Γράφει ο Θανάσης Κ.
Η αστυνομία καθάρισε μιαν ακόμα παράνομη κατάληψη στο Κουκάκι.
Κατά την διάρκεια της επιχείρησης – που έγινε όπως πάντα παρουσία Εισαγγελέα – κάποιοι γείτονες αρνήθηκαν να βοηθήσουν, στη συνέχεια αντιστάθηκαν και τελικά συνεπλάκησαν με τους αστυνομικούς.
Όπως αποκαλύφθηκε, οι δύο ενήλικοι νεαροί της οικογένειας συμμετείχαν στην κατάληψη και γι’ αυτό αντιστάθηκαν, ενώ ο πατέρας τους προσπάθησε να… πάρει το όπλο ενός αστυνομικού. Και ακολούθησε η συμπλοκή.
Αν αληθεύει αυτό, τότε πρέπει να προσαχθούν και να δικαστούν.
(Στις ΗΠΑ ή στη Γερμανία ή στη Γαλλία θα είχαν πάθει ΉΔΗ πολύ χειρότερα…)
Οι λεπτομέρειες δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμα, αλλά υπάρχουν μερικά πράγματα που είναι εντελώς απλά και αυτονόητα για κάθε δημοκρατική χώρα:
–Πρώτον, η συμμετοχή σε μια παράνομη πράξη είναι αδίκημα.
Όσοι συμμετείχαν στην κατάληψη διέπραξαν αδίκημα.
–Δεύτερον, η αντίσταση στην προσπάθεια της αστυνομίας να εξαλείψει την παρανομία είναι επίσης αδίκημα. Άλλο δεν βοηθώ, κι άλλο παρακωλύω.
–Οι πολίτες έχουν υποχρέωση να συνδράμουν την αστυνομία στην εξάλειψη της παρανομίας. Δεν έχουν υποχρέωση να εκτεθούν οι ίδιοι σε κίνδυνο, αλλά αν τους ζητηθεί η συνδρομή (χωρίς προσωπικό τους κίνδυνο) και αρνηθούν, τότε μπορεί να έχουν νόμιμες συνέπειες. Αν παρακωλύσουν το έργο της καταστολής, τότε έχουν διαπράξει αδίκημα. Τελεία. Και παύλα…
–Η παρουσία του Εισαγγελέα είναι αρκετή σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν χρειάζεται και έγγραφο ένταλμα.
Φυσικά κανείς δεν θέλει «υπερβάλλουσα αστυνομική» βία.
Αλλά κάποιοι θεωρούν «υπερβάλλουσα»… κάθε αστυνομική βία!
Δεν τους ενοχλούν σκηνές όπου αστυνομικοί καίγονται ζωντανοί από μολότοφ που τους πέταξαν μπαχαλάκηδες.
Αλλά θεωρούν «ανεπίτρεπτο» αστυνομικούς να δέρνουν μπαχαλάκηδες που αντιστέκονται στη σύλληψη.
Μάθετε λοιπόν ότι «ανεπίτρεπτη» ή υπερβάλλουσα βία της αστυνομίας – είναι πρώτα απ’ όλα, όταν οι αστυνομικοί χτυπάνε τους υπόπτους αφότου τους συνέλαβαν και τους ακινητοποίησαν.
Αυτό είναι «ανεπίτρεπτο» πράγματι, γιατί δεν ασκείται βία για επιχειρησιακούς λόγους (να συλληφθεί ο κακοποιός), αλλά για λόγους «αντεκδίκησης».
Ο κρατούμενος είναι «ιερό πρόσωπο», αλλά αφότου συλληφθεί. Μέχρι να συλληφθεί και όσο αντιστέκεται είναι «εχθρός» του Νόμου.
Όσο ο κακοποιός αντιστέκεται, τότε η χρήση βίας δεν θεωρείται – κατ’ αρχήν τουλάχιστον – «ανεπίτρεπτη».
Για την ακρίβεια πάγιος κανόνας σε ΟΛΕΣ τις ευνομούμενες δημοκρατίες είναι από την στιγμή που ο αστυνομικός σου ζητάει να παραδοθείς, να ακινητοποιείσαι και να παραδίδεσαι χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Αν αντιστέκεσαι, τότε οι αστυνομικοί μπορούν να χρησιμοποιήσουν βία για να σε συλλάβουν.
Αλλιώς παρανομούν και εκείνοι (αυτά συμβαίνουν στις άλλες δημοκρατικές χώρες).
Πόση βία μπορούν να χρησιμοποιήσουν;
Όση χρειαστεί για να σε συλλάβουν!
