Έχεις κάνει ποτέ σου τα πάντα για έναν άνθρωπο και σε αντάλλαγμα το μόνο που πήρες να είναι ψίχουλα; Έχεις νιώσει ποτέ θυμωμένος όχι γιατί δεν πήρες, αλλά γιατί δεν εκτιμήθηκες σωστά; Έχεις απογοητευτεί ποτέ βλέποντας το πόσο αχάριστος υπήρξε κάποιος στη ζωή σου; Αν η απάντηση σε όλα αυτά είναι «ναι», καλώς ήρθες!
Ας αναλύσουμε, λοιπόν, τώρα αυτή την κατηγορία ανθρώπων. Στους αχάριστους αναφέρομαι, ναι, και σε σένα! Οι άνθρωποι αυτοί, λοιπόν, λατρεύουν να είναι το επίκεντρο. Λατρεύουν να τους δίνεις. Πώς είναι τα μικρά μωράκια, που θέλουν ντάντεμα 24 ώρες το 24ωρο; Αυτό! Αλλά ποτέ-μα ποτέ δεν τους είναι αρκετά. Ποτέ δε θα εκτιμήσουν ό,τι έκανες και μάντεψε, ποτέ δε θα δεις αντάλλαγμα.
«Σιγά, και τι έκανες;» θα σου πει. «Υπερβολές!». Και κάπου εκεί θα έπρεπε να ανοίγει μια μαύρη τρύπα και να πέφτουν μέσα σε ένα μπουντρούμι, όπου στη συνέχεια θα περνούσαν το μαρτύριο της σταγόνας! Και θες να ακούσεις το γελοίο της υπόθεσης; Είναι μέσα σε αυτούς που ακούς πολλές φορές να λένε «Δεν αξίζει κανείς, ρε φίλε!» ή το απίστευτο «Θα γίνω ρεμάλι. Κανείς δε σε σέβεται αλλιώς». Όχι, όχι. Μπάστα, που λένε και στο χωριό μου.
Δε σου φταίει κανείς άλλος, αγάπη μου. Εσύ έχεις μάθει να κυνηγάς το τίποτα και στην αγάπη να βγάζεις καντήλες. Όταν συναντάς άνθρωπο να σου φέρεται καλά, δεν είσαι σε φάση. Τι φράση κι αυτή; «Δεν είμαι σε φάση». Σαν το «Δε φταις εσύ, εγώ φταίω!». Φυσικά εσύ φταις! Εγώ αν ήμουν στη θέση σου, θα με είχα ερωτευτεί! Τι; Όχι; Έλα, δε θέλω ηττοπάθειες.
Τι έλεγα; Ναι. Και περνάει που λες ο καιρός. Πολύς, λίγος, εξαρτάται αν μιλάμε για καρδιά ή μαντζουράνα, συναντάει αποτυχημένη περίπτωση, την πατάει για τα καλά και γυρνάει και λέει μετά, με ένα ύφος γεμάτο πόνο και νόημα «Εγώ ήθελα να δώσω, αλλά δεν αξίζει κανείς!». Αν μπορούσα κάπου εδώ να βάλω ήχο θα έβαζα τζιτζίκια, να ξέρεις.
Κανείς δε σε εκμεταλλεύτηκε, μωρό μου, κανείς που να άξιζε. Όσοι σε εκμεταλλεύτηκαν ήταν σκάρτοι απ’ την αρχή και γι’ αυτό και σου κέντρισαν και το ενδιαφέρον. Αν είχες πραγματικά επίγνωση του τι σου γίνεται, θα έβλεπες πως υπήρχαν άνθρωποι στη ζωή σου που γελούσαν μόνο επειδή γέλαγες. Κι εσύ μου επιλέγεις το σάπιο. Ναι, αλλά το σάπιο είναι σάπιο και βρομάει. Δε θα σου προσφέρει ποτέ κάτι. Το πας στον κάδο και κλείνεις και το καπάκι. Γιατί όσο το κρατάς μυρίζεις κι εσύ.
Ξυπνάς και το μόνο που κάνεις είναι να κλαίγεσαι για τη ζωή σου, τη δουλειά σου, την καθημερινότητά σου, τα τρία κακά της μοίρας σου, γενικώς. Σε λες και drama queen/drama king! Μην κλαίγεσαι για τη ζωή σου, ρε. Χαμογέλα λίγο για την κάθε μέρα που ξημερώνει. Κι επιτέλους, σταμάτα να θεωρείς δεδομένα τα πάντα. Ρίξε μια ματιά γύρω σου. Κοίτα πόσοι άνθρωποι υπάρχουν πέρα απ’ το εγώ σου. Άνθρωποι που –συγγνώμη που στο χαλάω– αλλά όχι, δεν είναι κατώτεροι από εσένα.
Όσο για εσένα, που έδωσες, άσ’ το και μην το σκαλίζεις άλλο. Όσοι δεν εκτίμησαν, απλά δεν ήταν για σένα. Όσο περισσότερο μένεις κοντά τους, τόσο περισσότερο στεγνώνεις. Σαν ένα βάζο δίχως πάτο είναι αυτοί οι άνθρωποι, έλεγε η γιαγιά μου. Ό,τι και να βάλεις μέσα, πάλι άδειο θα μείνει. Δώσε τους λοιπόν ένα φιλί και καληνύχτισέ τους μία και καλή.
Και κράτα ένα tip για την επόμενη φορά: Όταν ακούς πολλά «εγώ» να φεύγεις, ψυχή μου. Το «εμείς», αυτό να ζητάς. Εκεί είναι όλη η μαγεία, στο «εμείς»!
Συντάκτης: Ελπίδα-Μαρία Κουτσοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή: pillowfights.gr
