Γλύκα Γκίκα «Μοναξιά»
Ο ήλιος γονατίζει στη θάλασσα
γεμίζοντας την με φιλιά πορφύρας καμωμένα.
Αποτραβιέμαι σιωπηλά
στης μοναξιάς το δώμα.
Με κοιτάζει σκυθρωπά.
Υποψιάζομαι τη βαρύτητα
της παρουσίας μου στο χώρο της.
Είναι αλήθεια. Έχω βολευτεί.
Ισορροπούμε στου ξυραφιού την κόψη.
Δεν μπαίνουμε ποτέ στον πειρασμό
κάτι ν’ ανταλλάξουμε.
Διακριτικές παρουσίες πασπαλισμένες
με ομίχλη και πολλή ασάφεια,
προς αποφυγήν προσδιορισμού ορίων.
Δεν ανατρέχουμε στο ανώφελον
του παρελθόντος χρόνου- κόσμου.
Δεν θέλουμε να στιγματίσουμε ό,τι εκούσιας
ή ακούσιας πεπραγμένης άγνοιας.
Μόνο τα βότσαλα συνομιλούν
κάτω στ’ ακρογιάλι,
για έναν κόσμο αβόλευτο, χωρίς σαφήνεια.
Με όρια μόνο τις ακτές για θάλασσες,
τη Δύση για τον ήλιο.
Εγώ κι η μοναξιά, βολευτήκαμε
στο ίδιο πουκάμισο.
Από την ποιητική συλλογή «Βότσαλα πολύχρωμα», εκδ. Γκοβόστη
Πηγή: https://www.fractalart.gr
