Ο νέος ολοκληρωτισμός της καραντίνας μοιάζει με φανατική ιδεολογία και με ένα πολιτικό πείραμα που πλήττει τους βασικούς πυλώνες του πολιτισμού μας στη ρίζα τους.
Του Jeffrey TuckerΑπόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής
Κάθε πολιτική ιδεολογία έχει τρία στοιχεία: ένα όραμα για το τι είναι κόλαση -μαζί με έναν εχθρό που πρέπει να συντριβεί-, ένα όραμα για έναν τέλειο κόσμο, κι ένα σχέδιο για τη μετάβαση από το ένα στο άλλο. Τα μέσα μετάβασης συνήθως περιλαμβάνουν την κατάληψη και την αξιοποίηση του πιο ισχυρού εργαλείου στην κοινωνία: του κράτους. Για αυτόν τον λόγο, οι ιδεολογίες ρέπουν προς τον ολοκληρωτισμό. Βασίζονται θεμελιακά στο να παραμερίζουν τις προτιμήσεις και τις επιλογές των ανθρώπων και στο να τις αντικαθιστούν με προδιαγεγραμμένα, κεντρικά σχεδιασμένα συστήματα πεποιθήσεων και συμπεριφορών.
Μια προφανής περίπτωση είναι ο κομμουνισμός. Ο καπιταλισμός είναι ο εχθρός, η εξουσία των εργατών και το τέλος της ιδιωτικής ιδιοκτησίας είναι ο παράδεισος, ενώ τα μέσα για την επίτευξη του στόχου είναι η βίαιη απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας. Ο σοσιαλισμός είναι μια πιο ήπια εκδοχή του ίδιου θέματος: στην παράδοση των Φαβιανών, φτάνεις εκεί μέσω του σταδιακού κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας.
Η ιδεολογία του ρατσισμού προτείνει κάτι διαφορετικό. Η κόλαση είναι η ενσωμάτωση ατόμων διαφορετικής εθνικότητας και η ανάμειξη των φυλών, ο παράδεισος είναι η φυλετική ομοιογένεια, και ο τρόπος μετάβασης είναι η περιθωριοποίηση ή η δολοφονία ορισμένων φυλών. Ο φασισμός πάλι, φαντάζεται ότι το παγκόσμιο εμπόριο, ο ατομικισμός και η (υπό όρους) μετανάστευση είναι ο εχθρός, ενώ ένας ισχυρός εθνικισμός είναι ο παράδεισος: ο τρόπος της μετάβασης είναι ένας μεγάλος ηγέτης. Μπορείτε να παρατηρήσετε το ίδιο μοτίβο και για ορισμένες εκδοχές της θεοκρατικής παραδοσιοκρατίας.
Κάθε μια από αυτές τις ιδεολογίες συνοδεύεται από μια πρωταρχική διανοητική εστίαση, ένα είδος αφηγήματος που έχει σχεδιαστεί για να καταλαμβάνει τον νου. Σκεφτείτε την εκμετάλλευση. Σκεφτείτε την ανισότητα. Σκεφτείτε τη φυλετική θεωρία. Σκεφτείτε την εθνική ταυτότητα. Σκεφτείτε τη σωτηρία. Καθετί έχει τη δική του ορολογία για να σηματοδοτεί την αφοσίωση κάποιου στην ιδεολογία.
Οι περισσότερες από τις παραπάνω ιδεολογίες είναι ήδη φθαρμένες. Έχουμε άφθονη εμπειρία να αντλήσουμε από την ιστορία, για να παρατηρήσουμε τα μοτίβα συμπεριφοράς, να αναγνωρίσουμε τους οπαδούς και να αντικρούσουμε τις θεωρίες.
Η φετινή χρονιά μας εμφάνισε μια νέα ιδεολογία με ολοκληρωτικές τάσεις. Έχει ένα όραμα για την κόλαση, για τον παράδεισο, και έναν τρόπο μετάβασης. Διαθέτει μια μοναδική ορολογία. Έχει μια διανοητική εστίαση. Διαθέτει συστήματα σηματοδότησης για την αναγνώριση και την στρατολόγηση οπαδών.
Αυτή η ιδεολογία ονομάζεται καραντίνα. Θα μπορούσαμε άνετα να προσθέσουμε την κατάληξη -ισμός στη λέξη: καραντινισμός.
