Ο ανθρωποκεντρισμός θα έπρεπε να είναι η στάση ζωή μας και όχι ο φόβος μας!
Μεριμνώ φοβάμαι και απεχθάνομαι την εξέλιξη μας, αν και αναγνωρίζω τα άλματα που έχουμε πραγματώσει και το πως μέσα στην άπειρη πνευματική δουλοπρέπεια μας βρίσκουμε την αφεντοσύνη μας. Μας θαυμάζω στα κρυφά!
Όσες φορές είδα τον άνθρωπο μέσα από τα μαντριά που με είχαν οι ξενιστές μου, δεν κατάλαβα τίποτα για αυτόν, δεν είδα τον φόβο του και δεν αναγνώρισα τον καθημερινό ηρωισμό του, δεν είδα την έκφραση του προσώπου του, ούτε την κινησιολογία του έβλεπα, μόνο τα χρώματα που του δάνεισαν για προβιά. Ήμουν η κατάλληλη, για αυτό είχα εκπαιδευτεί.
Οι άνθρωποι καλουπώνονται από διαφόρων ειδών υλικά και παρόλο που αισιόδοξη δεν είμαι και ούτε πρόκειται να γίνω, βρίσκομαι πλέον στο σημείο να πω: Ναι υπάρχουν καλοί άνθρωποι με αριστερές, δεξιές, αναρχικές ιδέες και δε θα τους αφήσω όλους αυτούς καλοκάγαθους ιεροφάντες, που αναζητούν το «καλό μας» και ψάχνουν τρόπο να το σφηνώσουν σε χαραμάδες που μας άφησαν οι παιδικές πληγές μας, να με πείσουν για το αντίθετο.
Θα είμαι πάντα απέναντι σε ό,τι είσαι και ό,τι ήμουν, ένα συνεχές κατηγορώ κινούμενο προς άγνωστη κατεύθυνση και έτσι θα πορευόμαστε αντάμα με το σκοτάδι, ψάχνοντας για λύτρωση και όχι για το φως. Τί είναι αυτό το ρημάδι το φως;
Μα όσα και να συλλογίζομαι καταγράφοντας ιδέες και τάσεις ζωής, πάντα θα απορώ: Πώς επιτρέψαμε σε ιεροφάντες να ορίζουν το καλό μας; Γιατί δεν αντιδρούμε;
Ευθύνεται η λεξιλογική πενία μας; Ευθύνονται οι λόγιοι που άφηναν το πνεύμα στο γραφείο τους; Ευθύνονται οι γονείς μας που ξεγελάστηκαν και πείστηκαν, πως για τα δείνα μας έφταιγε η υλική φτώχεια μας;
Από την άλλη μπορεί η ανθρωπότητα έτσι να πορεύεται…να αρέσκεται μεταξύ Θεού και Κάιν, μεταξύ ενός σκληρού πατέρα και ενός προδότη υιού και εμείς πιστέψαμε – έστω και για λίγο – πως έχουμε τη δυνατότητα να απαρνηθούμε το παρελθόν μας.
Μα πώς θα αντιδράσουμε;
Ίσως το αντιδραστήριο στη ψυχή μας να πυρώνει την ώρα που απαρνούμαστε την έκπτωση. Μα όλοι θέλουμε να κάνουμε εκπτώσεις, για να αποφύγουμε τον πόνο και τη μοναξιά που μας φέρνουν αντιμέτωπους με τα εσώτερά μας. Αυτό φοβόμαστε και η καταγραφή προσθέτει άλλη μια μέρα που δεν αντιδράσαμε και φορέσαμε χρωματιστή προβιά αντί να διαιωνιστούμε ως πνεύμα αντιλογίας στον αιώνα τον άπαντα.
Ως θνητός αυτή ήταν η προδοσία σου, αυτή ήταν η προδοσία μας.
Προδώσαμε τον άνθρωπο, ώστε να καταγράψουμε τις διαπιστώσεις του για τη ζωή και όχι την αξιοπρέπεια του, καθώς πορεύεται στα μονοπάτια της.
Κείμενο: Αγγέλικα Αγόρα
Πηγή: https://www.lavart.gr/
