Του Χρήστου ΧωμενίδηΟ φετινός χειμώνας στα πεδινά τουλάχιστον της Ελλάδας θυμίζει τον Πέπε Ρομάνο από το αριστούργημα του Λόρκα "Το Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα". Τον μελετάμε διαρκώς με πόθο και με τρόμο, εκείνος όμως δεν μας κάνει την τιμή να εμφανιστεί. Κι ενώ οι αναγγελίες των μετεωρολόγων για δριμεία κύματα ψύχους διαψεύδονται (κάποτε -δεν μπορεί- θα επαληθευτούν, θα δουν μια άσπρη μέρα τα έρημα παλτά μας), εμείς παίζουμε την κολοκυθιά.
9 Απριλίου και 21 Μαΐου; "Και οι ετεροδημότες" αντιτείνει κάποιος "θα πάνε στους τόπους καταγωγής τους από την Κυριακή των Βαΐων; Ή θα πηγαινοέρθουν δυο φορές σε μια εβδομάδα; Και την προεκλογική περίοδο της Τουρκίας –την πιο εύφλεκτη για τις μεταξύ μας σχέσεις– θα τη διανύσουμε ένθεν του Αιγαίου με υπηρεσιακή κυβέρνηση;" Μήπως στηθούν οι πρώτες κάλπες μας μέσα Μαΐου και οι δεύτερες εκπνέοντος του Ιουνίου; Το Σύνταγμα, έτσι κι αλλιώς, δίνει στον Μητσοτάκη περιθώριο ένα μήνα μετά τη συμπλήρωση τετραετίας. 6 Αυγούστου είναι η ύστατη προθεσμία του, όπερ σημαίνει επαναληπτικές εκλογές στα τέλη Σεπτεμβρίου... "Ακραίο!" σχολιάζει ένας άλλος. "Θα τον κατηγορήσουν ότι ευνοεί την αποχή των νέων, οι οποίοι θα παραθερίζουν ή θα εργάζονται στον τουρισμό, ώστε να ωφεληθεί από την υπεροχή του στις μεγαλύτερες ηλικίες..." "Ε και λοιπόν; Μας έχουν συνηθίσει οι πολιτικοί να ιδρώνει το αυτί τους;"
Σε ένα μονάχα συμφωνούν οι περισσότεροι: ότι οι εκλογές του 2023 θα είναι διφασικές. Άκαρπο αποτέλεσμα με την απλή αναλογική, στο κενό οι διερευνητικές εντολές και επιστροφή στην ενισχυμένη αναλογική, η οποία δίνει ισχυρές πλειοψηφίες. "Η πρώτη Κυριακή" προσθέτουν "θα είναι πιο χαλαρή, θα εκτονωθούν οι πολίτες, θα τονωθούν τα μικρότερα κόμματα. Ενώ στη δεύτερη το δίλημμα θα τεθεί πολωτικά." Και εάν δεν επιτευχθεί ούτε τότε η ποθητή κοινοβουλευτική δεδηλωμένη; "Τότε, μοιραία, θα πάμε σε τρίτο γύρο..."
Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω και για τον δεύτερο γύρο ακόμα.
Ποιά εικόνα εικάζετε ότι θα έχουμε, βάσει των δημοσκοπήσεων, την πρώτη Κυριακή; Μία Νέα Δημοκρατία να κόβει το νήμα, απέχοντας ωστόσο αρκετά από τις 151 έδρες. Έναν Σύριζα κάπου στη μέση μεταξύ 25% και στο 30%. Και ένα Πασόκ σαφώς διψήφιο, από 11% έως 13%. Το ΚΚΕ πιθανότατα ενισχυμένο, ο Βαρουφάκης να έχει πέσει από την Ακρόπολη και να έχει -έστω- σταθεί όρθιος, ο Βελόπουλος να έχει κάνει ταμείο με ψήφους φιλορώσων, αντιεμβολιαστών και λοιπών συνωμοσιολόγων και ο Κασιδιάρης να έχει -πρώτα ο Θεός- με το καλό ή με το άγριο μείνει εκτός Βουλής.
Ποιοι θα επιθυμούν τότε τις δεύτερες εκλογές; Προφανώς όχι το Πασόκ, το οποίο θα κινδυνεύει να φυλλορροήσει εξ αριστερών και εκ δεξιών. Βεβαίως ο Σύριζα, για να ανεβάσει τα ποσοστά του. Και η Νέα Δημοκρατία, ώστε να πετύχει την αυτοδυναμία.
