότι δεν φαίνεται ούτε κατά διάνοια κανένα φως στο τέλος του τούνελ. Πώς, συνεπώς, κάτω από αυτές τις συνθήκες μπορεί να αποφευχθεί η κατάθλιψη;
Έλλειψη αυτοπεποίθησης και σύγχυση
Αυτή η άγνοια για τις πραγματικές μας ανάγκες έχει και ένα άλλο αποτέλεσμα. Ο,τιδήποτε κι αν θεωρητικά πιστεύουμε, το να μην ξέρουμε τι είμαστε στην ουσία ρίχνει και την αυτοπεποίθησή μας. Αυτή η έλλειψη ενός εσωτερικού χάρτη που μας κάνει να καταλαβαίνουμε τι χρειαζόμαστε κάθε συγκεκριμένη στιγμή μας οδηγεί σε συναισθήματα σύγχυσης. Δεν είναι τυχαίο ότι είμαστε συχνά μπερδεμένοι και κοιτάμε διαρκώς γύρω μας ούτως ώστε να δούμε τι θεωρείται σωστό και να το αντιγράψουμε. Παραμένουμε συγχυσμένοι και ακολουθούμε ψευδοπροφήτες οι οποίοι μιλούν για συγκεκριμένα μοντέλα οποιουδήποτε τύπου είτε αυτό έχει να κάνει με φιλοσοφία είτε έχει να κάνει με τη θρησκεία είτε με πνευματικότητα είτε με αθλητικές ομάδες είτε και ακόμα και με επιστημονικούς χώρους.
Δεν έχουμε την αυτοπεποίθηση και χρειαζόμαστε μία αυθεντία ή την πλειοψηφία των ανθρώπων για να καθοδηγηθούμε. Αυτό λοιπόν δημιουργεί μία σπείρα και όσο αφήνουμε τους εαυτούς μας να καθοδηγούνται από τους άλλους τόσο λιγότερη αυτοπεποίθηση έχουμε. Και αυτή η χαμηλότερη αυτοπεποίθηση μας οδηγεί στο να μην προσπαθούμε να κατανοήσουμε και τους εαυτούς μας και γινόμαστε περισσότερο μπερδεμένοι οπότε καταπιανόμαστε και με δραστηριότητες που δεν μας ικανοποιούν. Και αυτό όπως μπορούμε να συμπεράνουμε μπορεί πολύ εύκολα να μας οδηγήσει σε καταστάσεις κατάθλιψης η οποία έρχεραι σαν συνέπεια μίας μίξη απογοήτευσης, εσωτερικής σύγχυσης και εκνευρισμού.
Η μεγάλη πλάνη για την εικόνα των άλλων
Την ίδια στιγμή φαντάσου ότι ειδικότερα σήμερα με τα κοινωνικά δίκτυα οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να διευθύνουν 100% τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται στους άλλους. Είναι σε θέση να δημιουργήσουν την ακριβή εικόνα του πώς θέλουν να φανούν. Οπότε φαντάσου ότι τη στιγμή που νιώθεις θυμωμένος και απογοητευμένος για τον εαυτό σου επειδη τόσοι πολλοί φίλοι σου είναι πάρα πολύ χαρούμενοι, γεμάτοι ενθουσιασμό, ικανοποιημένοι από τις δουλειές τους και έχουν τέλειες σχέσεις, ένα γεμάτο τρόπο ζωής, είναι ο εαυτός τους και ούτω καθεξής δυστυχώς λόγω της έλλειψης αυτοπεποίθησης που έχουμε δεν λαμβάνουμε υπόψιν αυτό που προανέφερα, ότι αυτό είναι μία ξεκάθαρη πλάνη, η οποία είναι απλά και μόνο φτιαγμένη ούτως ώστε να μας εντυπωσιάσει. Αντίθετα θα έλεγα όπως λέει η παροιμία “όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι.” Oμως εμείς αισθανόμαστε ότι μόνο εμείς δεν τα πηγαίνουμε καλά και αυτό μας ρίχνει όλο και περισσότερο.