Κι εδώ υπάρχουν κανόνες εμπλοκής, πολύ αναλυτικοί που επιβάλλουν να επιτίθενται περισσότεροι αστυνομικοί σε κάθε υπό σύλληψη κακοποιό που αντιστέκεται, ώστε να τον «καταβάλλουν» χωρίς να τους προξενήσουν σοβαρή ζημιά.
Αν όμως ο κακοποιός φέρει εμφανώς πυροβόλο όπλο, τότε του ζητούν να το πετάξει. Κι αν αρνηθεί, τότε δικαιούνται να τον πυροβολήσουν!
Αυτοί οι κανόνες υπάρχουν στις περισσότερες δημοκρατικές χώρες.
Αν ο κακοποιός δεν φέρει πυροβόλο όπλο και προσπαθήσει να διαφύγει χωρίς να ασκήσει βία κατά των αστυνομικών που τον καταδιώκουν, τότε δεν επιβαρύνει τη θέση του δικονομικά. Δηλαδή όταν τον πιάσουν δεν θα του ασκηθεί δίωξη για πρόσθετο αδίκημα (πέρα από εκείνα για τα οποία είναι ήδη «ύποπτος»).
Στις δημοκρατικές χώρες, αναγνωρίζετε ΠΡΙΝ την σύλληψη το δικαίωμα της διαφυγής.
Αν όμως προσπαθήσει να φύγει μετά τη σύλληψή του, τότε αυτό αποτελεί αδίκημα και ασκείται πρόσθετη δίωξη.
Οι κανόνες εμπλοκής της Αστυνομίας είναι πολύ σαφείς: για τη βία που ασκείται, πώς ασκείται – και πώς οριοθετείται: δηλαδή ποια είναι τα όρια που διαχωρίζουν την απαραίτητη από την «υπερβολική» βία.
Ο λόγος που όταν συλλαμβάνουν τους «υπόπτους» αμέσως τους φοράνε χειροπέδες είναι για να τους προστατέψουν από την ενδεχόμενη «υπερβάλλουσα» βία των αστυνομικών!
Διότι από τη στιγμή που τους φόρεσαν χειροπέδες οι αστυνομικοί, δεν δικαιούνται όχι να τους χτυπάνε, αλλά ούτε καν να τους αγγίζουν.
Με χειροπέδες στα χέρια, οι συλληφθέντες ύποπτοι δεν μπορούν ούτε να χτυπήσουν οι ίδιοι ούτε να διαφύγουν.
Γι’ αυτό και τους βάζουν στα περιπολικά στο πίσω μέρος, που χωρίζεται με συρμάτινο πλέγμα από το μπροστινό για να μη μπορούν να τους χτυπάνε οι αστυνομικοί καθ’ οδόν μέσα στο περιπολικό.
Γι’ αυτό και όταν τους βάζουν στο περιπολικό, μετά τα σύλληψη, πρέπει να τους προστατεύουν εμφανώς το κεφάλι. Για να μη το χτυπήσουν οι ίδιοι μπαίνοντας και μετά ενοχοποιήσουν τους αστυνομικούς που τους συνέλαβαν. Αλλά και για μη βρουν πρόσχημα οι αστυνομικοί να τους κοπανήσουν το κεφάλι πάνω στο αυτοκίνητο, δήθεν «κατά λάθος», την ώρα που τους βάζουν μέσα.
Όλα είναι αυστηρά προσδιορισμένα, ώστε να προστατεύεται και ο κρατούμενος μετά τη σύλληψη, και ο ίδιος ο αστυνομικός πριν και κατά διάρκεια της σύλληψης.
Και τελευταία μάλιστα οι αστυνομικοί είναι εφοδιασμένοι με body-cam, δηλαδή με ειδική κάμερα ενσωματωμένη στη στολή τους, ώστε να καταγράφεται αυτόματα όλο το «σκηνικό» της σύλληψης. Για να μη μπορεί μετά, ούτε ο ίδιος ο αστυνομικός να ισχυρίζεται ψέματα (αν άσκησε υπερβολική βία), ούτε ο κακοποιός να ισχυρίζεται ψέματα (ότι υπέστη υπερβολική βία κατά τη σύλληψη).
Όλες οι δημοκρατικές χώρες έχουν αποτελεσματική αστυνόμευση η οποία στηρίζεται στις εξής ξεκάθαρες και απαράβατες αρχές:
Πρώτον: Η επιβολή του Νόμου προϋποθέτει – πολύ συχνά- άσκηση βίας! Δημοκρατία χωρίς νομιμότητα ΔΕΝ υπάρχει! Νομιμότητα χωρίς αστυνόμευση ΔΕΝ υπάρχει. Και αστυνόμευση χωρίς χρήση βίας ΔΕΝ υπάρχει!
