Πάσχος Μανδραβέλης
Κάθε φορά που κατατίθεται ένα νομοσχέδιο για την ανώτατη εκπαίδευση –κοντά σιμά ανά τρία χρόνια– ξεκινά μια ατέρμονη συζήτηση δίχως να έχουν απαντηθεί κάποια βασικά ερωτήματα. Πρώτον: τι είναι πανεπιστήμιο και ποια είναι η δουλειά του; Εξ αυτού συνάγεται το δεύτερο ερώτημα: πώς μπορούμε να μάθουμε αν ένα πανεπιστήμιο κάνει τη δουλειά του ή έχει αποτύχει;
Στο πρώτο ερώτημα, οι απαντήσεις που κυκλοφορούν έχουν μεταφυσικά χαρακτηριστικά: η Παιδεία, οι ιεροί χώροι της γνώσης, το δικαίωμα στη μάθηση και άλλα τέτοια νεφελώδη. Συνεπώς και το δεύτερο ερώτημα δεν έχει απάντηση, ασχέτως αν οι πολίτες διαισθάνονται ότι ΑΕΙ είναι ένας μηχανισμός που κατά κανόνα κούτσουρα βάζει και κούτσουρα βγάζει, με κάποια συνθήματα γραμμένα πάνω τους, του τύπου «εμπρός, λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι…».
Αυτό που εκ των αγώνων εμπεδώσαμε είναι ότι τα ΑΕΙ δεν πρέπει να αξιολογούνται (ποιος είναι αυτός που μπορεί και με ποια κριτήρια θα αξιολογήσει κάτι ιερό, όπως είναι η Παιδεία γενικώς;), κανένα τμήμα δεν πρέπει να κλείσει (άπαξ ΑΕΙ, πάντοτε ΑΕΙ) και απλώς η πολιτεία πρέπει να δώσει περισσότερα λεφτά. Πολιτεία είναι το κωδικό όνομα των φορολογουμένων, οι οποίοι ως συνήθη υποζύγια πρέπει να πληρώνουν δίχως να έχουν την πολυτέλεια να μαθαίνουν πού πάνε τα λεφτά τους και αν πιάνουν τόπο.
Το ίδιο ισχύει και με τις επιμέρους λειτουργίες των ΑΕΙ. Θεωρητικώς, οι πρυτάνεις έχουν δίκιο: και η ασφάλεια των ΑΕΙ έπρεπε να είναι στη δικαιοδοσία τους. Οσοι δε από αυτούς είχαν μυαλό θα ανέθεταν στην Ελληνική Αστυνομία τη φύλαξη, αφού εκ των πραγμάτων μόνο η ΕΛ.ΑΣ. έχει τα μέσα και την τεχνογνωσία για να φέρει σε πέρας το έργο. Πρακτικώς, όμως, όλοι ξέρουμε τι θα γίνει. Τα ΑΕΙ θα προσλάβουν μερικές χιλιάδες φύλακες· λέμε «χιλιάδες» διότι όλα τα ΑΕΙ, έχουν-δεν έχουν κρούσματα παραβατικότητας, θα «αγωνιστούν» και θα πάρουν λεφτά. Μετά θα αρχίσει το γνωστό γαϊτανάκι: τα λεφτά είναι λίγα, η πολιτεία δεν ανταποκρίνεται στα καθήκοντά της, η αστυνομία έπρεπε (ή δεν έπρεπε) να επέμβει και άλλα τέτοια που ακούσαμε τα προηγούμενα χρόνια.
Ας μην ξεχνάμε ότι, ακόμη και τις εποχές του σκληρού πανεπιστημιακού ασύλου, οι πρυτάνεις ήταν υπεύθυνοι για την ασφάλεια των ΑΕΙ, με την «επιχειρησιακή συνδρομή» της αστυνομίας. Και όμως: πληρώσαμε εκατομμύρια για βανδαλισμούς και κλοπές εντός των πανεπιστημιακών χώρων, δεκάδες άτομα προπηλακίστηκαν, καθηγητές χτίστηκαν στα γραφεία τους ή ασβεστώθηκαν, πρυτάνεις οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο κ.λπ.
Εν κατακλείδι: δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εκ των προτέρων αν το μοντέλο της πανεπιστημιακής αστυνομίας θα δουλέψει· χρειάζονται πολύ περισσότερα από ένα νόμο και χίλιες προσλήψεις. Ξέρουμε όμως, με τη βεβαιότητα που προσφέρει η εμπειρία, ότι αυτό που προτείνουν οι πρυτάνεις έχει αποτύχει.
Πηγή: https://www.kathimerini.gr/