Η Σύγκριση με τους άλλους
Επίσης κάνουμε το λάθος να συγκρινόμαστε με τους άλλους. Σκεφτόμαστε γιατί αυτός ή αυτή να έχει αυτό που εμείς δεν έχουμε. Εκείνη την ώρα για μία ακόμα φορά αμελούμε να λάβουμε υπόψιν ένα άλλο στοιχείο λόγω της έλλειψης αυτογνωσίας. Xρειαζόμαστε πραγματικά κάτι τέτοιο ή απλά εντυπωσιαστήκαμε; Πιθανόν όταν είναι κάτι καλό για κάποιον για κάποιον άλλον μπορεί να είναι αδιάφορο στην πραγματικότητα. Ο καθένας έχει τις δικές του προσωπικές τάσεις και υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα κάθε στιγμή για τη ζωή του καθενός από εμάς που χρειαζόμαστε. Την ίδια στιγμή ο καθένας έχει και τη δική του διαδρομή και ταξίδι. Είμαστε όπου είμαστε κάθε στιγμή για συγκεκριμένο λόγο και είναι κρίμα να είμαστε αγνώμονες με το να προσπαθούμε παθιασμένα να βρούμε κάτι διαφορετικό.
Υποσυνείδητες Προσκολλήσεις
Κατα τη διάρκεια της ζωής μας και κυρίως κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων όλοι μας είχαμε κάποιες εμπειρίες που μας καθόρισαν. Λόγω της έλλειψης συνείδησης εκείνη τη στιγμή δεν καταλάβαμε πως επηρεαστήκαμε και δεν το “καταγράψαμε.” Σαν αποτέλεσμα λοιπόν είμαστε συνηθισμένοι να λειτουργούμε με κάποιο τρόπο χωρίς να ξέρουμε την επιρροή αυτού ή αυτών των συγκεκριμένων γεγονότων και τις πατέντες που έχουν δημιουργήσει μέσα μας.
Οπότε αυτό που συχνά συμβαίνει είναι ότι παραμένουμε δεμένοι και κατά μία έννοια δεν μπορούμε να ανοίξουμε τα φτερά μας προς μία κατεύθυνση που υπό άλλες συνθήκες θα είχαμε ακολουθήσει με μεγάλη ένταση. Και αυτό είναι ξεκάθαρα ένα σαμποτάζ των εαυτών μας. Ένα χαρακτηριστικό αυτών των ταυτίσεων είναι ότι ανήκουν στο Εγώ, σε αυτήν την αίσθηση του εαυτού. Όπως είπα παραμένουμε υπνωτισμένοι στην εξομοίωση αυτή του εαυτού και νιώθουμε ότι πρέπει να προστατέψουμε το εγώ, το οποίο πάει πακέτο με αυτές τις ταυτίσεις και δεν θέλουμε να τις κοιτάξουμε. Αντιθέτως κάνουμε ότι μπορούμε για να τις προστατέψουμε και να μην τις παραδεχτούμε. Αυτό είναι μία πολύ συνηθισμένη αρνητική σπείρα η οποία οδηγεί και αυτή στην κατάθλιψη. Αν, όμως, είχαμε καταλάβει το παραπάνω στοιχείο με χαρά θα ήμαστε ανοιχτοί προς την αυτεπίγνωση ούτως ώστε να καταστρέψουμε αυτά τα εγώ και τις προσκολλήσεις. Έτσι λοιπόν θα απελευθερωνόμαστε από αυτά και θα μπορούμε να αναπνεύσουμε και να πετάξουμε ελεύθεροι πλέον. Χρειάζεται απλώς να καταλάβουμε ότι κάθε στοιχείο εγωισμού και προστασία του είναι εντελώς μάταια διότι στην πραγματικότητα δεν προστατεύουμε κάτι.
Μπλοκάρισμα λόγω φόβων
Αυτές οι ταυτίσεις πολλές φορές έχουν να κάνουν με φόβους. Ειδικότερα σήμερα που οι ελεγκτές της πληροφορίας προσπαθούν να μας τρομάζουν με κάθε τρόπο ούτως ώστε να παραμένουμε ακίνητοι και απλά να συντηρούμε αυτό το Status quo το οποίο οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Είναι μία συνηθισμένη ανθρώπινη πρακτική να προτιμά να παραμείνει στην ζώνη ασφαλείας που βρίσκεται και να αποφεύγει με κάθε τρόπο να κάνει έστω το παραμικρό βήμα έξω από αυτή. Αυτό είναι που η Ελίτ χρησιμοποιεί εναντίον μας και αντί εμείς να σπρώχνουμε προς την άλλη κατεύθυνση στην ουσία αποδεχόμαστε και όλο και πιο πίσω πηγαίνουμε.