Τι εννοούμε ως αυτοδυναμία; Το αυτονόητο. Περισσότερες από 151 έδρες. Με 152 λοιπόν ή ακόμα και με 153, ο Μητσοτάκης θα είναι ικανοποιημένος; Θα μπορεί να κυβερνήσει απρόσκοπτα;
Το έχουμε δει το έργο δυο φορές κατά τη Μεταπολίτευση. Την άνοιξη του 1990, όταν -έπειτα από τρεις ατελέσφορες κάλπες- ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αναγκάστηκε να βασιστεί στην προσχώρηση του βουλευτή Κατσίκη, από το κόμμα του Κωστή Στεφανόπουλου, για να ανατραπεί το καλοκαίρι του 1993 από τον Αντώνη Σαμαρά. Και το 2007, οπότε η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή κρεμόταν από δύο ψήφους και της έκανε παρασκηνιακά παιχνιδάκια πότε ο ένας και πότε ο άλλος… Θα ήθελε ο Κυριάκος Μητσοτάκης μια τέτοια ομηρία; Ή θα ήταν ευχάριστο για το κεντρώο, κατ’ουσίαν, dna του να ψαρεύει στα ψεκασμένα νερά του Βελόπουλου;
Κατά το πρόσφατο διάστημα ο Νίκος Ανδρουλάκης φάνηκε επανειλημμένα να κόβει κάθε γέφυρα με τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Να αποκλείει οποιονδήποτε προεκλογικό ή μετεκλογικό διάλογο. Ανάγκα ωστόσο και οι κραταιότεροι πείθονται. Εάν δέκα-δεκαπέντε βουλευτές του, εκλεγμένοι την πρώτη Κυριακή, αντιμετωπίζοντας το φάσμα της αποτυχίας τη δεύτερη, τον πιέσουν προς την κατεύθυνση της συνεργασίας, ο Νίκος Ανδρουλάκης θα τους κόψει τον βήχα; Δοθέντος μάλιστα ότι η εκλογική βάση του Πασόκ -όχι τα στελέχη του- διάκεινται ευμενέστερα προς τη Νέα Δημοκρατία παρά προς τον Σύριζα…
Μία τέτοια προφανώς συνεργασία δεν μπορεί να έχει καιροσκοπική λογική, να λειτουργεί με αποκλειστικό γνώμονα το κομματικό ή το προσωπικό όφελος. Να εξαντλείται στην κομματική στήριξη του πρώτου από το τρίτο κόμμα με αντάλλαγμα μερικά υπουργεία. Πρέπει να διαθέτει στρατηγικό χαρακτήρα. Το Πάσοκ ούτως ειπείν να μπολιάσει την κυβέρνηση με τη δική του πνοή, να ενισχύσει τον μεταρρυθμιστικό, τον κοινωνικό χαρακτήρα της. Τη δημοκρατική διαφάνεια. Βεβαίως δε να είναι σε θέση και διάθεση να υπερασπιστεί το έργο της.
Έχει καεί, νοιώθουν οι άνθρωποι του Πασόκ, η γούνα τους από την τριετία 2012-2015. Που ακόμα και αν την παραδέχονται ως επωφελή -μέχρι και σωτήρια- για την πατρίδα, έφθειρε το κόμμα τους. Το έφερε στο ναδίρ του. Έχουν περάσει ωστόσο οκτώ χρόνια. Ούτε στο χείλος της χρεοκοπίας βρισκόμαστε σήμερα ούτε καλπάζει ο εθνικολαϊκισμός. Ό,τι για τον Ευάγγελο Βενιζέλο υπήρξε Γολγοθάς, για τον Νίκο Ανδρουλάκη μπορεί να μετρήσει ως απόδειξη κυβερνησιμότητας, πρόκριμα για το μέλλον.
Ό,τι μερικοί αποκαλούν "όνειρο θερινής νυκτός" άλλοι το λένε "σκέψη έξω από το κουτί". Η οποία εάν λείπει, είμαστε καταδικασμένοι στο ατέρμονο αναμάσημα των ίδιων και των ίδιων καταστάσεων. Στο να ροκανίζουμε τα ροκανίδια, που τραγουδούσε και ο μακαρίτης Στράτος Διονυσίου.
* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
Πηγή: https://www.capital.gr/