Η εικόνα της για την κόλαση είναι μια κοινωνία στην οποία οι παθογόνοι μικροοργανισμοί κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα. Ο παράδεισός της είναι μια κοινωνία που την διαχειρίζονται εξ ολοκλήρου οι υγειονομικοί τεχνοκράτες, των οποίων η κύρια δουλειά είναι η καταστολή κάθε ασθένειας. Η διανοητική εστίαση είναι οι ιοί και άλλοι μικροοργανισμοί. Η ανθρωπολογία αυτού του συστήματος είναι να θεωρούμε όλα τα ανθρώπινα όντα ως τίποτα περισσότερο από δοχεία θανατηφόρων παθογόνων. Οι άνθρωποι που είναι επιρρεπείς στην ιδεολογία αυτή είναι εκείνοι με διάφορους βαθμούς μικροβιοφοβίας, η οποία κάποτε θεωρείτο ως ψυχική ασθένεια, αλλά που τώρα έχει εξυψωθεί στα επίπεδα της κοινωνικής ευσυνειδησίας.
Φέτος ήταν η πρώτη δοκιμή του καραντινισμού. Περιλάμβανε τον πιο ανησυχητικό, ολοκληρωτικό και σχεδόν οικουμενικό έλεγχο των ανθρώπων και των κινήσεών τους στην καταγεγραμμένη ιστορία. Ακόμα και σε χώρες όπου το κράτος δικαίου και οι ελευθερίες αποτελούν πηγή εθνικής υπερηφάνειας, οι άνθρωποι τέθηκαν σε κατ ‘οίκον περιορισμό. Οι εκκλησίες τους και οι επιχειρήσεις τους υποχρεώθηκαν να κλείσουν. Επιστρατεύτηκε η αστυνομία για να τα επιβάλει όλα αυτά, και για να συλλάβει τους ανοιχτά διαφωνούντες. Η καταστροφή που προκλήθηκε συγκρίνεται με εποχές πόλεμων, με τη διαφορά ότι ήταν ένας πόλεμος που επιβλήθηκε από το κράτος ενάντια στο δικαίωμα των ανθρώπων να κυκλοφορούν και να συναλλάσσονται ελεύθερα. Εξακολουθούμε να μην μπορούμε ακόμα να ταξιδέψουμε.
Και είναι αξιοσημείωτο πως μετά από όλα αυτά, το στοιχείο που εξακολουθεί να απουσιάζει είναι οι εμπειρικές ενδείξεις, από οπουδήποτε στον κόσμο, ότι αυτό το συγκλονιστικό και άνευ προηγουμένου καθεστώς είχε οποιαδήποτε επίδραση στον έλεγχο, πόσο μάλλον στην ανάσχεση, του ιού. Ακόμα πιο αξιοσημείωτο είναι ότι τα λίγα μέρη που παρέμειναν πλήρως ανοιχτά (Πολιτεία της Νότιας Ντακότα, Σουηδία, Τανζανία, Λευκορωσία), όπως επισημαίνει ο Will Jones, «έχασαν όχι περισσότερο από το 0,06% του πληθυσμού τους από τον ιό», σε αντίθεση με τις πολύνεκρες καραντίνες στη Νέα Υόρκη και τη Βρετανία.
Στις αρχές, οι περισσότεροι άνθρωποι συναίνεσαν, πιστεύοντας ότι αυτό ήταν κάπως απαραίτητο και βραχυπρόθεσμο. Οι δύο εβδομάδες προεκτάθηκαν σε 30 ημέρες, οι οποίες προεκτάθηκαν σε 7 μήνες, και τώρα μας λένε ότι δεν θα υπάρξει ποτέ καμία περίοδος που δεν θα ασκούμε αυτήν τη νέα πίστη δημόσιας πολιτικής. Είναι ένας νέος ολοκληρωτισμός. Και όπως συμβαίνει με όλα αυτά τα καθεστώτα, υπάρχει ένα σύνολο κανόνων για τους κυβερνώμενους, και ένα άλλο για τους κυβερνώντες.
Η φρασεολογία είναι πλέον απίστευτα οικεία: εξομάλυνση της καμπύλης, επιβράδυνση της εξάπλωσης, κοινωνική αποστασιοποίηση, στοχευμένος περιορισμός, μη φαρμακευτική παρέμβαση. Ο εχθρός είναι ο ιός, και ο οποιοσδήποτε δεν ζει τη ζωή του με αποκλειστικό σκοπό να αποφεύγει τη μόλυνση. Επειδή οι ιοί δεν φαίνονται, αυτό συνήθως σημαίνει ότι δημιουργείται μια παράνοια έναντι Του Αλλου: κάποιος που δεν μοιάζει με εσάς έχει τον ιό. Ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είναι υπερ-μεταδότης, και μπορείτε να τον αναγνωρίσετε από την άρνησή του να συμμορφωθεί.
