Elvira Sastre
“Η ζωή μου μυρίζει λουλούδι”
Ποιήτρια: Ελβίρα Σάστρε
Έχω στρογγυλέψει γωνίες
για να μην συναντήσω τέρατα στην επιστροφή
και μου επιτεθούν πισώπλατα.
Έχω γλείψει το πρόσωπό μου όταν έκλαιγα
για να θυμηθώ την γεύση της θάλασσας
αλλά μονάχα αισθάνθηκα τσούξιμο στα μάτια.
Έχω περιμένει με τα χέρια σταυρωμένα
για να με αγκαλιάσω
κι έχω πέσει με τα μούτρα στο ίδιο μου το σώμα.
Έχω πει τόσα ψέματα
που όταν είπα την αλήθεια
δεν με πίστεψα.
Έχω αποδράσει
με τα μάτια ανοιχτά
και το παρελθόν με έφτασε.
Έχω αποδεχτεί
με κλειστά μάτια
άδεια μπαούλα
και μου λέρωσαν τα χέρια.
Έχω γράψει τη ζωή μου
και δεν με έχω αναγνωρίσει.
Έχω αγαπήσει πολύ
που με ξέχασα.
Έχω ξεχάσει πολύ
που έπαψα να με αγαπώ.
Αλλά
έχω πεθάνει τόσες φορές
που τώρα ξέρω να με ανασταίνω
-η ζωή ανήκει σε αυτόν
που έχει την τελευταία λέξη-.
Έχω κλάψει τόσο
που τα μάτια μου έγιναν νερό
όταν γέλασα,
και με φίλησα.
Έχω αποτύχει τόσες φορές
και τώρα γνωρίζω πώς να διακρίνω τις επιτυχίες μου από το αναπόφευκτο.
Έχω νικηθεί από μένα την ίδια
με πόνο και συνείδηση
αλλά η επιστροφή στο σπίτι είναι τόσο γλυκιά
που με έχω αφήσει να κερδίσω
-προτιμώ την παρηγοριά
από το χειροκρότημα-.
Έχω χάσει τον προσανατολισμό μου
αλλά έχω γνωρίσει τον δρόμο της ζωής.
Έχω πέσει
αλλά έχω δει αστέρια στην πτώση μου
και η κατάρρευση έγινε ένα όνειρο.
Αιμορραγώ,
αλλά
όλα τα αγκάθια μου
έχουν γίνει τριαντάφυλλο.
Και τώρα
η ζωή μου
μυρίζει λουλούδι.
Título: Mi vida huele a flor
He redondeado esquinas
para no encontrar monstruos a la vuelta
y me han atacado por la espalda.
He lamido mi cara cuando lloraba
para recordar el sabor del mar
y solo he sentido escozor en los ojos.
He esperado de brazos cruzados
para abrazarme
y me he dado de bruces contra mi propio cuerpo.
He mentido tanto
que cuando he dicho la verdad
no
me
he
creído.
He huido
con los ojos abiertos
y el pasado me ha alcanzado.
He aceptado
con los ojos cerrados
cofres vacíos
y se me han ensuciado las manos.
He escrito mi vida
y no me he reconocido.
He querido tanto
que me he olvidado.
He olvidado tanto
que me he dejado de querer.
Pero
he muerto tantas veces
que ahora sé resucitar
—la vida es
quien tiene la última palabra—.
He llorado tanto
que se me han hecho los ojos agua
cuando he reído,
y me he besado.
He fallado tantas veces
que ahora sé cómo discernir los aciertos de lo inevitable.
He sido derrotada por mí misma
con dolor y consciencia,
pero la vuelta a casa ha sido tan dulce
que me he dejado ganar
—prefiero mi consuelo
que el aplauso—.
He perdido el rumb
pero he conocido la vida en el camino.
He caído
pero he visto estrellas en mi descenso
y el desplome ha sido un sueño.
He sangrado,
pero
todas mis espinas
han evolucionado a rosa.
Y ahora
mi vida
huele a flor.
* Η Ολυμπία Θεοδοσίου είναι δασκάλα Ισπανικών. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου (M.A. in Labour Economics and Human Resource Management) του New York College. Η πρώτη συλλογή διηγημάτων της με τίτλο《Αξελερέ》κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Συρτάρι.
con los ojos cerrados
cofres vacíos
y se me han ensuciado las manos.
He escrito mi vida
y no me he reconocido.
He querido tanto
que me he olvidado.
He olvidado tanto
que me he dejado de querer.
Pero
he muerto tantas veces
que ahora sé resucitar
—la vida es
quien tiene la última palabra—.
He llorado tanto
que se me han hecho los ojos agua
cuando he reído,
y me he besado.
He fallado tantas veces
que ahora sé cómo discernir los aciertos de lo inevitable.
He sido derrotada por mí misma
con dolor y consciencia,
pero la vuelta a casa ha sido tan dulce
que me he dejado ganar
—prefiero mi consuelo
que el aplauso—.
He perdido el rumb
pero he conocido la vida en el camino.
He caído
pero he visto estrellas en mi descenso
y el desplome ha sido un sueño.
He sangrado,
pero
todas mis espinas
han evolucionado a rosa.
Y ahora
mi vida
huele a flor.
* Η Ολυμπία Θεοδοσίου είναι δασκάλα Ισπανικών. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου (M.A. in Labour Economics and Human Resource Management) του New York College. Η πρώτη συλλογή διηγημάτων της με τίτλο《Αξελερέ》κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Συρτάρι.
Πηγή: https://www.fractalart.gr/