Δεύτερον: το κράτος – δηλαδή πρωτίστως οι αστυνομικές δυνάμεις – έχει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας. Δηλαδή έχει όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση, να τη χρησιμοποιεί σε νόμιμα πλαίσια.
Τρίτον η αστυνομική βία δεν διαχωρίζεται σε «ήπια» και «σκληρή».
Αλλά σε «νόμιμη» και «παράνομη».
Πολλές φορές η σύλληψη επικίνδυνων κακοποιών (του οργανωμένου εγκλήματος, ή γενικά οπλοφορούντων κλπ) δικαιολογούν πολύ σκληρή βία. Κι αυτό είναι απολύτως νόμιμο!
Εκείνο που ΔΕΝ συγχωρείται – αντίθετα τιμωρείται – είναι η χρήση βίας (ακόμα και ήπιας) πέρα από τα επιχειρησιακά καθήκοντα. Δεν μπορεί να χτυπήσει μετά τη σύλληψη, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει βία για σκοπούς ΜΗ επιχειρησιακούς (ή άσχετους) με το νόμιμο κατασταλτικό του έργο.
Οι αστυνομικοί επιτρέπεται να κάνουν σχεδόν τα πάντα, εφ’ όσον επιχειρούν νόμιμα και βρίσκονται εντός πλαισίου των κανόνων εμπλοκής.
Και απαγορεύεται να κάνουν το παραμικρό, εφ’ όσον δεν βρίσκονται σε διατεταγμένη επιχείρηση, ή αν βρίσκονται εκτός των ορίων που προσδιορίζουν σαφώς οι κανόνες εμπλοκής τους.
Και βεβαίως – αυτό που θα έπρεπε, ίσως, να είχαμε αναφέρει πρώτο – οι δυνάμεις επιβολής της τάξης είναι εφοδιασμένες με πλήρες «οπλοστάσιο» από ΜΗ θανατηφόρα μέσα επιβολής της τάξης.
Αυτά τα non-lethal police measures περιλαμβάνουν καταβρεχτήρες νερού υπό πίεση (pressurized water canons) και πλαστικές σφαίρες, μαζί με αυστηρούς επιχειρησιακούς όρους χρήσης τους αλλά και drones που επιτρέπουν να ταυτοποιούνται άτομα που προηγουμένως είναι πρωτοστατήσει σε έκτροπα.
Περιλαμβάνουν ακόμα tasers, όπλα που ρίχνουν ηλεκτρική εκκένωση στο στόχο τους, ικανή να τους θέσει εκτός μάχης, χωρίς να κινδυνεύσει η ζωή τους. Αυτά τα τελευταία για προσωπικές συμπλοκές σώμα με σώμα –είναι ιδιαίτερα χρηστικά για τις δυνάμεις ασφαλείας μέσα στα πανεπιστήμια κλπ.
Υπάρχει λοιπόν ολόκληρο «οπλοστάσιο επιλογών», που επιτρέπει να επιβληθεί η τάξη χωρίς κινδύνους απώλειας ζωών. Και για όλα τα πιθανά σενάρια εμπλοκής. Όπως υπάρχουν και πολύ αναλυτικοί κανόνες πώς και υπό ποίες προϋποθέσεις είναι νόμιμη η χρήση καθενός απ’ αυτά.
Υπάρχουν όμως και ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας (SWAT teams– Special Weapons and Tactics) με στρατιωτικό οπλισμό και εκπαίδευση ειδικών δυνάμεων του στρατού, που χρησιμοποιούνται κυρίως σε τρεις περιπτώσεις: για την αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος (συμμοριών από ναρκο-νονούς κλπ.), για την αντιμετώπιση τρομοκρατών (με ή χωρίς ομήρους), και για την αντιμετώπιση μαζικών εκτρόπων στους δρόμους (riots) που έχουν ξεφύγει από πιο συμβατικές και ήπιες μεθόδους αντιμετώπισης (καταβρεχτήρες υπό πίεσιν, χημικά κλπ…).
Αυτοί οι τελευταίοι κάποιες φορές σκοτώνουν! Πάντα με παρουσία εισαγγελέα όταν επιχειρούν – αλλά έχουν άδεια να ασκήσουν «έσχατη βία».
Στην Ελλάδα τώρα, όλα αυτά… απλώς δεν υπάρχουν! Είναι αδιανόητα.
Παντού αλλού υπάρχουν – και θεωρούνται αυτονόητα!