Εάν ο Robert Glass ή ο Neil Ferguson αξίζουν να αποκληθούν ως οι ιδρυτές αυτού του κινήματος, ένας από τους πιο διάσημους λειτουργούς του είναι ο Anthony Fauci του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας των ΗΠΑ. Το όραμά του για το μέλλον είναι απολύτως σοκαριστικό: περιλαμβάνει περιορισμούς για το ποιους μπορείς να δεχτείς στο σπίτι σου, το τέλος όλων των μεγάλων συναθροίσεων, το τέλος των ταξιδιών, ίσως μια απαγόρευση των κατοικίδιων ζώων, και ουσιαστικά την διάλυση όλων των πόλεων. Ο Anthony Fauci εξηγεί:
«Η διαβίωση σε μεγαλύτερη αρμονία με τη φύση θα απαιτήσει αλλαγές στην ανθρώπινη συμπεριφορά καθώς και άλλες ριζικές αλλαγές που μπορεί να χρειαστούν δεκαετίες για την επίτευξή τους: την ανοικοδόμηση των υποδομών της ανθρώπινης ύπαρξης , από τις πόλεις έως τα σπίτια, έως τους χώρους εργασίας, έως τα συστήματα ύδρευσης και αποχέτευσης, έως τους χώρους ψυχαγωγίας και συναθροίσεων. Σε έναν τέτοιο μετασχηματισμό θα χρειαστεί να δώσουμε προτεραιότητα στο να αλλάξουμε αυτές τις ανθρώπινες συμπεριφορές που αποτελούν κίνδυνο για την εμφάνιση μολυσματικών ασθενειών. Οι σημαντικότερες ανάμεσά τους είναι η μείωση του συνωστισμού στα σπίτια, την εργασία και τους δημόσιους χώρους, καθώς και η ελαχιστοποίηση των περιβαλλοντικών παρεμβάσεων όπως η αποψίλωση των δασών, η έντονη αστικοποίηση και η εντατική κτηνοτροφία.
Εξίσου σημαντικός είναι ο τερματισμός της παγκόσμιας φτώχειας, η βελτίωση της αποστείρωσης και της υγιεινής, και η μείωση της μη ασφαλούς έκθεσης σε ζώα, έτσι ώστε οι άνθρωποι και τα πιθανά παθογόνα να έχουν περιορισμένες ευκαιρίες επαφής. Είναι ένα χρήσιμο «πείραμα σκέψης» να παρατηρήσει κανείς ότι μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες ή αιώνες, πολλές θανατηφόρες πανδημικές ασθένειες είτε δεν υπήρχαν είτε δεν αποτελούσαν σημαντικά προβλήματα. Η χολέρα, για παράδειγμα, δεν ήταν γνωστή στη Δύση μέχρι τα τέλη του 1700 και έγινε πανδημία μόνο λόγω του συνωστισμού στις πόλεις και των διεθνών ταξιδιών, που επέτρεψαν τη νέα πρόσβαση των βακτηρίων των ασιατικών οικοσυστημάτων στα ακάθαρτα συστήματα ύδρευσης και αποχέτευσης που χαρακτήριζαν τις πόλεις σε όλον τον Δυτικό κόσμο.
Αυτή η συνειδητοποίηση μας οδηγεί να υποψιαζόμαστε ότι μερικές, και πιθανώς πάρα πολλές, από τις βελτιώσεις που επιτεύχθηκαν τους τελευταίους αιώνες έχουν υψηλό κόστος που πληρώνουμε με καταστάσεις έκτακτης ανάγκης εξαιτίας θανατηφόρων ασθενειών. Δεδομένου ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην αρχαιότητα, μπορούμε τουλάχιστον να χρησιμοποιήσουμε τα διδάγματα από εκείνες τις εποχές για να στρέψουμε την εποχή της νεωτερικότητας προς μια ασφαλέστερη κατεύθυνση; Αυτά είναι ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν από όλες τις κοινωνίες και τους ηγέτες τους, τους φιλόσοφους, τους αρχιτέκτονες και τους στοχαστές, και εκείνους που εμπλέκονται στην αξιολόγηση των περιβαλλοντικών παραγόντων που καθορίζουν την ανθρώπινη υγεία.»
