Αλέξανδρος Δρίβας
Ακατάπαυστο είναι το κυνήγι μας για τελειότητα. Μπορεί ακόμη να μην έχουμε και μεγάλη ιδέα για το τι είναι η τελειότητα. Αυτό είναι όμως και το ξεχωριστό χαρακτηριστικό μας. Το να κυνηγάμε «φαντάσματα» μας κάνει συνάμα ματαιόδοξους και γενναίους. Τα θέλουμε όλα και πολύ. Μήπως θα ήταν πιο ωραίο να τα θέλουμε όλα πολύ και ακέραια; Για παράδειγμα, τι ζητάμε από τους ανθρώπους; Ποιοί θέλουμε να είναι κοντά μας; Πώς τους αποδεχόμαστε;
Στο εξωτερικό, συμφωνούν οτι η αρχαία ελληνική μυθολογία, δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Είναι αξέπεραστη ως προς τα μηνύματα και τους συμβολισμούς που παρέχει για όλες τις πτυχές της ζωής. Ο Αχιλλέας, ο γενναίος και τραγικός ήρωας της Ιλιάδας, φάνταζε ανίκητος.
Η θεϊκή του προέλευση, του έδωσε την ευκαιρία να μάθει τους δύο δρόμους της μοίρας του. Ή να ζήσει όμορφα και γαλήνια πολλά χρόνια, ή να έχει σύντομη και ένδοξη ζωή. Η μητέρα του Αχιλλέα, η Θέτιδα, τον βούτηξε όταν ήταν μικρός, στα νερά της Στύγας που θα τον έκαναν αθάνατο.. Τον κράταγε όμως από την φτέρνα. Έτσι, και αυτός, έμεινε ευάλωτος. Εσύ, έχεις ταυτίσει τον Αχιλλέα με την ευάλωτη φτέρνα του; Τον… κατηγορείς γι’ αυτό; Αν ναι, πρέπει να ανησυχήσεις…
Στο ακέραιο.
Έχουμε ακούσει τον εαυτό μας πώς σχολιάζει τους ανθρώπους; Αφού πρώτα πούμε τα «καλά», μετά αναφέρουμε ένα μεγάλο «αλλά». Ξεκινάμε δηλαδή να βαθμολογούμε, -σαν κριτές- με αρνητική βαθμολογία. Στο μυαλό μας υπάρχει το ιδανικό, το τέλειο, λες και είναι υπαρκτό. Κάθε έναν που γνωρίζουμε, τον συγκρίνουμε με το «τέλειο» που υπάρχει στο μυαλό μας. Το τέλειο, δεν έχει μειονεκτήματα, σωστά; Νιώθουμε «τέλειοι» και πιστεύουμε πως πρέπει να έχουμε τουλάχιστον… το τέλειο.
Με τους ανθρώπους του «κοντινούς», όμως, τι γίνεται; Ο σύντροφός μας, ο φίλος μας, ο άνθρωπος της εμπιστοσύνης μας έχει δοκιμαστεί. Δε μας έχει ποτέ παρατήσει, δε μας έχει ποτέ προδόσει και συν τοις άλλοις, μας δίνει συνεχώς τον εαυτό του. Με αυτόν τον άνθρωπο, τσακώνεσαι, έχεις τα limit down σου όπως όλες οι ανθρώπινες σχέσεις. Τι κάνεις εκεί; Λες «πάει ξόφλησε, δεν είναι αυτός που ξέρω»; Ναι, ας πούμε οτι έχεις δίκιο που θυμώνεις. Ας πούμε οτι ορισμένα πράγματα πάνω του, όχι μόνο «τέλεια» δεν είναι, αλλά είναι και ενοχλητικά. Η απάντηση είναι απλή, αλλά όχι εύκολη. Το ποτήρι, το πίνεις όλο. Δεν μπορείς να διαχωρίσεις «γουλιά-γουλιά» ένα ρόφημα. Ή κάτι σου αρέσει και το δέχεσαι έτσι, είτε όχι.
Αν κάποιος είναι εξαιρετική φύση και έχει μάθει να σου δίνει. Μην σκληραίνεις μαζί του έχοντας άλλοθι «από σένα περιμένω κάτι άλλο». Δε συζητάμε για συγχώρεση. Συζητάμε για αποδοχή. Τον Αχιλλέα, θα τον δεχτείς μαζί με τη φτέρνα του. Στο κάτω-κάτω, είναι για σένα, Αχιλλέας.
Η τελειομανία που οδηγεί στο «ξέφωτο» της αχαριστίας.
Οι άνθρωποι που είναι δυνατοί και πιστοί κοντά μας, πρέπει να λαμβάνουν άλλης αντιμετώπισης. Ξεχωριστής. Αυτό λέγεται δικαιοσύνη. Να συγκρίνεις το βουνό, με το βουνό. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις το βουνό επειδή δεν έχει αρκετό χορτάρι. Η αυστηρότητά μας, πρέπει να εξαντλείται αλλού…Πρώτα από όλα, στον εαυτό μας. Μετά, σε εκείνους που υποσχέθηκαν και δεν τήρησαν, στους «χαμογελαστούς» και «άνετους» που ποτέ δε μας πείραξαν αλλά είναι πάντα απόντες από τα κάδρα των φωτογραφιών, σε εκείνους που ήρθαν για να πάρουν και όχι για να φέρουν. Τους «δύσκολους» αλλά γενναιόδωρους ανθρώπους, οφείλουμε να τους αποδεχόμαστε όπως είναι. Διαφορετικά, ούτε αυστηροί είμαστε αλλά ούτε και τελειομανείς. Είμαστε άδικοι και αχάριστοι. Αξίζει να έχουμε μια μανία τελειότητας. Αυτήν της δικαιοσύνης.
Πηγή:https://www.tsemperlidou.gr
