Αγγελική Σιδηρά
Απόψε οι πιτζάμες και τα νυχτικά μείνανε απορημένα, άδεια στα δωμάτια. Οι γέροι έπλεαν σχεδόν μέσα στα σκούρα τους κοστούμια με τη χαρακτηριστική γυαλάδα, να επιβεβαιώνει τις μνήμες που’χε συσσωρεύσει ο χρόνος.
Τουναντίον οι ηλικιωμένες ασθμαίνανε στα εφαρμοστά κορσάζ. Κιτρινισμένες δαντέλες στους ποδόγυρους και στα μανίκια πασχίζανε να ξεγελάσουν τους ρόζους και τις φλέβες τους.
Η προϊσταμένη έβαλε έναν δίσκο στο γραμμόφωνο. Οι νότες ορμήσανε παρείσακτες στο θλιβερό σαλόνι. Κάποια γριά με καπελάκι βυσσινί ξεκίνησε να κλαίει.
Ο τρόφιμος του 73 μ’ εκείνη τη θεόμουρλη του 4 άνοιξαν τον χορό. Σε λίγο ξεθαρρέψαν και σμίξαν τα ρυτιδιασμένα μάγουλά τους. Chick to chick! Κάποιες γριές, ελλείψει καβαλιέρων, χόρευαν μόνες τους. Ακκίζονταν, αφύσικα κουνώντας τα κυρτωμένα τους κορμιά.
Ο πατέρας ξέχασε ότι δεν θυμάται πια και άρχισε παράφωνα να μουρμουρίζει τη Ραμόνα. Οι λίγοι επισκέπτες συγγενείς αμήχανοι κοιτάζαμε την ώρα.
Μετά κόλλησε ο δίσκος στο γραμμόφωνο κι επαναλάμβανε συνέχεια: Ραμόν, Ραμόν, Ραμόν. Αυτό σαν να τους άρεσε. Κουνούσαν ρυθμικά τ’ ασπρόμαυρα κεφάλια επιδοκιμάζοντας. Ξαφνικά κάποιος γλίστρησε στο πάτωμα. Οι περισσότεροι, νομίζοντας πως πρόκειται για νούμερο ακροβατικό, άρχισαν να χειροκροτούν.
Στις 10.30’ επιτέλους η προϊσταμένη κήρυξε τη λήξη της γιορτής. (Από τη συλλογή «Silver Alert», εκδ. Κέδρος, 2016)
Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/new-years-poems/ ]
