ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ
«Έχω πέντε χρόνια να πουλήσω πιπίλα μωρού», ομολογεί ιδιοκτήτης κεντρικού φαρμακείου, πυκνοκατοικημένης γειτονιάς της Αθήνας. Και τα επίσημα στοιχεία ενισχύουν την εμπειρική παρατήρηση του επαγγελματία, δίνοντας σε μια απλή διαπίστωση την ταυτότητα του εφιαλτικά επείγοντος. Σε χθεσινό δημοσίευμα της «Κ», με αφορμή συνέδριο (του Economist σε συνεργασία με τη HOPEgenesis), υπογραμμίζεται ότι στην Ελλάδα, για όγδοη συνεχόμενη χρονιά, ο αριθμός των γεννήσεων είναι μικρότερος από τον αριθμό των θανάτων. «Μόνο μεταξύ 2011 και 2015 ο πληθυσμός της χώρας μας μειώθηκε από 11,2 σε 10,8 εκατομμύρια», και οι προβλέψεις είναι ότι θα βαίνει μειούμενος. Ταυτόχρονα, από 2,4 παιδιά στο παρελθόν σήμερα γεννιούνται 1,35 παιδιά ανά γυναίκα. Το πρόβλημα της γήρανσης και υπογεννητικότητας απλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη, επηρεάζοντας τις εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό, την οικονομία γενικότερα. Και αν απομακρυνθούμε από τη δική μας ήπειρο, την ίδια αγωνία μοιράζονται και οι Ιάπωνες, βλέποντας τις γεννήσεις να μειώνονται (το ποσοστό γονιμότητας ήταν 1,43% το 2017) ενώ το 28% του πληθυσμού της χώρας είναι άνω των 65 ετών.
Εκτός από τις εθνικές στρατηγικές που, αυτονόητα, οφείλει να αναπτύξει κάθε χώρα, τις εσωτερικές πολιτικές συναινέσεις, που απαιτούνται σε θέματα πολύ σοβαρά (αμφιβάλλουμε ότι το δημογραφικό ανήκει σε αυτήν την κατηγορία;), τις αναγκαίες διακρατικές συνεργασίες, υπάρχει και κάτι ακόμη· μια παράμετρος που δηλώνει τεκτονικές αλλαγές μέσα στις κοινωνίες καθώς οι σχέσεις των ανθρώπων αλλάζουν, οι «παραδοσιακές» οικογένειες δύσκολα συγκροτούνται και εύκολα διαλύονται, η ευθύνη και η δέσμευση για την απόκτηση ενός παιδιού προϋποθέτουν επιθυμίες και δεξιότητες που διαρκώς μετατοπίζονται. Μαζί με την ενίσχυση των πολιτικών λύσεων (όπως, προσέλκυση ανθρώπων από άλλες χώρες του κόσμου), οφείλουν να στηρίζονται στη μικροκλίμακα της καθημερινότητας οι προσπάθειες όσων αναλαμβάνουν το ρίσκο να φέρουν στον κόσμο μια νέα ύπαρξη ή να την υιοθετήσουν και να τη μεγαλώσουν (και εδώ συμπεριλαμβάνονται και τα ομόφυλα ζευγάρια).
Γι’ αυτό, στο περιβάλλον του καθενός μας, τα τελευταία χρόνια, μοιραζόμαστε ενισχυμένα(!) τη χαρά ενός συναδέλφου που μόλις έγινε πατέρας ή ενός φίλου που περιμένει με αγωνία να ακούσει, για πρώτη φορά, στον υπέρηχο την καρδιά του εμβρύου.
Πηγή: https://www.kathimerini.gr
