Κώστας Κουτσουρέλης, ΑρθρογράφοςΣυγγραφέας, διευθυντής του περιοδικού "Νέο Πλανόδιον".
31 Δεκεμβρίου 2022 Ουκρανία STRINGER . VIA REUTERS
«Ναι, η Μέρκελ είχε δίκιο», δήλωσε αυτές τις μέρες σε εφημερίδα του Κιέβου ο Φρανσουά Ολλάντ, πρώην Γάλλος πρόεδρος και από τους κύριους αρχιτέκτονας των συμφωνιών του Μινσκ. «Από το 2014, η Ουκρανία ενίσχυσε το στρατιωτικό της δυναμικό, άλλαξε εντελώς από τότε. Οι μονάδες της εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν καλύτερα. Η αξία των συμφωνιών του Μινσκ είναι ότι παρείχαν στον ουκρανικό στρατό αυτή την ευκαιρία».
«Οι συμφωνίες του Μινσκ του 2014», είχε πει μερικές εβδομάδες προηγουμένως στην εφημερίδα Die Zeit του Αμβούργου η Μέρκελ, πρώην καγκελάριος της Γερμανίας και επίσης από τους βασικούς συντελεστές των συμφωνιών, «ήταν μια προσπάθεια να δοθεί χρόνος στην Ουκρανία. Και έκανε χρήση αυτού του χρόνου για να ενισχυθεί, κάτι που βλέπετε σήμερα. Η Ουκρανία του 2014-15 δεν είναι η σημερινή. Με κριτήριο τις μάχες κοντά στο Ντεμπάλτσεβο του 2015, η Ρωσία θα νικούσε εύκολα τότε, και αμφιβάλλω πολύ ότι οι χώρες του ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να κάνουν τόσα πολλά για την Ουκρανία τότε όσα κάνουν τώρα, όλοι γνωρίζαμε ότι η σύγκρουση ήταν παγωμένη, ότι το πρόβλημα δεν είχε επιλυθεί, αλλά έτσι ακριβώς κερδίσαμε πολύτιμο χρόνο για την Ουκρανία.»
Οι δηλώσεις αυτές μπορούν να διαβαστούν με δύο τουλάχιστον τρόπους. Από τη μία πλευρά, ως απόπειρα άμυνας δύο πρώην πολιτικών ηγετών που αναδρομικά δέχονται πολλές επιθέσεις στις χώρες τους για την υποχωρητική, υποτίθεται, πολιτική τους έναντι της Μόσχας κατά τη θητεία τους. Και από την άλλη, ως ημιφαταλιστική-ημικυνική ομολογία της οπισθοβουλίας με την οποία η Δύση εξαρχής αντιμετώπισε το ουκρανικό.
Εξηγούν πάντως επαρκώς γιατί οι συμφωνίες του Μινσκ κατέρρευσαν. Το Κίεβο και η Δύση δεν σκόπευαν να παραχωρήσουν αυτονομία στο Ντονμπάς, όπως είχαν συνομολογήσει επισήμως. Εξαρχής, ή έστω από το coup d’état του 2014, σκοπός ήταν η ενσωμάτωση της Ουκρανίας στις ατλαντικές δομές με κάθε κόστος. Διότι όταν συνάπτεις συμφωνία με σκοπό να την υπονομεύσεις, η επιλογή σου είναι ο πόλεμος, κι ας ρίχνεις την ευθύνη στον εχθρό.
Εκεί που η Μέρκελ δεν λέει την αλήθεια, είναι στην εκτίμησή της ότι οι Ρώσσοι θα νικούσαν εύκολα τότε. Στρατιωτικά αυτό ίσως ισχύει. Πολιτικά και οικονομικά όμως, η Ρωσσία του 2014-15 δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον καταιγισμό των τωρινών κυρώσεων που υφίσταται. Αν οι Ουκρανοί προετοιμάστηκαν στρατιωτικά αυτή την οχταετία, η Μόσχα έκανε μια ισόχρονη τεράστια προσπάθεια για την οικονομική και πολιτική της αυτονόμηση από τις δυτικοκρατούμενες διεθνείς αγορές. Διότι τι σημασία έχει μια νίκη στο πεδίο της μάχης, αν τα όποια κέρδη της χαθούν στο πεδίο του εμπορικού πολέμου;
Τελικό, και μάλλον οριστικό, συμπέρασμα: Ο πόλεμος στην Ουκρανία ξεκινά το 2014 με την ανατροπή του Γιανουκόβιτς και την προσάρτηση της Κριμαίας, παγώνει για τα μάτια του κόσμου με την υποτιθέμενη εκεχειρία του Μινσκ, στην πράξη όμως εξακολουθεί με αντιμαχίες «χαμηλής» έντασης (μόλις 14.000 νεκρών...) στο Ντονμπάς ώς το 2022. Με τη ρωσσική εισβολή του Φεβρουαρίου περνάει απλώς στη δεύτερη, και ασφαλώς κρισιμότερη, φάση του.
Όσο για την ειρήνη – πουθενά στον ορίζοντα. Με τη διπλωματική αξιοπιστία της Δύσης έναντι της Ρωσσίας στο ναδίρ (ας μην ξεχνάμε και την τύχη της υπόσχεσης που είχε δοθεί στον Γκορμπατσώφ περί μη διευρύνσεως του ΝΑΤΟ, όταν και πυροδοτήθηκε στην πράξη η τωρινή σύρραξη), το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχουν σήμερα πολιτικοί στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ή την Ουάσιγκτον πρόθυμοι να την επιδιώξουν. Αλλά αν θα βρεθεί κανείς (στη Μόσχα, το Πεκίνο ή όπου αλλού) να τους πιστέψει. Τι είδους «εγγυήσεις ασφαλείας» μπορεί λ.χ. να προσφέρει ο Μακρόν, όταν οι εγγυήσεις του Μινσκ αθετήθηκαν τόσο επιδεικτικά από τον προκάτοχό του; Ακόμη και μια ανάπαυλα των εχθροπραξιών λόγω της εξάντλησης των αντιμαχόμενων μερών, την οποία πιθανολογούν πολλοί, θα είναι εξαρχής υπονομευμένη.
Πηγή: https://www.huffingtonpost.gr/