Οπότε αυτοί οι φόβοι μας περιορίζουν όλο και περισσότερο. Οι άλλοι άνθρωποι όπως η κοινωνία, η οικογένειά μας, το σχολείο που είναι ιδεολογικά ελεγχόμενοι από την ελίτ προσπαθούν να δημιουργήσουν μία συγκεκριμένη ζωή για εμάς από τη στιγμή που γεννιόμαστε χωρίς να μας αφήνουν κανένα άνοιγμα για αυτεπίγνωση. Η πλειοψηφία δεν θα κοιτάξει ποτέ προς τα εκεί επειδή θα θέλουν να παραμείνουν στην πνευματική τους ζώνη ασφαλείας. Λίγοι όμως από εμάς οι οποίοι θα ξεκινήσουμε να κοιτάμε προς αυτή την κατεύθυνση θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλές δυσκολίες και εσωτερικούς φόβους ούτως ώστε έμπρακτα να διαλύσουμε αυτές τις αλυσίδες που έβαλαν σε μας. Επίσης θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολύ μεγάλη αντίσταση από την πλειοψηφία του περίγυρου μας η οποία έχει αποδεχθεί την εκπαίδευση που έχει πάρει από τους ελεγκτές της πληροφορίας.
Βλέπεις πως όλη αυτή η κατάσταση οδηγεί τους ανθρώπους στο να είναι καταθλιμμένοι.
Είτε ποτέ δεν προσπαθείς να αποκτήσεις αυτεπίγνωση είτε προσπαθείς να κρύψεις κάθε πράξη προς τον πραγματικό σου εαυτό. Και βάζεις τον εαυτό σου όλο και βαθύτερα σε μία μάταιη ζωή χωρίς κανένα σκοπό και κανένα νόημα στις δραστηριότητες που καταπιάνεσαι οι οποίες γίνονται όλο και πιο πιεστικές. Μιας και η ενέργειά σου όλο και χάνεται και μιας και αυτά ποτέ δεν ήθελες να τα κάνεις ή να βρίσκεσαι εκεί που βρίσκεσαι.
Προσπάθησα να εξηγήσω όλα τα φαινόμενα που συνδέουν την αυτεπίγνωση με την κατάσταση της κατάθλιψης όσο περισσότερο μπορούσα ούτως ώστε να σε πείσω ότι δεν υπάρχει πραγματικός λόγος να αποφεύγεις το πρώτο και να επιτρέπεις στον εαυτό σου να οδηγείται προς το δεύτερο ακόμα και αν υποσυνείδητα έχεις αποφασίσει ή έχεις αποδεχτεί μία τέτοια κατεύθυνση. Έχεις ίσως κάπως οδηγηθεί μακριά από αυτήν επειδή σου έχουν περιγράψει ότι περιέχει πόνο. Όμως αυτό που έχω να πω είναι ότι ο εαυτός είναι μία πλάνη. Ακόμα κι αν νιώθεις πόνο όταν ξεκινάς να κατανοείς την αλήθεια είναι επειδή είσαι ακόμα προσκολλημένος στην πλάνη αυτή. Όσο περνάει ο καιρός αρχίζεις και συμβιβάζεσαι περισσότερο με τις πλάνες οπότε όλο και περισσότερο ξεφεύγεις από αυτή την προσκόλληση της προστασίας του εαυτού. Και το φως το οποίο πιο πριν δεν μπορούσες να δεις, όχι απλά εμφανίζεται αλλά γίνεται και πολύ λαμπρότερο επειδή η διαδικασία της κατανόησης του εαυτού σου σε γεμίζει όλο και περισσότερο και τα πράγματα που πιο πριν φοβόσουν να εντοπίσεις όταν συμβαίνει αυτό πλέον σου δημιουργεί απλά μία αίσθηση γιορτής. Η απελευθερωτική εμπειρία κάνει κάθε ιδέα κατάθλιψης σε απομακρύνεται όλο και περισσότερο.
Άρθρο του Άγγελου Καραγεώργου
Πηγή: https://awaken.gr/
