NEWSROOM
IEFIMERIDA.GR
H νεαρή Αφροαμερικανίδα ποιήτρια Αμάντα Γκόρμαν αιχμαλώτισε το κοινό στη διάρκεια της τελετής ορκωμοσίας του Τζο Μπάιντεν με το ποίημα που ανέγνωσε απευθύνοντας έκκληση για ενότητα σε μια βαθιά πολωμένη Αμερική, όπως την άφησε ο Ντόναλντ Τραμπ.
Το ποίημα, που απήγγειλε η βραβευμένη νεαρή ποιήτρια από το Λος Άντζελες είχε τίτλο: "The hill we climb" («Ο Λόφος Που Σκαρφαλώνουμε») - μια αναφορά στον λόφο του Καπιτωλίου, όπου εισέβαλε στις 6 Ιανουαρίου ο μανιασμένος όχλος των οπαδών του Τραμπ.
Το ποίημα της Γκόρμαν, το οποίο ολοκλήρωσε μετά την αιματηρή επίθεση, αναφέρεται σε μια «δύναμη που θα διαλύσει το έθνος μας, παρά θα το μοιραστεί». «Αυτή η προσπάθεια σχεδόν πέτυχε, όμως αν και η Δημοκρατία μπορεί ενδεχομένως να καθυστερήσει, δεν μπορεί να νικηθεί οριστικά».
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του ποιήματος της Γκόρμαν, που έκανε την Αμερική να ριγήσει:
Όταν ξημερώσει αναρωτιόμαστε που θα μπορέσουμε να βρούμε φως σ’ αυτή την ατέλειωτη σκιά;
Η απώλεια που κουβαλάμε μέσα μας, η θάλασσα που πρέπει να διαπλεύσουμε
Αψηφήσαμε την ουσία του προβλήματος
Μάθαμε ότι η σιωπή δεν συνεπάγεται πάντα ειρήνη
Kι ότι οι νόρμες κι οι αντιλήψεις του τι είναι «δίκαιο» δεν συνιστούν πάντα δικαιοσύνη
Κι όμως, η αυγή ήταν δική μας προτού το εννοήσουμε
Με κάποιο τρόπο τα καταφέρνουμε
Με κάποιο τρόπο αντέξαμε και γίναμε μάρτυρες ενός έθνους που δεν λύγισε
αλλά ακόμη δεν ολοκλήρωσε την πορεία του
Εμείς, οι συνεχιστές μιας χώρας και μιας εποχής που ένα αδύνατο μαύρο κορίτσι, καταγόμενο από σκλάβους και αναθρεμμένο από μία μοναχική μητέρα, μπορεί να ονειρεύεται ότι θα γίνει πρόεδρος για να βρεθεί στη θέσει να απαγγείλει στίχους για έναν πρόεδρο
Ναι, απέχουμε πολύ από τη λάμψη, απ’ το αψεγάδιαστο
αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μοχθούμε να σχηματίσουμε μια τέλεια Ένωση
Κοπιάζουμε να σφυρηλατήσουμε την Ένωσή μας δίνοντάς της νόημα
Να συνθέσουμε μια χώρα αφοσιωμένη σ’ όλες τις κουλτούρες, φυλές, χαρακτήρες και ανθρώπινες καταστάσεις
Κι έτσι σηκώνουμε το βλέμμα μας όχι σ’ αυτό π ου στέκεται ανάμεσά μας, αλλά σ’ αυτό που ορθώνεται μπροστά μας
Γεφυρώνουμε το χάσμα γιατί γνωρίζουμε ότι για να προτάξουμε το μέλλον μας, θα πρέπει πρώτα να παραμερίσουμε τις διαφορές μας
Καταθέτουμε τα όπλα μας για να μπορέσουμε να αγκαλιαστούμε
Δεν θέλουμε να βλάψουμε κανένα, μόνον αρμονία για όλους
Ας πει ο κόσμος ότι είναι αλήθεια:
Πως ακόμη κι όταν πενθούσαμε, ωριμάζαμε
Πως ακόμη κι όταν πονούσαμε, ελπίζαμε
Πως ακόμη κι όταν κουραζόμασταν, προσπαθούσαμε
Πώς θα είμαστε για πάντα ενωμένοι, νικητές
Όχι επειδή δεν θα ξαναγνωρίσουμε την ήττα, αλλά διότι δεν θα ξανσπείρουμε ποτέ το διχασμό.
