Όταν συναντάς παλιούς συμμαθητές, η χαρά πάντα είναι τεράστια. Διότι ενώθηκε το παρελθόν με το μέλλον και έγινε μία στιγμή στο Τώρα.
Αισθάνεσαι πως ένα κάλεσμα του παρελθόντος ενσαρκώνεται μπροστά σου σε μία πιο νέα, ανακαινισμένη μορφή.
Βλέπεις εκείνους τους ανθρώπους με τους οποίους στα σχολικά θρανία ονειρευόσουν μαζί τους το μέλλον σου. Εκείνα τα πρόσωπα με τα οποία μοιραζόσουν την ίδια αγωνία για «επιτυχία» απέναντι σε ένα απάνθρωπο εκπαιδευτικό σύστημα που αγκαλιάζει τα τέρατα και πληγώνει ανεπανόρθωτα τους ευαίσθητους.
Οι παλιοί συμμαθητές ήταν οι συνοδοιπόροι μας σε εκείνη τη στιγμή που εμείς πλάθαμε τον εαυτό μας, προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε τα ιδανικά και τις κλίσεις μας. Προσπαθούσαμε να μας προσδιορίσουμε, όταν οι άλλοι βιαζόντουσαν να μας χωρέσουν μέσα στα όνειρά τους.
Χαίρομαι να συναντώ παλιούς συμμαθητές, επειδή αισθάνομαι πως όσο και να απομακρυνθήκαμε, η χαρά της επανένωσης μοιάζει με μία φλόγα που καίει την καρδιά μας περισσότερο. Γιατί ο χρόνος δε σβήνει τις αναμνήσεις, η ζωή όσο και να σε προχωρήσει, αφήνει μέσα σου χρόνο για κάθε άνθρωπο που συνάντησες στη δική σου μοναδική διαδρομή.
Οι παλιοί συμμαθητές είναι η σύγκριση απέναντι στην χθεσινή ανεμελιά με τη σημερινή ενηλικίωση. Είναι ο ενήλικας που προσπαθεί να παραμείνει παιδί σε μία κοινωνία που κάνει τα πάντα για να το πνίξει ασφυκτικά. Είναι τα όνειρα που είχες χθες με τη ζωή που σου δείχνει πόσο τα έπραξες, πόσο τα έφτασες.
Όταν βλέπω έναν συμμαθητή μετά από χρόνια, αισθάνομαι πως οι ματιές μας διασταυρώνονται. Πως τα χρόνια μπορεί να μας άλλαξαν εξωτερικά, αλλά η ψυχή και τα μάτια της ακόμα αναγνωρίζουν. Γιατί όταν είσαι παιδί, αγαπάς διαφορετικά, δεν έχεις τα κοινωνικά κριτήρια. Αγαπάς τον άλλον αγνά, δίχως να κοιτάς χρήματα, κοινωνική κατάσταση ή το πόσο ακριβό αυτοκίνητο έχει.
Και δεν ξεχνάς τις μορφές των άλλων, ειδικότερα των παιδιών με τα οποία είχες έρθει και πιο κοντά.
Ναι, οι παλιοί μας συμμαθητές ήταν ένα κομμάτι της ζωής μας. Μοιραστήκαμε γέλια, κοπάνες, καρδιοχτύπια, όνειρα, τα πάντα. Και όταν τους συναντάς, αισθάνεσαι πως η τυχαία στιγμή έρχεται και συναντά τον ρεαλισμό της ζωής.
Μαρία ΣκαμπαρδώνηΕίμαι Δημοσιογράφος. Εκτός από το tempo.gr, αρθρογραφώ σε πολλά περιοδικά και blogs, όπως είναι ο Κλόουν, το e-Psychology και ο Λόγιος Ερμής.
Πηγή: https://www.tempo.gr/
Όταν συναντάς παλιούς συμμαθητές, η χαρά πάντα είναι τεράστια. Διότι ενώθηκε το παρελθόν με το μέλλον και έγινε μία στιγμή στο Τώρα.
Αισθάνεσαι πως ένα κάλεσμα του παρελθόντος ενσαρκώνεται μπροστά σου σε μία πιο νέα, ανακαινισμένη μορφή.
Βλέπεις εκείνους τους ανθρώπους με τους οποίους στα σχολικά θρανία ονειρευόσουν μαζί τους το μέλλον σου. Εκείνα τα πρόσωπα με τα οποία μοιραζόσουν την ίδια αγωνία για «επιτυχία» απέναντι σε ένα απάνθρωπο εκπαιδευτικό σύστημα που αγκαλιάζει τα τέρατα και πληγώνει ανεπανόρθωτα τους ευαίσθητους.
Οι παλιοί συμμαθητές ήταν οι συνοδοιπόροι μας σε εκείνη τη στιγμή που εμείς πλάθαμε τον εαυτό μας, προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε τα ιδανικά και τις κλίσεις μας. Προσπαθούσαμε να μας προσδιορίσουμε, όταν οι άλλοι βιαζόντουσαν να μας χωρέσουν μέσα στα όνειρά τους.
Χαίρομαι να συναντώ παλιούς συμμαθητές, επειδή αισθάνομαι πως όσο και να απομακρυνθήκαμε, η χαρά της επανένωσης μοιάζει με μία φλόγα που καίει την καρδιά μας περισσότερο. Γιατί ο χρόνος δε σβήνει τις αναμνήσεις, η ζωή όσο και να σε προχωρήσει, αφήνει μέσα σου χρόνο για κάθε άνθρωπο που συνάντησες στη δική σου μοναδική διαδρομή.
