Του Γιάννη Πανούση Ετερόφωτα αστέρια
λάμποντας προσκαλούν
σε ευγενή άμιλλα φυγής
απ’την καθορισμένη τροχιά τους
Μαίρη Τσούτσια, Ουράνιο ταξίδι
Προφανώς είναι στο χέρι της Νέας Τάξης Πραγμάτων και Προσώπων να ονοματίσει διαφορετικά τον Βορρά και το Νότο (π.χ Πάνω/Κάτω), την Ανατολή και τη Δύση (π.χ Πέρα/Δώθε) ή και τη Δεξιά και την Αριστερά (π.χ Έτσι / Αλλιώς).
Η δική μας όμως γενιά -ίσως η τελευταία- είχε βάλει κάποιες δια-χωριστικές γραμμές, οι οποίες ακόμα κι αν ξεθώριασαν, ορίζουν -χωρίς δογματισμούς και ιδεοληψίες- διαφορετικές θεωρητικές προσεγγίσεις της πολιτικής.
Η διάκριση αυτή δεν έχει να κάνει με το αν οι κυβερνώντες αριστεροί ή οι κυβερνώντες δεξιοί υιοθετούν υποχρεωτικά τ’ ανάλογα πρότυπα ή με το αν σέβονται απόλυτα τις βασικές αρχές των ιδεολογιών τους, αλλά αν δεν παρεκκλίνουν ενός μίνιμουμ πολιτικής ηθικής. Το ίδιο ισχύει και με τους πολιτικοποιημένους(;) πολίτες, οι οποίοι ενώ δηλώνουν δεξιοί φέρονται στους συνανθρώπους με ανοικτοσύνη και κατανόηση, σε αντίθεση μ’ εκείνους που δηλώνουν αριστεροί και αποδεικνύονται οι πλέον στυγνοί εργοδότες ή αυταρχικοί γονείς.
Προσωπικά δεν ανα-γνωρίζω ειδική ευαισθησία στους ανθρώπους σε συνάρτηση με την ιδεολογία τους, αλλά (θέλω να) πιστεύω ότι η κοσμοθεωρία του καθενός προσδιορίζει συχνά το περιεχόμενο και το νόημα των κοινωνικοπολιτικών όρων.
Σήμερα άπαντες διεκδικούν ένα Κράτος δικαίου και μία Δίκαιη κοινωνία, όμως ως προς "το πώς" γίνεται αυτό, πώς δηλαδή δεν δημιουργείται ένα Τέρας-πανοπτισμού και πώς αντιμετωπίζονται οι ανισότητες, υπάρχουν έντονες διαφωνίες και συγκρούσεις. Επειδή έχουμε ξε-περάσει εδώ και καιρό τη "μαγεία των λέξεων" (π.χ επιτελικό κράτος, δομική αντιπολίτευση), επειδή η αστική ή λαϊκή καταγωγή του πολιτικού μοιάζει να μην παίζει το σημαντικότερο ρόλο στη μετέπειτα δράση του, επειδή η επί-κληση των κεντρώων αντιλήψεων (και ψηφοφόρων) δεν είναι παρά μία άσκηση εκλογικής προσέγγισης χωρίς πρόσημο, επειδή ο μύθος της αέναης ανα-γέννησης και επανόδου των (ηττημένων) κομμάτων κι αρχηγών δεν γίνεται πλέον πιστευτός ούτε από τους οπαδούς, επειδή η πολιτική αντι-ύλη δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί για να μεταβαίνουμε αυτομάτως σε άλλο χωρόχρονο, επειδή η πραγματικότητα, όσο να τη συμ-πιέζεις, δεν χωράει σε κουτάκια μονολιθικών απόψεων, καλό θα ήταν οι λαλίστατοι ψευδοπροφήτες για το μέλλον της Αριστεράς (κι όχι μόνο του Νεο-ΣΥΡΙΖΑ) να πάψουν να γεμίζουν τις σελίδες των εφημερίδων και τα κοινωνικά δίκτυα με τις παλιοκαιρισμένες και αποτυχημένες ιδέες τους.
Η προηγούμενη γενιά ό,τι είχε να πει και να κάνει, το πραγματοποίησε.Τώρα θα μιλήσουν οι άλλοι και θ’αποφασίσουν με ποιόν θα πάνε και ποιόν θ’αφήσουν.
Αν η Δεξιά απλώθηκε μέχρι την Κεντροαριστερά πρέπει η Αριστερά ν’ανα-στοχαστεί ποιό είναι το πεδίο της: το κάστρο και η γραμμή του Ιερατείου ή η ναυαρχίδα και η "γραμμή των οριζόντων";
Η επόμενη μέρα θα είναι νύχτα όταν καλούνται να σώσουν (sic) την Αριστερά από την κρίση της όσοι δια πράξεων ή παραλείψεων και όσοι δια της εξωνισμένης διπροσωπίας τους συνέβαλαν στην πτώση.
Αναρωτιέμαι: πόσο "κολλημένη" μπορεί να είναι μιά παλιά καραβάνα με την παραεξουσία και τον παραγοντισμό για να δίνει συμβουλές στους νέους; πόσος φόβος (αλληλοεκβιασμών;) υπάρχει για να μην κάνει αυτοκάθαρση ο χώρος από τους πολιτικάντηδες και τους αρριβίστες; πόσα ψώνια μιάς χρήσης και γέροντες οικογενειακής κληροδότησης μιάς έδρας (μαζί με τα payroll;) παρ-ακολουθούν τις εξελίξεις για να χειροκροτήσουν το νικητή;
Δεν είμαι αρμόδιος για να πω ποιόν δρόμο πρέπει να πάρει η Αριστερά για να ξε-χωρίσει η ίδια και τα στελέχη της, κοινωνικά και πολιτικά, από τη Δεξιά (κόμμα στελεχών, ομάδων, φραξιών, μελών, φίλων κλπ). Ξέρω όμως ότι όταν ο φιλοξενούμενος γίνεται ένοικος και όταν ο ένοικος νοιώθει ιδιοκτήτης, τότε είναι αναμενόμενο κι ο θυρωρός να αυτοαναγορεύεται σε Πτέραρχο.
ΥΓ. Πιθανόν η υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη να αλλάξει όλο το πολιτικό τοπίο κι αντί να έχουμε το κλασσικό δίπολο "Δεξιά/Αριστερά" να προκύψει νέο δίπολο "Ρεμπουπλικάνοι/Δημοκράτες".
Who knows?
ΥΓ2. Λυπάμαι ορισμένους από τους κα(η)μένους τους συμμετασχόντες στο think tank του Προέδρου (προφανώς ως "άξιοι ανατροπείς του κατεστημένου"), πουλώντας φίλους για ένα άδειο πουκάμισο, καθώς και όσους αρυστερ(ικ)ούς ποντάρανε στο να σβήσουν το σκοτεινό παρελθόν τους με μία εδρούλα, την οποία δεν κέρδισαν ποτέ (Νέμεσις;)
* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη
Πηγή: https://www.capital.gr/
