Δήμητρα Τσεπεντζή
"Στα μάτια να τον κοιτάζεις τον άνθρωπο, εκεί θα δεις την καρδιά του", έλεγε η γιαγιά μου.
Κι εγώ, ξεπεταρούδι άμαθο, που νόμιζα πως ήξερα τον κόσμο, γελούσα και σκεφτόμουν πως η ηλικιωμένη γυναίκα, παραμεγάλωσε και έλεγε πράγματα που δεν στέκουν.
Στο στόμα θα κοιτάζω, τι λέει, στα χέρια πώς με χαιρετάει, στη στάση του σώματος, πώς στέκεται... σκεφτόμουν.
Μα σαν μεγάλωσα,αφού έφαγα τις σφαλιάρες μου -δεν τις γλίτωσε ποτέ κανείς- κατάλαβα πόσο δίκιο είχε και πόσο σοφή ήταν η γιαγιά, κουβαλώντας μια σοφία που η ίδια η ζωή και οι δυσκολίες της τής είχαν χαρίσει.
Ένας κόσμος υπέροχος είναι τα μάτια του ανθρώπου. Μέσα τους ταξιδεύουν οι στιγμές του. Τα καρδιοχτύπια της ψυχής του. Η πίκρα και το παράπονό του. Η χαρά και ο ενθουσιασμός του. Ο πόνος και η ευτυχία του.
Δεν έχει καμιά σημασία το χρώμα, το μέγεθος, το σχήμα, η σπανιότητα ή όχι... η ουσία είναι στο βλέμμα.
Εκεί, μέσα στο βλέμμα του καθενός, θ’ ανακαλύψεις την αλήθεια του ή και το ψέμα που, πολλές φορές, θέλει να κρύψει. Τα μάτια είναι καθρέφτες και εκεί αντικατοπτρίζονται όλα τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι αγωνίες, ο καλός αλλά κι ο κακός χαρακτήρας, η χαρά και... ο πόνος κι ας μην γίνεται πάντα δάκρυ να κυλήσει!!!
Κι όλο αυτό ήρθε κι έγινε βεβαιότητα τώρα, στις δύσκολες και περίεργες συγκυρίες που μας αναγκάζουν να ζούμε, που το μόνο το οποίο έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε είναι τα μάτια των ανθρώπων -η μάσκα έκρυψε τα χείλη- κι εκεί μέσα ανταμώνουμε τη ζωή... τις αλήθειες, τα ψέματα, τις σκέψεις, τις απορίες... ακόμη και τα χαμόγελα, γιατί ο άνθρωπος που θέλει γελάει και με τα μάτια!