Ολόκληρο το άρθρο του Fauci διαβάζεται σαν ένα επιχειρούμενο μανιφέστο του καραντινισμού, γεμάτο με τους αναμενόμενους ευσεβείς πόθους για μια ζωή στη φύση και έναν φανταστικό εξαγνισμό της ζωής. Η ανάγνωση αυτού του ουτοπικού σχεδίου για μια κοινωνία χωρίς παθογόνα βοηθά να εξηγηθεί ένα από τα πιο περίεργα χαρακτηριστικά του καραντινισμού: ο πουριτανισμός του. Παρατηρήστε ότι ο καραντινισμός επιτέθηκε ιδιαίτερα σε οτιδήποτε σχετίζεται με τη διασκέδαση: θέατρα, κινηματογράφοι, αθλητικοί αγώνες, ταξίδια, μπόουλινγκ, μπαρ, εστιατόρια, ξενοδοχεία, γυμναστήρια και κλαμπ. Ακόμα και τώρα υπάρχουν απαγορεύσεις κυκλοφορίας για να εμποδίζουν τους ανθρώπους να μένουν έξω πολύ αργά – χωρίς απολύτως κανένα ιατρικό σκεπτικό. Τα κατοικίδια είναι επίσης στη λίστα .
Εάν μια δραστηριότητα είναι διασκεδαστική, στοχοποιείται.
Υπάρχει ένα στοιχείο ηθικής εδώ. Το σκεπτικό είναι ότι όσο πιο πολύ διασκεδάζουν οι άνθρωποι, κι όσο περισσότερες είναι οι διαθέσιμες επιλογές τους, τόσο περισσότερο εξαπλώνεται η ασθένεια. Είναι μια ιατρική εκδοχή της θρησκευτικής ιδεολογίας του Savoranola που οδήγησε στην διαβόητη «Καύση των Ματαιοτήτων» .
Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι ότι ο Fauci ήταν πάντα σε θέση να επηρεάσει την πολιτική μέσω της εγγύτητάς του στην εξουσία, και στην πραγματικότητα είχε μια ισχυρή επιρροή στον Λευκό Οίκο, μετατρέποντας έτσι μια πολιτική ανοιχτής κοινωνίας σε πολιτική καραντίνας. Μόνο όταν ο Λευκός Οίκος συνειδητοποίησε στην πραγματική ατζέντα του τον απομάκρυνε από τον στενό κύκλο εμπιστοσύνης του.
Ο καραντινισμός έχει όλα τα στοιχεία που θα περίμενε κανείς. Εστιάζει εμμονικά σε μια πτυχή της ζωής – την ύπαρξη παθογόνων – αποκλείοντας κάθε άλλη ανησυχία. Η λιγότερο σημαντική ανησυχία μοιάζει να είναι η ανθρώπινη ελευθερία. Η δεύτερη λιγότερο σημαντική είναι η ελευθερία των συναναστροφών. Η τρίτη λιγότερο σημαντική είναι τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Όλα αυτά πρέπει να υποκύψουν στην τεχνοκρατική πειθαρχία των στρατηγών που πολεμούν την νόσο. Τα συντάγματα και οι περιορισμοί της εξουσίας του κράτους δεν έχουν σημασία. Και παρατηρήστε πόσο λίγες είναι οι προτεινόμενες ιατρικές θεραπείες. Δεν έχει να κάνει με το πώς θα γίνουν καλά οι άνθρωποι. Πρόκειται για τον έλεγχο ολόκληρης της ανθρώπινης ζωής.
Σημειώστε επίσης ότι εδώ δεν υπάρχει η παραμικρή ανησυχία για τις αντισταθμίσεις ή για τις ακούσιες συνέπειες. Στην καραντίνα για τον Covid-19, τα νοσοκομεία εκκενώθηκαν λόγω περιορισμών στις μη κατεπείγουσες χειρουργικές επεμβάσεις και τις διαγνωστικές εξετάσεις. Τα δεινά από αυτήν την καταστροφική απόφαση θα μας συνοδεύουν για πολλά χρόνια στο μέλλον. Το ίδιο ισχύει και για τους εμβολιασμούς για άλλες ασθένειες: μειώθηκαν ραγδαία κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού. Με άλλα λόγια, οι καραντίνες δεν επιτυγχάνουν ούτε καν κάποια καλά αποτελέσματα για την υγεία. Κάνουν το αντίθετο. Τα πρώτα στοιχεία δείχνουν αύξηση των υπερβολικών δόσεων ναρκωτικών, των καταθλίψεων και των αυτοκτονιών.
