Σταματοπούλου Μαρία
Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου
Και εκείνος έφευγε συνέχεια. Και εκείνη τον αναζητούσε ολοένα. Και είχαν μία όμορφη σχέση. Μακριά και μαζί, σαν προσευχή που είναι έτοιμη να γειωθεί. Και όσο παραμένει το όνειρο και το συναίσθημα κάπου ανάμεσα στην γη και στον ουρανό, το ζευγάρι κάθεται μετέωρο και στην αναμονή. Αυτή η απουσία όμως, έκανε καλό.
Γιατί εκείνος είχε ένα κομμάτι ψυχής της, που εκείνη αναγνώρισε. Και από την στιγμή που το αναγνώρισε, το ήθελε για να ολοκληρωθεί η υπέρβαση.
Μπορώ να σε ερωτευτώ παράφορα, σκέφτεται να του γράψει μιας και ο χρόνος που συναντιούνται είναι τόσο λίγος και οι λέξεις δεν βρίσκουν χρόνο να θεμελιωθούν. Μπορεί να σε αγαπήσω κιόλας, τόσο πολύ που να φτάνει μέχρι του ουρανού την καρδιά.
Και στην αγάπη δεν κρατάς τίποτα δικό σου. Μόνο την καρδιά του αγαπημένου στα χέρια σου κρατάς. Με μόνο χρέος να την τιμάς και να την ποτίζεις φώς. Και εσύ μαζί να γίνεσαι ο καλύτερος εαυτός σου και να νιώθεις υπερήφανος για αυτό.
Καλύτερα όμως που δεν βρίσκονται συχνά, γιατί αυτή η λαχτάρα θα την έπνιγε σαν θηλιά.
Πηγή: http://loveletters.gr/
