Γράφει ο Βασίλης Αικατερίνης*
Οι μέρες των εορτών πέρασαν. Οι στολισμένες, φωταγωγημένες πλατείες όλων των πόλεων, μαζί με του Λουτρακίου, και τα μαγαζιά θα απεκδυθούν των χριστουγεννιάτικων διακοσμήσεών τους που αποτελούσαν τον τελευταίο μήνα έναν πόλο έλξης για τον κόσμο ώστε να βγει και να κυκλοφορήσει, με την αταλάντευτη ελπίδα αύξησης του τζίρου, απ’ τους καταστηματάρχες, να αναζωπυρώνεται σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο για τη βαλλόμενη από παντού και πλήττουσα αγορά. Κάτι που ίσως να μην το συμμερίζονται όσο θα ‘πρεπε οι αρμόδιοι μιας και, τον τελευταίο καιρό, αρκετοί τοπικοί ιστότοποι έθιξαν ιδιαίτερα το ζήτημα της εμπορικής απονέκρωσης του Λουτρακίου, με ελάχιστα ανοιχτά μαγαζιά, κι αυτά μισογεμάτα, εν ονόματι βέβαια της πολυαναμενόμενης (και ταχέως, εύχομαι, ολοκληρωμένης) ανοικοδόμησης του πεζοδρόμου στην παραλία – αντιπαραβάλλοντας μάλιστα την κοσμοσυρροή της Κορίνθου που σημειώθηκε ως μια προσωπική ήττα των Λουτρακιωτών απέναντι στην πρωτεύουσα του νομού μας. Δεν είναι βέβαια μόνο του ηλεκτρονικού Τύπου παράπονο η επιδεικτική αδιαφορία των ιθυνόντων απέναντι στην αποκαρδιωτική ερημιά του Λουτρακίου, με την καταναγκαστική «μετοίκιση» των πολιτών σε άλλα μέρη για διασκέδαση, εκτός της πόλης, ως εύκολη δικαιολογία, αλλά και των ίδιων (ουκ ολίγων) πολιτών οι οποίοι με τη σειρά τους εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους πως το Λουτράκι πλέον έχει αφεθεί στη μοίρα του, πλέοντας αδιόρατα σε ένα ετοιμόρροπο πλοιάριο εν μέσω ομίχλης· διότι κάπως έτσι βαίνει να διαγράφει την πορεία της αυτή η, πάλαι ποτέ, λαμπρή πόλη.
Το καλοκαίρι ακούμε για παύση της μουσικής σε ταβέρνες μετά τα μεσάνυχτα, βράδια Παρασκευής και Σαββάτου, επειδή ενοχλούνται υπερήλικες πολίτες οι οποίοι απαιτούν, στο ησυχαστήριο όπως οι ίδιοι είναι πεπεισμένοι πως έχουν επισκεφθεί, την έλλειψη κάθε θορύβου που μπορεί να τους αναταράξει. Προσοχή, δεν είμαι υπέρμαχος της ανομίας, της παραβίασης κοινής ησυχίας, της ηχορύπανσης, ούτε της ασυδοσίας τού «ο έχων το χρήμα κυβερνά»· αλλά αν πεισθώ πως η διασκέδαση, την οποία δικαιούνται και οι 40 και άνω, μπορεί, έστω και στη φαντασία ενός ημιπαράφρονος και στη χώρα που ζούμε, να συνυφανθεί με τη σιωπή, τότε μπορείτε να θεωρήσετε το περιεχόμενο αυτού του άρθρου άκυρο. Προφανέστατα ο σεβασμός πρέπει να επιδεικνύεται σε όλους, άρα και σε αυτούς που θέλουν να χαρούν την πόλη τους και σε αυτούς που θέλουν να ξεκουραστούν, χώρος υπάρχει για όλους και καλή διάθεση. Απολύτως θεμιτά το γλέντι και η ανάπαυλα· πού είναι αυτός όμως που τα καθορίζει και ρυθμίζει με τάξη;
Και η λίστα παραπόνων δεν έχει τέλος: η ανεκμετάλλευτη τοποθεσία των καταρρακτών εδώ και χρόνια, το γήπεδο της Περαχώρας που οι κάτοικοί του ζουν με το όνειρο να ολοκληρωθεί για να φέρει μια πνοή αισιοδοξίας στο χωριό, η αναμενόμενη ολοκλήρωση του προαστιακού και οι αναπτυξιακές προοπτικές που όλοι ορέγονται κ.α.
Αυτός όμως ο ανεκλάλητος φθόνος για τη γείτονα πόλη και ο σύθρηνος για την κατάντια της δικής μας, ομολογώ πως είναι δυσκολονόητοι. Παραδέχομαι πως η ανάδειξη ενός τόπου και αξιεπίσκεπτων μερών είναι πρώτα πρώτα ζήτημα πολιτικό και εφόσον ευτυχώς δεν βρισκόμαστε κάτω από ένα απολυταρχικό καθεστώς και οι κυβερνώντες εκλέγονται απ’ τους κυβερνώμενους, το «μπαλάκι» γυρνά πίσω στους κατέχοντες την κάλπη, άρα, αναλογικά, μετατρέπεται και σε ζήτημα πολιτών. Εν μια φράση, αν δεν ενδιαφερθείς εσύ ο ίδιος για το σπίτι σου δεν θα το κάνει κανένας άλλος, ακόμη κι αυτός που τον πληρώνεις για να το φροντίσει. Και δεν είναι τοπικό φαινόμενο μόνο αυτό, αλλά πανελλαδικό, εκτός ορισμένων και αξιοπρόσεκτων περιπτώσεων.
Ησυχαστήριο ή πόλος μάζωξης τουριστών; καχεκτική ή σφύζουσα πόλη; Αυτά είναι ερωτήματα που πρέπει να απαντήσουμε όλοι στον εαυτό μας για να αναλογιστούμε το μέλλον πάνω στο οποίο θέλουμε να ζήσουμε κι έτσι να δράσουμε, και να μην αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια τετριμμένα παράπονα μένοντας αδρανείς, σαν πολίτες δευτέρας διαλογής, γενόμενοι συνάμα όλοι μέτοχοι μιας παρανοϊκής οικειοθελούς συσκότισης στην οποία όλοι έχουμε υποπέσει, με ή χωρίς τη θέλησή μας.
*Απόφοιτος του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών.
