.jpg)
Λίγους µήνες πριν, θα ήταν η είδηση της ημέρας: από την 1η Ιουνίου, τέλος οι μάσκες. Σχεδόν παντού. Με εξαίρεση τις δομές υγείας και τις αστικές συγκοινωνίες, για τους επόμενους 3,5 μήνες ξεχνάμε τη χρήση τους. Ξέγνοιαστο καλοκαίρι. Χωρίς πιστοποιητικά εμβολιασμού, χωρίς τεστ, χωρίς ελέγχους, χωρίς πρόστιμα. Από Σεπτέμβριο, βλέπουμε.
Ο κορωνοϊός μπήκε στο περιθώριο. Επαψε να είναι η κυρίαρχη παράμετρος διαμόρφωσης της καθημερινότητάς μας. Δεν τα πήγε κι άσχημα. Για δύο ολόκληρα χρόνια καθόριζε τον τρόπο που κινούμαστε, εργαζόμαστε, διασκεδάζουμε, ζούμε. Υπό την πίεση νέων, πιο πιεστικών καταστάσεων, της ενεργειακής κρίσης αρχικά και του πολέμου στην Ουκρανία ακολούθως, που επέτεινε την ενεργειακή κρίση, ανέδειξε νέες απειλές και έφερε στην καθημερινότητα άλλες αγωνίες, για επισιτιστική κρίση ή για γενικευμένη σύρραξη, η πανδημία πέρασε σε δεύτερη μοίρα.
Όσοι εξαρχής αντιμετώπισαν την απειλή του κορωνοϊού με θεωρίες συνωμοσίας πανηγυρίζουν διότι αισθάνονται δικαιωμένοι. Στην πραγματικότητα, λένε, ποτέ δεν υπήρξε απειλή ο κορωνοϊός, όχι μεγαλύτερη από μια απλή γρίπη τουλάχιστον, και όλο αυτό έγινε για να δοκιμαστούν σε ευρεία κλίμακα πολιτικές ελέγχου του πληθυσμού και καταστολής. Για να μην πιάσουμε τις θεωρίες για τον εμβολιασμό.
Ο ιός εξακολουθεί να είναι απρόβλεπτος και να διαψεύδει πολλές εκτιμήσεις που έγιναν στην πορεία.
Η απόφαση να σταματήσει η υποχρεωτική χρήση μάσκας από την 1η Ιουνίου θα θέσει τελείως στο περιθώριο τη συζήτηση για τον κορωνοϊό. Όχι τον κορωνοϊό τον ίδιο. Αν και μειωμένα, νέα κρούσματα εξακολουθούν να καταγράφονται. Αν και λιγότεροι, ασθενείς εξακολουθούν να νοσηλεύονται σε κλίνες ΜΕΘ. Ο αριθμός των θυμάτων της πανδημίας αυξάνεται καθώς καθημερινά προστίθενται νέες απώλειες. Και υπάρχει ο μοναχικός αγώνας εκείνων που νόσησαν και τους ταλαιπωρούν οι συνέπειες της «μακράς COVID».
«Ο κορωνοϊός δεν έχει διάθεση να εξαφανιστεί από προσώπου γης», διαβάζουμε στους New York Times. Δυόμισι χρόνια μετά την εμφάνισή του, ο ιός εξακολουθεί να είναι απρόβλεπτος και να διαψεύδει πολλές εκτιμήσεις που έγιναν στην πορεία. Με βασικότερη ότι η φυσική ανοσία λόγω νόσησης και ο εμβολιασμός θα έχτιζαν ένα τείχος ανοσίας, που σταδιακά θα οδηγούσε τον ιό σε περιθωριοποίηση μέχρι και εξαφάνιση.
Όμως, οι διαρκείς νέες μεταλλάξεις δείχνουν να διαφεύγουν από την άμυνα που δίνει στον οργανισμό είτε η προγενέστερη νόσηση είτε ο εμβολιασμός. Πολλοί από όσους νόσησαν με τη μετάλλαξη «Ομικρον» εμφανίζονται να νοσούν με τις παραλλαγές της. Οι επιστήμονες δεν αποκλείουν ακόμα και τέσσερις επαναλοιμώξεις ετησίως από διαφορετικά στελέχη του κορωνοϊού. Και κάθε επαναλοίμωξη αυξάνει τις πιθανότητες «μακράς COVID».
Οι διαπιστώσεις αυτές απλώς ενισχύουν όλο και περισσότερο την εκτίμηση ότι θα πρέπει να μάθουμε να συνυπάρχουμε με τον ιό, που ήρθε για να μεταλλάσσεται και να μένει. Τα όπλα που διαθέτουμε μέχρι στιγμής, τα εμβόλια που έχουν αναπτυχθεί και τα φάρμακα που σταδιακά χορηγούνται βοηθούν στην ηπιότερη νόσηση και στην καλύτερη αντιμετώπιση των συμπτωμάτων. Φαίνεται ότι ο δρόμος θα είναι μακρύς.
Πηγή: https://www.kathimerini.gr