Πρόκειται για έναν καθαρό φανατισμό, ένα είδος παραφροσύνης που δημιουργείται από ένα παρανοϊκό όραμα για έναν μονοδιάστατο κόσμο, στον οποίο ολόκληρη η ζωή οργανώνεται γύρω από την αποφυγή ασθενειών. Και υπάρχει επιπλέον η υπόθεση ότι το σώμα μας (μέσω του ανοσοποιητικού συστήματος) δεν έχει εξελιχθεί παράλληλα με τους ιούς για ένα εκατομμύριο χρόνια. Καμία αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας. Αντίθετα, ο μοναδικός στόχος είναι να γίνει η «κοινωνική αποστασιοποίηση» το εθνικό μας σύνθημα. Ας μιλήσουμε πιο ξεκάθαρα: αυτό που πραγματικά σημαίνει η φράση είναι ο αναγκαστικός διαχωρισμός των ανθρώπων. Σημαίνει τη διάλυση αγορών, πόλεων, αθλητικών εκδηλώσεων, και το τέλος του δικαιώματός σας να μετακινείστε ελεύθερα.
Όλα αυτά είναι το όραμα του μανιφέστου του Fauci. Το όλο επιχείρημα στηρίζεται σε ένα απλό σφάλμα: την πεποίθηση ότι όσο περισσότερες είναι οι ανθρώπινες επαφές, τόσο περισσότερες είναι οι ασθένειες και θάνατοι. Αντίθετα, ο επιφανής επιδημιολόγος της Οξφόρδης Sunetra Gupta υποστηρίζει ότι ο παγκοσμιοποίηση και οι περισσότερες ανθρώπινες επαφές έχουν ενισχύσει την ανοσία και έχουν κάνει τη ζωή πολύ πιο ασφαλή για όλους.
Οι καραντινιστές σημείωσαν εκπληκτική επιτυχία στο να πείσουν τους ανθρώπους για τις παλαβές απόψεις τους. Χρειάζεται απλά να πιστέψετε ότι η αποφυγή των ιώσεων είναι ο μοναδικός στόχος όλων στην κοινωνία και, στη συνέχεια, να καθυστερήσετε σε βάθος χρόνου τις συνέπειες μιας τέτοιας άποψης. Πριν το καταλάβετε, έχετε ενταχθεί σε μια νέα ολοκληρωτική σέχτα.
Ο καραντινισμός μοιάζει λιγότερο με ένα τεράστιο λάθος και περισσότερο σαν να ξεδιπλώνεται μια φανατική πολιτική ιδεολογία και ένα πολιτικό πείραμα που πλήττει τους βασικούς πυλώνες του πολιτισμού μας στη ρίζα τους. Ήρθε η ώρα να τον πάρουμε στα σοβαρά και να τον πολεμήσουμε με το ίδιο πάθος με το οποίο ένας ελεύθερος λαός αντιστάθηκε σε όλες τις άλλες μοχθηρές ιδεολογίες που προσπάθησαν να του αφαιρέσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να αντικαταστήσουν την ελευθερία με τα τρομακτικά οράματα κάποιων διανοουμένων και των αχυρανθρώπων τους στο κράτος.
***
Ο Jeffrey A. Tucker είναι διευθυντής σύνταξης του Αμερικανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας. Είναι συγγραφέας πολλών χιλιάδων άρθρων σε επιστημονικά και λαϊκά έντυπα και εννέα βιβλίων που μεταφράστηκαν σε 5 γλώσσες, με πιο πρόσφατο το Liberty or Lockdown . Είναι επίσης ο συντάκτης της συλλογής The Best of Mises. Μιλάει δημόσια για θέματα οικονομίας, τεχνολογίας, κοινωνικής φιλοσοφίας και πολιτισμού.
Το Άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του American Institute for Economic Research και αποδόθηκε στα Ελληνικά για την Ελεύθερη Αγορά από τον Νίκο Μαρή.
Πηγή: https://www.eleytheriagora.gr/
