ΤΟΥ ΜΠΟΛΑΤΙΟΥ ΤΑ ΖΟΥΜΠΟΥΛΙΑ!

Τα πρωτοείδα μικρό παιδάκι, όταν άρχιζα να ξεχωρίζω ότι υπήρχε γύρω μου.

Στο χωμάτινο αυλάκι παραδίπλα από το σπίτι που έμενα.

Στο ανθεσφόρο περιβόλι με τις αχλαδιές του Κουρεμένου, ''έρριζα'' στο σπίτι του Φίλιππα του Βαρδουνιώτη.

Αργότερα διεπίστωσα, ότι ήσαν παντού στο χωριό.

Αυτοφυείς πινελιές, σαν χρυσόσκονη, σε μια οπτασία.

΄Οταν ''ξάμωνες'' κοντά τους, σε αγκάλιαζε πρώτιστα το μεθυστικό άρωμά τους.

Με το ιδιαίτερο λαχανοπράσινο χρώμα τους ξεχώριζαν μέσα στο πέπλο της πολυποίκιλης πρασινάδας.

Πλούσιο σε άνθη το φυτό-ζουμπούλι,όπως στον τόπο μας αποκαλείται ο Νάρκισσος, αντάμοιβε πάντα όποιον έσκυβε στο βολβόριζο άνθισμά του.

Λεβέντικα, λυγερόκορμα, πεντάμορφα άνθη είναι γνωστά και ως μανουσάκια.

Τα Ζουμπούλια με τα λευκά πέταλα της αγνότητας και την κατακίτρινη γύρη, στην κορυφή του αγέρωχου μίσχου τους.

Το ζεστό, πλέρια αρωματικό λουλούδι, που σαν ''τζέντλεμαν'' σκύβει το κεφάλι, για να προσφέρει μαζί με την σαγήνη της ευωδιάς του και την καλλίανθη ομορφιά του, λες και καθρεφτίζεται στα μάτια σου! 

Πηγή: http://ortha-kofta.blogspot.com/