Μια Στιγμή. Μέσα σε μια στιγμή τελικά αλλάζει η ζωή μας. Αντρών και γυναικών. Και η αλήθεια, που σου λένε όλοι, αλλά πριν κάνεις παιδιά το θεωρείς υπερβολικό, είναι ότι αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις.
Όσο μεγαλώνουμε νιώθουμε το κέντρο του κόσμου. Αν μη τι άλλο, είμαστε τουλάχιστον το κέντρο της προσοχής των δικών μας ανθρώπων. Τα πάντα έχουν να κάνουν με το εγώ. Εγώ πως νιώθω, εγώ τι θέλω να φάω, εγώ τι θέλω να γίνω, εγώ αν είμαι ευτυχισμένος. Ξαφνικά έρχεται αυτή η στιγμή που το «εγώ» μας μετατοπίζεται χωρίς καν να το καταλάβουμε. Μπαίνει στην άκρη και γίνεται μια για πάντα… «εμείς». Παύεις να ασχολείσαι με τον εαυτό σου, άλλωστε ένα μωρό δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο, και αρχίζεις να σκέφτεσαι μόνο εκείνο το πλασματάκι που κοιμάται απροστάτευτο στην αγκαλιά σου, που δεν έχει κανέναν άλλο στον κόσμο εκτός από σένα. Καμιά φορά μπορεί να σε τρελαίνει, αλλά είναι δικό σου και αν το πειράξει άνθρωπος θα τον φας ζωντανό! Εσύ για εκείνο και εκείνο για σένα.
Κάπως έτσι, σε μια στιγμή, αλλάζει η οπτική γωνία από τον οποία βλέπουμε τον κόσμο και ξαφνικά συνειδητοποιούμε, καταλαβαίνουμε την μάνα μας καλύτερα. Αντιλαμβανόμαστε γιατί καμιά φορά μας κοίταγε σαν ο κόσμος να κρεμόταν από μια μας λέξη, πως ένα χαμόγελο της έδινε τόση χαρά, πως ένα φιλί ή ένα χάδι την έκανε να χαμογελά όλη μέρα. «Έλα ρε μάνα» της λέγαμε και τώρα γίναμε αυτή η μάνα που αναζητά ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά για να πάρει δύναμη, να μπορέσει να βγάλει σε πέρας μια μέρα γεμάτη απαιτήσεις και άγχη για το παιδί της ή το αύριο ή ακόμα και για το αύριο του παιδιού της. Από ένα σημείο και μετά αυτό είναι που σε νοιάζει. Πώς εκείνο θα είναι καλά, πώς εκείνο θα έχει ότι χρειάζεται, πώς εκείνο θα είναι ευτυχισμένο. Αν είναι εκείνο χαρούμενο η καρδιά μας χαμογελάει και όταν λυπάται τσαλακώνεται και σπάει.
«Και η καρδούλα σου
για δυο πια χτυπάει με χτύπο ένα.
Γι’ αυτό, αγάπη μου, πρόσεχε διπλά:
για σένα μια φορά και μια για μένα.»
Η καρδιά της μάνας είναι γενναία και ανίκητη όταν το παιδί της είναι καλά, αλλά γίνεται χίλια κομμάτια στον πρώτο του αναστεναγμό. Δεν το δείχνει, όμως, για να μην το τρομάξει. Για να μην μάθει ποτέ πόσο εύθραυστη είναι τελικά. Γιατί πρέπει να είναι δυνατή για εκείνο. Πάντα.
Την Κυριακή είναι η γιορτή της μητέρας. Αν πραγματικά την γιορτάζετε κάθε μέρα, τότε δεν πειράζει, αφήστε την να περάσει έτσι. Αν όμως νιώθετε ότι μπορείτε να της χαρίσετε ακόμα μια στιγμή αγάπης, μην την τσιγκουνευτείτε. Για αυτή τη στιγμή ζει.
«Κάθε σου ανάσα
όλοι μου οι λόγοι για μια υπέροχη ζωή.
Μην το ξεχνάς θα υπάρχω πάντα όπου βρίσκεσαι εσύ.»
ΥΓ: Η Μαρίνα έχει γράψει δύο πολύτιμα βιβλία-φυλακτά για να εκφράσουμε την αγάπη μας στις μητέρες μας:
Πηγή: https://blog.dioptra.gr
