Ο θάνατος του συγγραφέα Παύλου Μάτεσι 20 Ιανουαρίου 2013, αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες απώλειες όχι μόνο στο χώρο των ελληνικών γραμμάτων, αλλά και του μοναδικού ελληνικού πνεύματος. Ευθύς, ευφυής, με βαθιά γνώση της ιστορίας, χωρίς αγκυλώσεις και με ανεπανάληπτο τρόπο γραφής αποτελεί έναν από τους θεμελιωτές της σύγχρονης ελληνικής γραφής.
«Έχω δυο αναπηρίες: δεν ζηλεύω και δεν θαυμάζω», έλεγε ο Παύλος Μάτεσις. Ο συγγραφέας της Ραραού στη «Μητέρα του Σκύλου», αλλά και των «Ο Παλαιός των Ημερών», «Πάντα καλά», «Περιποιητής φυτών», « Ύλη δάσους» και πολλών άλλων.
Το 2010 έλεγε στην Ελευθεροτυπία: «Όταν θα φύγω, θα προτιμούσαν να έχουν καεί όλα τα βιβλία μου. Με ενδιαφέρουν τα έργα μου όσο ζω εδώ. Όταν δεν θα υπάρχω, θα προτιμούσα να μην υπάρχουν, να καούν».
«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει αλλά και ποτέ δεν ανασταίνεται»
«Υπάρχει φθορά στο ήθος του Έλληνα πολίτη»
«Υπάρχει πνευματική τρομοκρατία. Τα μεγάλα ονόματα, ή οι μεγάλες φίρμες ασκούν ένα είδος τρομοκρατίας. Όταν ένα όνομα είναι πολύ μεγάλο, ο κοινός αναγνώστης ή κοινός ακροατής διστάζει να σχηματίσει γνώμη»
«Η πολιτική στη χώρα μας χαρακτηρίζεται από αθλιότητα και δουλοφροσύνη. Επίσης από απουσία ηγετών. Τα κόμματα δεν κινούνται για το συμφέρον της χώρας αλλά για τα δικά του, το καθένα, συμφέροντα. Η πολιτική πάσχει από τον καρκίνο της οικογενειοκρατίας η οποία μετά τη βασιλεία πέρασε στους κομματάρχες...»
«Σήμερα η Παιδεία ευνουχίζει επειδή έχει μεταβληθεί. Κάποτε η βάση της Παιδείας ήταν ο έρως προς τη γνώση. Σήμερα ο στόχος είναι κάποιος να διοριστεί και να βρει επαγγελματικούς προσανατολισμούς. Δεν υπάρχει έρως προς τη γνώση.»
Πηγή: iefimerida.gr