H Γραφή μας λέει να οραματιζόμαστε τη μέρα που όλοι θα κάθονται κάτω απ’ το αμπέλι και τη συκιά τους και κανείς δεν θα τους φοβίζει
Αν πρόκειται να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών μας, τότε η νίκη δεν θα έλθει με το λεπίδι, αλλά με όλες τις γέφυρες που θα έχουμε χτίσει
Αυτή είναι η υπόσχεση να βγούμε στο ξέφωτο, ο λόφος που σκαρφαλώνουμε, αρκεί να το τολμήσουμε
Γιατί το το να είσαι Αμερικανός είναι κάτι παραπάνω από την περηφάνια που κληρονομούμε
Είναι το παρελθόν, στο οποίο εισερχόμαστε και το πως το διορθώνουμε
Είδαμε μια δύναμη που προτιμούσε να γονατίσει το έθνος μας
Να καταστρέψει τη χώρα μας, αν θα κατάφερνε έτσι να καθυστερήσει τη Δημοκρατία
Κι αυτή η προσπάθεια λίγο έλειψε να πετύχει
Αλλά κι αν μπορεί κατά καιρούς να καθυστερήσει η Δημοκρατία
Ουδέποτε μπορεί να νικηθεί οριστικά...
Αυτή την αλήθεια, αυτή την πεποίθηση εμπιστευόμαστε
Γιατί όσο εμείς έχουμε στραμμένα τα μάτια μας στο μέλλον, η ιστορία έχει τα δικά της στραμμένα πάνω μας
Είναι η εποχή της δίκαιης εξιλέωσης
Tη φοβηθήκαμε στο ξεκίνημά της
Δεν νιώσαμε έτοιμοι να γίνουμε οι κληρονόμοι μιας τόσο τρομακτικής ώρα
αλλά βρήκαμε μέσα της τη δύναμη να γράψουμε ένα νέο κεφάλαιο, να δώσουμε ελπίδα και γέλιο στους εαυτούς μας
Κι εκεί που κάποτε ρωτούσαμε “πώς θα μπορέσουμε να υπερισχύσουμε της καταστροφής;”, τώρα διαβεβαιώνουμε “πώς θα μπορέσει η καταστροφή να υπερισχύσει εις βάρος μας;”
Δεν θα βαδίσουμε προς το παρελθόν, αλλά θα κινηθούμε σ’ αυτό που πρέπει να γίνει:
Μια χώρα μωλωπισμένη αλλά ακέραια, καλοπροαίρετη και τολμηρή, άγρια κι ελεύθερη
Δεν θα μας πισωγυρίσει, ούτε θα διακόψει την πορεία μας ο εκφοβισμός, γιατί γνωρίζουμε ότι την αδράνεια και την απραξία μας θα κληρονομήσει η επόμενη γενιά
Τα δικά μας σφάλματα θα γίνουν τα δικά τους φορτία
Αλλά ένα είναι σίγουρο:
Αν ενώσουμε τον οίκτο με τη δύναμη, και τη δύναμη με το δίκαιο, τότε η αγάπη θα γίνει η κληρονομιά κι αλλαγή μας, το πατρογονικό δικαίωμα των παιδιών μας
Ας αφήσουμε, λοιπόν, πίσω μας μια χώρα καλύτερη από εκείνη που μας άφησαν
Με κάθε ανάσα απ’ το στήθος μου, θα ανυψώσουμε αυτό τον λαβωμένο κόσμο σ’ ένα νέο θαυμαστό
Θα ξεσηκωθούμε απ΄ τους χρυσούς λόφους της Δύσης
Θα ξεσηκωθούμε από τα ανεμόδαρτα Βορειο-Ανατολικά, όπου οι προπάτορές μας έδωσαν σάρκα και οστά στην επανάσταση
Θα ξεσηκωθούμε από τις παραλίμνιες πόλεις των Μεσοδυτικών Πολιτειών
Θα ξεσηκωθούμε απ’ τον ηλιόλουστο Νότο
Σε κάθε άκρη της χώρας μας, σε κάθε γωνιά που αποκαλείται πατρίδα μας,
οι συμπατριώτες μας, τόσο διαφορετικοί και όμορφοι, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους
Κι όταν έλθει η μέρα, θα βγούμε απ’ τη σκιά φλεγόμενοι κι ατρόμητοι
Η νέα αυγή χαράζει καθώς την απελευθερώνουμε
Γιατί το φως υπάρχει πάντα
Αρκεί να είμαστε αρκετά γενναίοι για να το αντικρίσουμε
Αρκεί να είμαστε αρκετά γενναίοι για να γίνουμε φως
Πηγή: - https://www.iefimerida.gr/kosmos/poiima-amanta-gkorman-rigise-ameriki-orkomosia-mpainten
