Σημασία έχει να μαυρίζει η σελίδα... Κωνσταντίνος Πρωτόπαππας | Τα λόγια του Τσιν.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Πρωτόπαππας για την Κουλτουρόσουπα.
Κάθομαι μπροστά από μια λευκή σελίδα που περιμένει να γίνει ζέβρα. Οι ιδέες δεν έρχονται σήμερα, τελευταία με έχουν κάνει πέρα ή τις έχω κάνει πέρα, μα αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει να μαυρίζει η σελίδα, να γεμίζει λέξεις και εικόνες. Δύο χέρια προσπαθούν να γράψουν αυτά που λέει το μυαλό, να βάλουν σωστά τους τόνους και να μείνουν συγκεντρωμένα. Μπορούν ώρες ώρες ή ώρες ώρες μπορούν: αυτό έχει σημασία για εμένα και τα χέρια μου. Το πρώτο μου βγαίνει αυθόρμητα ενώ το δεύτερο μάλλον είναι το πιο σωστό αλλά δεν ξέρω αν θέλω τελικά να γράψω σωστά. Το μόνο που θέλω είναι να γεμίσω τη σελίδα, στο είπα;
Βρίσκομαι στη δεύτερη παράγραφο και σκέφτομαι καλά τα πας, ξαναδιάβασα την πρώτη και μου είπα ότι για ανέμπνευστο μου αρέσει, έτσι είπα να το κρατήσω και να συνεχίσω. Σε παρακαλώ μη με βαριέσαι, ακόμη δεν γνώρισες τα χέρια μου. Αυτά τα χέρια έχουν τη δύναμη να γράφουν. Αυτά τα χέρια μαγειρεύουν και δένουν κορδόνια. Ντύνουν το σώμα μου και παίζουν την κιθάρα όπως τα χέρια ξέρουν να παίζουν μια κιθάρα. Τελικά όμως είναι κοινά χέρια, εντάξει το αποδέχομαι αλλά γνώρισε τα λίγο. Θα σε παρακαλέσω γι’ αυτό. Θα σε παρακαλέσω γιατί το θέλω. Θα σε παρακαλέσω γιατί καμιά φορά πιστεύω στον Cat Stevens και στο CanThis Belove? Θα σε παρακαλέσω να δώσεις μια ευκαιρία σε δύο χέρια που γράφουν αυτό που τους λέω. Δώσε μου μια υπόσχεση να διαβάσεις τις παρακάτω γραμμές. Γίνομαι ζέβρα για εσένα. Γίνομαι σοφός κατά σύμπτωση. Γίνομαι η σκιά της συκιάς. Γίνομαι ο ιδρώτας σου.
Για εσένα. Μερικές φορές μου λέω πως δε χρειάζεται τόση προσπάθεια. Ούτε τόσο σκέψη. Μερικά πράγμα είναι καλό να γίνονται απλά γιατί μπορούν να γίνονται. Και δε χρειάζονται παρακάλια, υποσχέσεις, ζέβρες, ιδρώτες, σοφίες και συκιές. Μερικές φορές χρειάζεται να νοιώθεις. Απλά και μόνο να νοιώθεις και βέβαια να ξέρεις τι νοιώθεις. Όπως ξέρεις πως να κάνεις τον καφέ σου, όπως ξέρεις πως να τρως και - ωχ σταμάτησέ με τώρα θα πλατειάσω. Μιλάω για εσένα. Για εσένα που έρχεσαι και μπορεί να κοπιάζεις στο δρόμο. Να κάνεις μια στάση- όχι εκεί έχει μπάτσους και κάνουν αλκοτέστ. Πήγαινε πιο κάτω- ήθελα να γράψω πάνε πιο κάτω συμπαθάτε με. Μιλώ για την αναστάτωση που φέρνεις και μπερδεύομαι πριν καλά καλά ξεκινήσω. Βάζω πρώτη και δεν την παίρνει το ρημάδι. Σε είδα στον ύπνο μου.
Δε θυμάμαι τι κρατούσες, ούτε που ήσουν, ούτε που ήμουν. Ήταν όμως σαν την τελική σκηνή από το πρόσφατο AnotherRound με τον Μίκελσεν. Αλήθεια το είδες; Δες το, μην το χάσεις. Με εμπιστεύεσαι; Μην το χάσεις. Ξύπνησα στη μέση την νύχτας και είχα τη γεύση σου ξεραμένη στα χείλη μου. Σε έψαχνα στο δωμάτιο. Τα χείλη μου είχαν μια γεύση μεταλλική. Τα χείλη μου είχαν ψελλίσει το όνομα σου και εγώ κοιμόμουν. Κι εσύ κοιμόσουν. Και αυτή η σελίδα γέμισε με λέξεις, οπότε δεν υπάρχει χώρος για άλλες πολυλογίες. Σε αφήνω για την ώρα. Ξέρεις που θα με βρεις.
Πηγή: http://www.kulturosupa.gr/