Στην Ελλάδα οι κανόνες εμπλοκής της Αστυνομίας είναι… της πλάκας: Πρώτα πρέπει να πυροβολήσουν τον αστυνομικό, ύστερα αυτός να ζητήσει (δι’ ασυρμάτου) άδεια από το «κέντρο» – κι ύστερα, αν του δοθεί η άδεια (συνήθως δεν παίρνει απάντηση για ώρα) να χρησιμοποιήσει και ο αστυνομικός το όπλο του. Αν, παρ’ ελπίδαν, ζει ακόμα.
Συνήθως οι αστυνομικοί μόλις δουν να τους πυροβολούν εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια.
Όταν οι αστυνομικοί μας χρησιμοποιούν βία, τους βρίζουν όλοι, ανεξάρτητα από το αν ήταν νόμιμη – δηλαδή σε νόμιμα πλαίσια – ή όχι.
Υπάρχει ένα κομμάτι του μιντιακού κατεστημένου – και πολλοί δικηγόροι από επαγγελματική διαστροφή ή υστεροβουλία – που σπεύδουν να μιλήσουν για «υπερβάλλουσα αστυνομική βία» επικαλούμενοι αφηρημένα «δικαιώματα» (συνήθως των κακοποιών). Κι όχι συγκεκριμένα επιχειρησιακά πλαίσια.
Στο μυαλό τους, ΚΑΘΕ βία από την πλευρά της Αστυνομίας είναι «υπερβάλλουσα».
Είναι και ανυπόφορα υποκριτές:
Πριν δέκα χρόνια δύο νεαροί αστυνομικοί (κάτω των 25 ετών) στάλθηκαν από την υπηρεσία τους, να επιτηρήσουν μια rock συναυλία κοντά στην Παραλιακή. Δηλαδή ουσιαστικά να μην μπαίνουν τσαμπατζήδες από τα πλάγια.
Καμιά 20αριά μπαχαλάκηδες πήγαν να περάσουν με το έτσι θέλω. Οι δύο αστυνομικοί προσπάθησαν να τους σταματήσουν και το ανέφεραν στο «κέντρο». Ύστερα δέχθηκαν επίθεση. Οπλοφορούσαν και οι δύο. Χτυπήθηκαν άγρια, απάνθρωπα. Δεν τράβηξαν όπλο, ως το τέλος.
Ο ένας, υπέστη σοβαρά τραύματα. Έμεινε για καιρό στο νοσοκομείο, αλλά έμεινε ζωντανός. Στο Σώμα όμως κρίθηκε ακατάλληλος για υπηρεσία.
Ο άλλος έπεσε σε κώμα. Από το οποίο δεν συνήλθε ποτέ! Οι γιατροί είπαν στους δικούς τους πως ήταν «εγκεφαλικά νεκρός».
Αυτά πριν δέκα χρόνια. Κανείς ποτέ δεν συνελήφθη για το έγκλημα.
Πριν λίγες μέρες, ο άτυχος που νοσηλευόταν σε κώμα επί δεκαετία, άφησε την τελευταία του πνοή.
Στην κηδεία του πήγαν ελάχιστα άτομα. Η μητέρα του δεν πήγε!
Τον έκλαιγε κάθε μέρα επί εννιά-μιση χρόνια. Τελικά πέθανε πρώτη η ίδια.
Συμπτωματικά ο άτυχος αυτός αστυνομικός κατέληξε, μετά από 10 χρόνια σε κατάσταση «φυτού», την επόμενη μέρα που οι εφημερίδες προέβαλαν το περιστατικό όπου τέσσερις αστυνομικοί τραβάνε τις μπλούζες και το παντελόνι ενός μπαχαλάκια που συνελήφθη σε έκτροπα και αρνήθηκε να παραδοθεί.
Για το… «ξεβράκωμα του μπαχαλάκια» χύθηκαν ποταμοί δακρύων και καταγγελτικής – τοξικής – μελάνης στα ΜΜΕ και στα μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Για το άτυχο παλικάρι που ξεψύχησε ξεχασμένο απ’ όλους μετά από 10 χρόνια σε κώμα, δεν μίλησε κανείς, δεν δάκρυσε κανείς, δεν νοιάστηκε κανείς.
Κι ας «έπεσε» στο καθήκον.
Όχι αυτοί που χαλάνε τον κόσμο μετά από κάθε προσπάθεια της αστυνομίας να επιβάλει την τάξη ΔΕΝ είναι «ευαίσθητοι».
Είναι αναίσθητα και αναίσχυντα γουρούνια!
Χωρίς ίχνος ανθρωπιάς! Αλλά με περίσσευμα υποκρισίας.
Πηγή: http://lastpoint.gr/
