“Α, Ζωή! del viver ch’è un correre a la morte”
Dante (Purg. 33. 54)
Α, Ζωή! Πόσο κακοπαιγμένο έργο ήταν αυτό!
Κι όμως δεν πάψαμε στιγμή με στόμφο
(έτσι, εις πείσμα σου) να αλαλάζουμε
πως παίξαμε όμορφα, σωστά και συνετά,
πως δεν σκοτώσαμε την ολιγόπνοη ώρα μας
λίγο πριν το σκοτάδι πέσει και μας θάψει.
Πόσο κακόγουστο αστείο ήσουν!
Κι όμως στα σοβαρά σε παίρναμε
ωσότου πλήτταμε, βαθιά στο προσωπείο μας,
σαν νυσταγμένοι άνθρωποι που πρέπει συνεχώς
ν’ αφουγκράζονται το ίδιο έργο,
απαγγελμένο από κακό αφηγητή.
Μια σκέψη σύντομη ήσουν σαν κι αυτές
που πριν προλάβουνε να ειπωθούν ακόμα,
είχε σφραγίσει η λήθη, της φωνής το διάβα.
Μια σκέψη ανόητη, ανοήτου ανθρώπου,
ξεσκολισμένου για απολαβή στο χαμοσούρσιμο,
παραδομένου στον θυμό, στο μανιασμένο πάθος.
Α, Ζωή! Σαν τον αναίσθητο πυρσό
φωτίζεις σταθερά την σκονισμένη δημοσιά
που οδηγεί στο μαρμαρένιο στόμα της αβύσσου.
Κι είναι στα χείλια σου η φωνή καμπανολόι θλιβερό
σε ξόδι φίλου που αποδήμησε
και περιμένει πέραμα σαν ορφανού ψυχή . . . .
ξεσκολισμένου για απολαβή στο χαμοσούρσιμο,
παραδομένου στον θυμό, στο μανιασμένο πάθος.
Α, Ζωή! Σαν τον αναίσθητο πυρσό
φωτίζεις σταθερά την σκονισμένη δημοσιά
που οδηγεί στο μαρμαρένιο στόμα της αβύσσου.
Κι είναι στα χείλια σου η φωνή καμπανολόι θλιβερό
σε ξόδι φίλου που αποδήμησε
και περιμένει πέραμα σαν ορφανού ψυχή . . . .
Πηγή: https://www.fractalart.gr/