Οι παλιοί συμμαθητές είναι η σύγκριση απέναντι στην χθεσινή ανεμελιά με τη σημερινή ενηλικίωση. Είναι ο ενήλικας που προσπαθεί να παραμείνει παιδί σε μία κοινωνία που κάνει τα πάντα για να το πνίξει ασφυκτικά. Είναι τα όνειρα που είχες χθες με τη ζωή που σου δείχνει πόσο τα έπραξες, πόσο τα έφτασες.
Όταν βλέπω έναν συμμαθητή μετά από χρόνια, αισθάνομαι πως οι ματιές μας διασταυρώνονται. Πως τα χρόνια μπορεί να μας άλλαξαν εξωτερικά, αλλά η ψυχή και τα μάτια της ακόμα αναγνωρίζουν. Γιατί όταν είσαι παιδί, αγαπάς διαφορετικά, δεν έχεις τα κοινωνικά κριτήρια. Αγαπάς τον άλλον αγνά, δίχως να κοιτάς χρήματα, κοινωνική κατάσταση ή το πόσο ακριβό αυτοκίνητο έχει.
Και δεν ξεχνάς τις μορφές των άλλων, ειδικότερα των παιδιών με τα οποία είχες έρθει και πιο κοντά.
Ναι, οι παλιοί μας συμμαθητές ήταν ένα κομμάτι της ζωής μας. Μοιραστήκαμε γέλια, κοπάνες, καρδιοχτύπια, όνειρα, τα πάντα. Και όταν τους συναντάς, αισθάνεσαι πως η τυχαία στιγμή έρχεται και συναντά τον ρεαλισμό της ζωής.
Μαρία Σκαμπαρδώνη
Είμαι Δημοσιογράφος. Εκτός από το tempo.gr, αρθρογραφώ σε πολλά περιοδικά και blogs, όπως είναι ο Κλόουν, το e-Psychology και ο Λόγιος Ερμής.
Πηγή: https://www.tempo.gr/
Αισθάνεσαι πως ένα κάλεσμα του παρελθόντος ενσαρκώνεται μπροστά σου σε μία πιο νέα, ανακαινισμένη μορφή.
Βλέπεις εκείνους τους ανθρώπους με τους οποίους στα σχολικά θρανία ονειρευόσουν μαζί τους το μέλλον σου. Εκείνα τα πρόσωπα με τα οποία μοιραζόσουν την ίδια αγωνία για «επιτυχία» απέναντι σε ένα απάνθρωπο εκπαιδευτικό σύστημα που αγκαλιάζει τα τέρατα και πληγώνει ανεπανόρθωτα τους ευαίσθητους.
Οι παλιοί συμμαθητές ήταν οι συνοδοιπόροι μας σε εκείνη τη στιγμή που εμείς πλάθαμε τον εαυτό μας, προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε τα ιδανικά και τις κλίσεις μας. Προσπαθούσαμε να μας προσδιορίσουμε, όταν οι άλλοι βιαζόντουσαν να μας χωρέσουν μέσα στα όνειρά τους.
Χαίρομαι να συναντώ παλιούς συμμαθητές, επειδή αισθάνομαι πως όσο και να απομακρυνθήκαμε, η χαρά της επανένωσης μοιάζει με μία φλόγα που καίει την καρδιά μας περισσότερο. Γιατί ο χρόνος δε σβήνει τις αναμνήσεις, η ζωή όσο και να σε προχωρήσει, αφήνει μέσα σου χρόνο για κάθε άνθρωπο που συνάντησες στη δική σου μοναδική διαδρομή.
Οι παλιοί συμμαθητές είναι η σύγκριση απέναντι στην χθεσινή ανεμελιά με τη σημερινή ενηλικίωση. Είναι ο ενήλικας που προσπαθεί να παραμείνει παιδί σε μία κοινωνία που κάνει τα πάντα για να το πνίξει ασφυκτικά. Είναι τα όνειρα που είχες χθες με τη ζωή που σου δείχνει πόσο τα έπραξες, πόσο τα έφτασες.
Όταν βλέπω έναν συμμαθητή μετά από χρόνια, αισθάνομαι πως οι ματιές μας διασταυρώνονται. Πως τα χρόνια μπορεί να μας άλλαξαν εξωτερικά, αλλά η ψυχή και τα μάτια της ακόμα αναγνωρίζουν. Γιατί όταν είσαι παιδί, αγαπάς διαφορετικά, δεν έχεις τα κοινωνικά κριτήρια. Αγαπάς τον άλλον αγνά, δίχως να κοιτάς χρήματα, κοινωνική κατάσταση ή το πόσο ακριβό αυτοκίνητο έχει.
Και δεν ξεχνάς τις μορφές των άλλων, ειδικότερα των παιδιών με τα οποία είχες έρθει και πιο κοντά.
Ναι, οι παλιοί μας συμμαθητές ήταν ένα κομμάτι της ζωής μας. Μοιραστήκαμε γέλια, κοπάνες, καρδιοχτύπια, όνειρα, τα πάντα. Και όταν τους συναντάς, αισθάνεσαι πως η τυχαία στιγμή έρχεται και συναντά τον ρεαλισμό της ζωής.
Μαρία Σκαμπαρδώνη
Είμαι Δημοσιογράφος. Εκτός από το tempo.gr, αρθρογραφώ σε πολλά περιοδικά και blogs, όπως είναι ο Κλόουν, το e-Psychology και ο Λόγιος Ερμής.
Πηγή: https://www.tempo.gr/
