Ζούμε -τρόπος του λέγειν, δηλαδή- σε δύσκολες, αβέβαιες, και παράξενες εποχές.
Σε καιρούς όπου, ενώ η θρησκευτική πίστη βάλλεται πανταχόθεν, τα προαπαιτούμενα για κάθε σου κίνηση στην (πραγματική και εικονική) κοινωνική αρένα δεν είναι παρά… ομολογίες πίστης!
Για να πιεις έναν ρημαδοκαφέ, για να δειπνήσεις (μόνος ή με συντροφιά) σ’ έναν χώρο εστίασης, για να παρακολουθήσεις μια κινηματογραφική ή θεατρική παράσταση, ακόμα και για ν’ αγοράσεις σώβρακα και φανέλες, οφείλεις πρώτα να ομολογήσεις, με απτές αποδείξεις, την πίστη σου εις έν, άγιον, καθολικόν, και θεραπευτικόν -πάσης νόσου και πάσης μαλακίας- μπούρλειο σκεύασμα.
Και, το χειρότερο, για να εκφραστείς δημοσίως, άνευ κινδύνου να κακοχαρακτηριστείς, να απειληθείς, ή ακόμα και να φιλοξενηθείς σε κάποιο ευάερο και ευήλιο διαμέρισμα των κρατικών σωφρονιστικών ιδρυμάτων, οφείλεις πρώτα να ομολογήσεις την πίστη σου εις μίαν, αγίαν, καθολικήν, κυβερνητικήν, ελληνοχοαξικήν, και μιντιακήν αλήθειαν.
Παρότι η ελευθερία του λόγου είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένη, εντούτοις δεν δικαιούσαι διά να ομιλείς, αν τα λεγόμενά σου δεν εναρμονίζονται ευκρινώς και πλήρως με τα πάσης φύσεως κυρίαρχα αφηγήματα.
Βεβαίως, προς θλίψιν των εχόντων την εξουσίαν, το ελλαδικό κράτος δεν ολοκλήρωσε ακόμη την μετεξέλιξή του σ’ ένα φιλελευθερο-φασιστικό μόρφωμα με δημοκρατικά επιχρίσματα, ώστε να καταστέλλει εν τη γενέσει τους τα όποια «ατοπήματα» των πολιτών του.
Έτσι, αναγκάζεται να εμπλουτίσει το τιμωρητικό του οπλοστάσιο και να στρατολογήσει μυριάδες έμμισθους τοποτηρητές των κανόνων της «ορθότητας».
Σε παλαιότερες εποχές, κύριοι της αλήθειας ήταν μόνον οι ουράνιοι θεοί και τα επίγεια ιερατεία.
Σήμερα, είναι οι κάθε λογής ειδικοί που κοπιάζουν (με το αζημίωτο, βεβαίως-βεβαίως) για την κατασκευή, την αφηγηματοποίηση, και την επιβολή της μιας και μόνης αλήθειας.
Υφίσταμαι επί χρόνια τις πιέσεις αυτών των μηχανισμών επιβολής του εκάστοτε κυρίαρχου αφηγήματος, αλλά δεν προτίθεμαι, παρά το κόστος, να προβώ σε ομολογία πίστεως.
Αισθάνομαι, ωστόσο, την ανάγκη να πω λίγα πράγματα, προκειμένου να με γνωρίσουν καλύτερα όσοι ακολουθούν αυτό το ιστολόγιο ή/και την σελίδα μου στο FB: Σέβομαι όλους τους λαούς. Τον ρωσικό, τον αμερικανικό, τον ουκρανικό, τον τουρκικό, τον κινεζικό, τον ινδικό, τον… Και πρωτίστως σέβομαι και αγαπώ τον ελληνικό λαό, στον οποίον άλλωστε και ανήκω. Αλλά ο σεβασμός και η αγάπη δεν αποκλείουν την αγαθών προθέσεων κριτική -θα έλεγα, μάλιστα, ότι την επιβάλλουν.
Δεν ασπάζομαι το σύγχρονο ιδεολόγημα που αποκαλώ «μονιστικό πεσιμισμό», δηλαδή την αντίληψη ότι οι κακοί παίζουν μόνοι τους μπάλα στο πλανητικό μας γήπεδο και ότι, συνεπώς, όλοι ανεξαιρέτως οι συμμετέχοντες στο παιχνίδι είναι ίδιοι και τα ίδια σατανικά σχέδια απεργάζονται.
Είμαι πεπεισμένος πως η Ελλάδα, όπως και ολόκληρη η ανθρωπότητα, μπορεί να αναγεννηθεί, να ευημερήσει, και να διαπρέψει μόνο στο πλαίσιο ενός πολυπολικού κόσμου, στον οποίον τα ελεύθερα και ανεξάρτητα έθνη-κράτη θα συνεργάζονται αρμονικά μεταξύ τους, επιδιώκοντας το κοινό καλό. Ως εκ τούτου, αντιτίθεμαι σε κάθε απόπειρα επιβολής ενός αυτοκρατορικού μονοπολικού συστήματος.
Τέλος, ΔΕΝ πιστεύω εις μίαν, αγίαν, καθολικήν, κυβερνητικήν, ελληνοχοαξικήν, και μιντιακήν αλήθειαν.
Ζούμε -τρόπος του λέγειν, δηλαδή- σε δύσκολες, αβέβαιες, και παράξενες εποχές. Οι λανθασμένες επιλογές του πολιτικού μας προσωπικού, αλλά και τα δικά μας σφάλματα, προδιαγράφουν ένα μέλλον σχεδόν δυστοπικό για την χώρα και τον λαό μας.
Αλλά δεν είμαστε καταδικασμένοι να μπούμε σε μονόδρομο.
Ο εμπλουτισμός των γνώσεών μας, η αφύπνισή μας, η επιστροφή στις παραδοσιακές μας αξίες, και η συνένωσή μας -αρχικά σε μικρές έστω κοινότητες- μπορούν να μας βγάλουν από τα σημερινά αδιέξοδα.
Πηγή: https://hellasmag.com/
